W zakresie systematycznego zwiększania efektywności energetycznej w Unii Europejskiej  do poziomu 20%  w perspektywie do 2020 roku Polska  jest na dobrej drodze do zrealizowania z nadwyżką swojego krajowego celu. Nasze  średnioroczne tempo poprawy energochłonności w latach 2006-2015 przekroczyło 3%. Na lata 2010-2020 zadeklarowaliśmy ograniczenie zużycia energii o około 14% (czyli oszczędność energii pierwotnej wynosząca 13,6 megaton oleju ekwiwalentnego).

Poprawa efektywności energetycznej dotyczy wielu działów gospodarki. Najważniejsze z nich to termomodernizacja budynków, wsparcie przedsiębiorstw (zwłaszcza energochłonnych) poprzez system tzw. białych certyfikatów, ograniczenie zużycia energii w transporcie i instytucjach publicznych.

Poprawa efektywności energetycznej niesie ze sobą pozytywne skutki przede wszystkim w postaci bezpieczeństwa zaopatrzenia w energię. Ponadto przyczynia się do złagodzenia efektów zmian klimatycznych i ma wpływ na wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy w wielu sektorach.

Systematyczna  poprawa efektywności energetycznej pozwala uzyskać  oszczędności, które można inwestować w innych dziedzinach, a to z kolei prowadzi do mniejszych ograniczeń w budżecie publicznym. Zwiększenie produkcji przy obniżonym zużyciu energii i wdrażaniu innowacyjnych technologii powinno przyczynić się także do podniesienia konkurencyjności krajowego przemysłu. 

Bardzo ważnymi instrumentami finansowymi wspierającymi realizację energooszczędnych inwestycji w Polsce są programy wdrażane przez NFOŚiGW oraz środki pochodzące z Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko (POIiŚ) i Regionalnych Programów Operacyjnych (RPO).