Profilaktyka wścieklizny

jasnofioletowe tło, po lewej stronie rysunki postaci dziko żyjących zwierząt - rezerwuarów wirusa wścieklizny (lis, wiewiórka, nietoperz), pośrodku napis: Profilaktyka wścieklizny, po prawej stronie rysunek agresywnego psa (który może być chory na wściekliznę)

Wścieklizna to wirusowa choroba zakaźna układu nerwowego przenoszona przez ssaki. Wirus wścieklizny przenoszony jest ze śliną chorego zwierzęcia poprzez ugryzienie albo oślinienie uszkodzonej skóry lub błon śluzowych człowieka. Źródłem zakażenia wścieklizną są dzikie zwierzęta drapieżne, nietoperze, szopy pracze, wiewiórki, gryzonie zakażone przypadkowo wścieklizną, zwierzęta domowe, które miały kontakt z zakażonymi wścieklizną ssakami wolno żyjącymi; psy, koty, bydło.

Wścieklizna jest chorobą śmiertelną, która wg danych WHO rokrocznie powoduje zgon około 60 tysięcy osób, głównie w Azji i Afryce. W Polsce rezerwuarem wścieklizny jest lis rudy. Lisy mogą zarazić wścieklizną inne zwierzęta domowe, dzikie, a także ludzi. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tej śmiertelnej choroby na terenie Polski, na obszarach o największym ryzyku wystąpienia wścieklizny Inspekcja Weterynaryjna prowadzi szczepienia lisów wolno żyjących.

Profilaktyka wścieklizny:

szczepienia ochronne lisów wolno żyjących;
szczepienia zwierząt domowych i gospodarskich: obowiązkowe szczepienia psów, zalecane są również szczepienia kotów, a także zwierząt gospodarskich, jeśli mogą mieć one kontakt z dzikimi zwierzętami, takimi jak: lis, jenot, kuna;
zalecane szczepienia ochronne ludzi;

► w grupie osób zawodowo narażonych na kontakt z chorym na wściekliznę zwierzęciem / diagnozujących wirusa wścieklizny,

► osób mieszkających w regionach endemicznych wścieklizny z ograniczonym dostępem do profilaktyki poekspozycyjnej,

► osób podróżujących w regiony częstego występowania wścieklizny, które ze względu na charakter podróży mogą być narażone na kontakt z zarażonymi zwierzętami (w podróży mogą to być np. bezpańskie psy, koty, małpy lub nietoperze), wyjeżdżającym w rejony endemicznego występowania choroby, udającym się w regiony o trudnym dostępie do opieki medycznej, podróżującym dzieciom, które zawsze łatwiej nawiązują kontakt ze zwierzętami;

profilaktyka poekspozycyjna; (podanie szczepionki i / lub immunoglobuliny odpornościowej), stosowana jest po potwierdzonej ekspozycji lub w przypadku jej podejrzenia, u osób pogryzionych przez wściekłe lub podejrzane o wściekliznę zwierzę lub mających kontakt ze wściekłym zwierzęciem albo gdy nie można przeprowadzić badań zwierzęcia. Wdrażane jest postępowanie po narażeniu na zakażenie wirusem wścieklizny, w celu nie dopuszczenia do rozwoju choroby.

Co zrobić w przypadku ugryzienia człowieka przez dzikie lub domowe zwierzę?

Jak najszybciej dokładnie przemyć wodą i mydłem ranę lub powierzchnię narażoną na kontakt ze zwierzęciem i skontaktować się z lekarzem medycyny.

Ze względu na pogorszenie się sytuacji epizootycznej wścieklizny na terenie Polski - zwiększoną liczbą zachorowań zwierząt odnotowaną w niektórych rejonach kraju, Państwowa Inspekcja Sanitarna włącza się w kampanię informacyjną Inspekcji Weterynaryjnej dot. przeciwdziałania wściekliźnie. W załączeniu publikujemy materiał przygotowany przez Wojewódzki Inspektorat Weterynarii we Wrocławiu.

Więcej informacji dot. profilaktyki wścieklizny:
https://www.wetgiw.gov.pl/nadzor-weterynaryjny/wscieklizna
https://szczepienia.pzh.gov.pl/szczepionki/wscieklizna/