Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. J. Pankiewicza w Katowicach

Dnia 19 września 2025 r. o godzinie 16:00 w Galerii Centralnej Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Józefa Pankiewicza w Katowicach odbył się wyjątkowy wernisaż.  In Memoriam Andrzej Makowski ‘Geometria Światła” to ekspozycja, na którą zaprasza sam autor.  Od progu dosłownie wita nas swym ciepłym spojrzeniem. Spojrzenie to, uchwycone co prawda na fotografii, otwiera drzwi do innego świata, w którym poczesne miejsce zajmują światło i cień.

„Trzymać się ziemi, nie rzucać cienia na innych, w ich cieniu świecić”, to słowa Reinera Kunze, które Profesor Andrzej Makowski obrał za motto jednej ze swoich wcześniejszych wystaw.  Przywołała je Danuta Makowska, jako charakterystykę swojego męża. „Czuł się dobrze w cieniu – nie szukał światła dla siebie. A jednak jego obecność zawsze jaśniała” – to słowa zaczerpnięte  z katalogu do wystawy. 

Był człowiekiem z pozoru cichym, nieszukającym poklasku i skromnym. Przy bliższym poznaniu stawał się źródłem ciepła. Nigdy nie stwarzał konfliktów, był wierny swoim wartościom. Cechowała Go wewnętrzna uczciwość. Grono pedagogiczne zapamięta Andrzeja Makowskiego, jako dobrego kolegę – lojalnego i otwartego na rozmowy.

Andrzej Makowski wspominany jest również jako nauczyciel, który się nie narzucał, ale zapraszał młodzież swoją cierpliwością, pasją, zachwytem, wiarą w sens tworzenia. Profesor  był uwielbiany przez młodych ludzi, przede wszystkim za życzliwość i kompetencje. Dzięki charyzmie i  umiejętności dotarcia do uczniów był pedagogiem  szanowanym, który prowadził do sukcesu i właściwego rozumienia roli sztuki.

Profesor Makowski nie był artystą tylko z zawodu - był nim „z natury serca”.  We wspomnieniach możemy przeczytać również, iż cenił pracę w samotności i był daleki od ekscentryzmu. Nie był również typem artysty targanym burzą emocji – potrafił panować nad sentymentami i roztkliwieniem. Wolał wycofać się w zacisze, a z pozornie zwykłych tematów potrafił wydobyć światło. Jego zamiłowanie do malowania pejzaży sprawiało, że pozostanie kojarzony z plenerami

Tak mówił o sobie: „… jestem malarzem, dla którego pretekstem do malowania obrazu może być, zaledwie, jakaś plama światła, smuga cienia, lśnienie powierzchni i nie ma większego znaczenia czy dzieje się to na ścianie bloku, czy murze zabytkowego pałacu.”

Twórczość Profesora Makowskiego oceniana jest jako  „pozornie komunikatywna” i przeznaczona dla każdego, ale jest ona zarazem bardzo osobista, intymna i prywatna.

„…moje malarstwo bliższe jest poezji niż publicystyce. Istnieje gdzieś pomiędzy impresją, czyli wrażeniem, a wyrażaniem emocji – ekspresją.”

Wierzymy, że  pamięć o Profesorze Andrzeju Makowskim oraz Jego twórczość, pozostaną i będą trwać na zawsze…

W artykule wykorzystano teksty opublikowane w katalogu do wystawy:

Michała Bacy,

Grzegorza Bednarskiego,

Edwarda Josefowskiego,

Jacka Kurka,

Andrzeja Makowskiego,

Danuty Makowskiej,

Joanny Nowrot,

Ireny Rączki,

Małgorzaty Wiatrak.