Wygląd:

Miody płynne lub skrystalizowane

Kształt:

W zależności od naczynia

Rozmiar:

W zależności od pojemności opakowania

Barwa:

Lipowy - w stanie płynnym barwa od zielonkawej do jasnobursztynowej, po skrystalizowaniu zmienia się na złocistożółtą; rzepakowy - w stanie płynnym lekko słomkowy, po skrystalizowaniu biały lub szaro-kremowy; wielokwiatowy - w zależności od gatunku od barwy jasnożółtej do ciemno-herbacianej po kremowo-jasnożółtą; leśny - od jasnobrązowej do brunatno brązowej; gryczany - w stanie płynnym barwa ciemnobrązowa prawie czarna; spadziowy - w stanie płynnym barwa ciemna najczęściej od szarawozielonej do brązowej.

Konsystencja:

Od płynnej do gęstej. Postać drobnoziarnista, krupowata, gruboziarnista, niejednolita. Na powierzchni może występować warstwa płynna.

Smak:

Lipowy – smak dość ostry, często lekko gorzkawy, zapach kwiatu lipowego; rzepakowy - słodki, o zapachu kwitnącego rzepaku; wielokwiatowy - silny zapach przypominający zapach wosku, smak bardzo zróżnicowany w zależności od składu nektaru, na ogół łagodny i słodki; leśny - charakterystyczny smak i aromat przeważnie mieszanki nektaru z kwiatów drzew, krzewów oraz runa leśnego; gryczany - bardzo intensywny zapach kwiatów gryki oraz charakterystyczny ostry słodki i lekko piekący smak; spadziowy - zapach przypominający igliwie lub żywicę, smak łagodny lekko korzenny, mało słodki.

Tradycja:

Ziemia olecka to jeden z najpiękniejszych zakątków Mazur, obejmująca teren czterech gmin: Olecko, Kowale Oleckie, Świętajno, Wieliczki. Region ten należy do tych nielicznych zakątków kraju, które łączą w sobie niezwykłe piękno krajobrazu ze świeżością terenów niezniszczonych przez człowieka. Atuty Ziemi Oleckiej to wspaniały mikroklimat, duże obszary wodne i leśne, bogactwo zwierzyny i ptactwa, różnorodność szaty roślinnej. Występuje tu wiele gatunków i zbiorowisk roślinnych uznawanych za rzadkie lub zagrożonych wyginięciem, stanowiące bazę pożytkową dla hodowanych na tym terenie pszczół. Tradycja wytwarzania miodów na ziemi oleckiej, sięga co najmniej średniowiecza. Wtedy tereny te zajmowało pruskie plemię Jaćwięgów. Jednym z zajęć, którymi zajmowali się Prusowie było bartnictwo. „Pszczoły hodowano początkowo w stanie dzikim, tzn. odnaleziona w puszczy barć stawała się własnością tego, kto ją znalazł i opatrzona przez niego pozostawała na swoim miejscu. Dopiero potem, prawdopodobnie już w wiekach średnich, opanowano umiejętność dziania barci, czyli wykonywania w drzewach dziupli do osadzania w nich nowych rojów pszczół.” (Praca zbiorowa, „Dziedzictwo ziem pruskich”, Olsztyn, 2011/2012 r.). W wyniku jego rozwoju pojawiło się pasiecznictwo - hodowla pszczół w pasiece. W latach 60-tych ubiegłego wieku pasiecznictwo rozwijało się m.in. w Rejonie Leśnej Produkcji Niedrzewnej „Las” Olecko. Z upływem czasu, zaczęto wykorzystywać gospodarkę wędrowną. Na tym obszarze umiejscowione są pasieki pozyskujące wiele rodzajów miodów, zgodnie z porami roku, wiosną miód rzepakowy, później lipowy, gryczany, leśny i wielokwiatowy. Część z nich to wielopokoleniowe pasieki rodzinne, dzięki czemu kontynuowane są rodzinne tradycje i podtrzymywany niezwykły zawód.