Wygląd:

Na początku gęsta, lepka, a po odwirowaniu płynna ciecz, z czasem zmieniająca się w krupiec.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

W stanie płynnym od jasnożółtego po ciemne odcienie żółci. Po skrystalizowaniu barwa jaśniejsza o jeden ton, zazwyczaj złocistożółty.

Konsystencja:

Po odwirowaniu gęsta lejąca ciecz. Po skrystalizowaniu przybiera formę stałą – krupiec.

Smak:

Słodki, delikatny smak, bez dominującego aromatu.

Tradycja:

Miód pozyskiwany jest od czasów prehistorycznych, z różnorodnych pożytków, w różnych zakątkach świata. Historia pszczelarstwa na terenach zajmowanych przez Prusów sięga co najmniej czasów średniowiecznych. Pszczoły hodowano początkowo w stanie dzikim, tzn. odnaleziona w puszczy barć stawała się własnością tego, kto ją znalazł i opatrzona przez niego pozostawała na swoim miejscu. Dopiero z czasem opanowano umiejętność dziania barci, czyli wykonywania w drzewach dziupli do osadzania w nich nowych rojów pszczół. Wynikiem dalszego rozwoju bartnictwa było pasiecznictwo, czyli hodowla pszczół w pasiece, w gromadzie uli, skupionych na niewielkiej przestrzeni. Jedną z pruskich krain, umiejscowioną między jeziorem Mamry a dolnym i środkowym biegiem Łyny, była Barcja. Obecnie teren ten (po stronie polskiej) leży w granicach powiatu bartoszyckiego i kętrzyńskiego. Prusy w najdawniejszych czasach pokryte były lasami i borami, przedzielonymi jeziorami, rzekami oraz ogromnymi połaciami niezasiedlonej przez nikogo ziemi. To dawało duże możliwości korzystania z naturalnych bogactw tej ziemi. Nietknięte puszcze o bogatym poszyciu krzewów miododajnych i obfitym runie leśnym stwarzały doskonałe warunki dla bartnictwa. Obecnie tradycje pszczelarskie na terenach dawnej Barcji są kontynuowane przez wielopokoleniowe pasieki rodzinne. Miód wielokwiatowy z Barcji pozyskiwany jest m.in. z terenów Zielonych Płuc Polski oraz obszaru Natura 2000, wolnego od wielkich aglomeracji miejskich i ruchliwych szlaków komunikacyjnych. O wyjątkowości tego miodu, w dużej mierze stanowi wyjątkowo bogata charakterystyka terenu i roślinności. Miód ten jest unikalną kompozycją nektarów kwiatów leśnych i polnych, w tym występujących na tym terenie roślin naczyniowych objętych ścisłą ochroną.