Morska Energetyka Wiatrowa

Przed wejściem w życie ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 234, 784, 1093 i 1642), zwana dalej: ustawa offshore, system wsparcia dla wszystkich odnawialnych źródeł energii, w tym morskich farm wiatrowych, uregulowany był w ustawie z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii.

Regulacje te nie przystawały jednak do sytuacji prawnej i faktycznej morskich farm wiatrowych, które mogą być wybudowane i eksploatowane w polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej na Bałtyku i nie stymulowały w wystarczającym stopniu rozwoju tego typu projektów inwestycyjnych.

Wejście w życie ustawy offshore zmieniło porządek prawny i było impulsem do uruchomienia procesów inwestycjnych projektów morskich farm wiatrowych, poprzez wprowadzenie dedykowanego systemu wsparcia oraz uregulowanie lokalnego łańcucha dostaw, przyłączania do sieci, a także usprawnienie procedur w zakresie budowy i eksploatacji oraz postępowań administracyjnych.

W zaproponowanym w ustawie offshore systemie wsparcia, w celu otrzymania tzw. prawa do pokrycia ujemnego salda niezbędne jest posiadanie:

1. pozwolenie na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp (PSZW);
2. wstępnych warunków przyłączeń albo umowy lub umów o przyłączenie morskiej farmy wiatrowej do sieci przesyłowej lub dystrybucyjnej;
3. decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;
4. lokalizacja morskiej farmy wiatrowej musi znajdować się w obszarach wskazanych w:
   • Załączniku nr 1 ustawy offshore – w przypadku I fazy wsparcia,
   • Załączniku nr 1 lub 2 ustawy offshore – w przypadku II fazy wsparcia.

Należy podkreślić, że udział w systemie wsparcia dla morskich farm wiatrowych w Polsce nie jest warunkiem realizacji projektu morskiej farmy wiatrowej. Innymi słowami, deweloperzy mogą je budować bez konieczności uczestniczenia do systemu wsparcia.