Retencja

Retencję wodną można podzielić na różne sposoby w zależności od przyjętej klasyfikacji np. ze względu na charakter wód, miejsce gromadzenia, czy też stan skupienia. W tym obszernym zbiorze znajdziemy retencję krajobrazową, zależącą od zagospodarowania i użytkowania terenu; retencję glebową, która polega na zatrzymywaniu wody w profilu glebowym; retencję wód podziemnych i powierzchniowych; a także retencję śnieżną i lodową, czyli wodę w postaci lodu i śniegu. W ostatnim czasie popularnym rodzajem retencji jest retencja miejska.

To niezwykle szerokie pojęcie, rozumiane jako zespół działań polegających na zatrzymaniu  i gromadzeniu wód opadowych jak najbliżej ich opadu na obszarze miasta. Wśród działań zwiększających retencję miejską możemy odnaleźć między innymi: zielone dachy, ogrody deszczowe i małe zbiorniki retencyjne, łąki kwietne, niecki i rowy chłonne, przepuszczalne nawierzchnie ciągów komunikacyjnych i placów czy zbiorniki na deszczówkę. Rozwiązania w tym zakresie  uwzględniane są w miejskich planach adaptacji do zmian klimatu (MPA). Żeby wyobrazić sobie skalę zjawiska można wspomnieć, że tylko poprzez zagospodarowanie wód opadowych w miastach od 2014 r. zatrzymano ok. 1,5 mln m³ wody[1].

Działania te nie tylko zwiększają retencję, ale także pozytywnie wpływają na komfort życia mieszkańców miast, poprzez lokalne obniżanie temperatury powietrza. Zaletą retencji miejskiej jest także ograniczanie kosztów utrzymania zieleni. Woda zmagazynowana w okresach deszczowych może bowiem posłużyć do podlewania miejskiej zieleni w okresach suchych. Najważniejszą rolą retencji miejskiej jest jednak zwiększanie odporności miast na zmiany klimatu poprzez redukcję skutków deszczy nawalnych i powodzi błyskawicznych.