Wygląd:

Zupa z dyni z dodatkiem mleka.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Biało-żółta.

Konsystencja:

Zawiesista.

Smak:

Słodkawy.

Tradycja:

Tradycja przygotowywania zupy z bani, czyli dyni, na terenie ziemi sieradzkiej sięga co najmniej początków poprzedniego stulecia. Jak większość dawnych potraw wiejskich jest ona łatwa w przyrządzeniu i opiera się na produktach pochodzących z własnego gospodarstwa. Mieszkańcy na tych terenach zajmowali się produkcją mieszaną, uprawami polowymi oraz chowem bydła mlecznego. Banię uprawiało się najczęściej na potrzeby własne dla pestek i z przeznaczeniem na zupę, ale również na paszę dla bydła. Uprawiało się ją najczęściej na kompostowniku lub na pozostałościach po kopcach od ziemniaków. Na terenie Gminy Burzenin i w gminach ościennych zupa z bani przyrządzana była na słodko. Była to potrawa sezonowa przygotowywana jesienią lub w pierwszym okresie zimy, kiedy była dostępna dynia. W wielu domach gotowano ją w dni powszednie, a w niektórych była to potrawa przyrządzana w piątek z tytułu postu. Aby przygotować zupę, „(…) banię obierano ze skóry i pestek, krojono w kostkę, trochę solono, cukrowano, dodawano wodę i gotowano do miękkości. Gdy dynia była miękka, przecierano ją przez sito, a następnie dodawano mleko, tak aby zupa miała konsystencję kremową i razem zagotowywano” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami powiatu sieradzkiego). Zupę tą najczęściej podawano z kluskami ziemniaczanymi zwanymi żelaznymi lub tartymi, niekiedy z zacierkami czy lanymi kluskami.