Powiatowa Stacja Sanitarno-
Epidemiologiczna w Pabianicach

Obowiązek znakowania środków spożywczych wynika z art. 9 rozporządzenia (UE) Nr 1169/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 listopada 2011 r. (Dz. U. L. 304 z 22.11.2011, s. 18) w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności. Na opakowaniu każdego środka spożywczego powinny się znaleźć co najmniej następujące informacje:

1. Nazwa żywności.
2. Wykaz składników.
3. Wszelkie składniki lub substancje pomocnicze w przetwórstwie, powodujące alergie lub reakcje nietolerancji, użyte przy wytworzeniu lub przygotowywaniu żywności i nadal obecne w produkcie gotowym, nawet jeżeli ich forma uległa zmianie.
4. Ilość określonych składników lub kategorii składników.
5. Ilość netto żywności.
6. Data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia.
7. Wszelkie specjalne warunki przechowywania lub warunki użycia.
8. Nazwa lub firma i adres podmiotu działającego na rynku spożywczym.
9. Kraj lub miejsce pochodzenia.
10. Instrukcja użycia, w przypadku gdy w razie braku takiej instrukcji odpowiednie użycie danego środka spożywczego byłoby utrudnione.
11. W odniesieniu do napojów o zawartości alkoholu większej niż 1,2 % objętościowo, rzeczywista zawartość objętościowa alkoholu.
12. Informacja o wartości odżywczej.

Ponadto oznakowanie środka spożywczego nie może wprowadzać w błąd, w szczególności:

1. Co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji.
2. Przez przypisywanie środkowi spożywczemu działania lub właściwości, których on nie posiada.
3. Przez sugerowanie, że środek spożywczy ma szczególne właściwości, gdy w rzeczywistości wszystkie podobne środki spożywcze mają takie właściwości, zwłaszcza przez szczególne podkreślanie obecności lub braku określonych składników lub składników odżywczych.
4. Przez sugerowanie poprzez wygląd, opis lub prezentacje graficzne, że chodzi o określony środek spożywczy lub składnik, mimo że w rzeczywistości komponent lub składnik naturalnie obecny lub zwykle stosowany w danym środku spożywczym został zastąpiony innym komponentem lub innym składnikiem.

Z zastrzeżeniem odstępstw przewidzianych w prawie Unii mającym zastosowanie do naturalnych wód mineralnych i żywności specjalnego przeznaczenia żywieniowego informacje na temat żywności nie mogą przypisywać jakiemukolwiek środkowi spożywczemu właściwości zapobiegania chorobom lub leczenia chorób ludzi bądź też odwoływać się do takich właściwości.

Obowiązkowa informacja o wartości odżywczej obejmuje następujące elementy:

1. Wartość energetyczną.
2. Ilość tłuszczu, kwasów tłuszczowych nasyconych, węglowodanów, cukrów, białka oraz soli.

W odpowiednich przypadkach można zamieścić – bezpośrednio w pobliżu informacji o wartości odżywczej – komunikat wskazujący, że zawartość soli wynika wyłącznie z obecności naturalnie występującego sodu. Treść obowiązkowej informacji o wartości odżywczej może zostać uzupełniona informacją o ilości jednego lub większej liczby z następujących składników:

1. Kwasy tłuszczowe jednonienasycone.
2. Kwasy tłuszczowe wielonienasycone.
3. Alkohole wielowodorotlenowe.
4. Skrobia.
5. Błonnik.
6. Witaminy i składniki mineralne.

Poza elementami oznakowania środków spożywczych przepisy prawa żywnościowego regulują również sposób reklamy oraz prezentacji środków spożywczych. Nadrzędnym celem jest bowiem stworzenie rzetelnego i zrozumiałego systemu informowania nas o tym, co jem

 

Opracowane przez Wojewódzką Stację Sanitarno Epidemiologiczną w Łodzi