Patron szkoły
Karol Kazimierz Kurpiński
Urodził się 6 marca 1785 we Włoszakowicach (Wielkopolska), zmarł 18 września 1857 r. w Warszawie, dyrygent, pedagog i kompozytor. Gry na klawikordzie, skrzypcach i organach uczył go początkowo ojciec, organista kościoła parafialnego we Włoszakowicach. 1797 Kurpiński objął posadę organisty w Sarnowie. Po trzech latach wyjechał do Galicji, zaangażowany jako drugi skrzypek do kwartetu starosty F. Polanowskiego w Moszkowie. Po likwidacji kwartetu został nauczycielem gry fortepianowej u baronostwa Rastawieckich. 1810 przybył do Warszawy, zaangażowany przez W. Bogusławskiego na stanowisko drugiego (obok Elsnera) kapelmistrza w Teatrze Narodowym. Po zrzeczeniu się przez Elsnera kierownictwa Opery Warszawskiej został w 1824 jej dyrektorem; funkcję tę pełnił do 1840.
Zajmował się również pracą pedagogiczną; początkowo jako korepetytor solistów i chórów w Operze Warszawskiej, później jako wykładowca zasad muzyki w założonej w 1817 w Warszawie Szkole Muzyki i Sztuki Dramatycznej, prowadzonej przez J. Elsnera. 1835, po zamknięciu warszawskiej Szkoły Głównej Muzyki, zorganizował z polecenia ówczesnego prezesa dyrekcji teatralnej, generała Rautenstraucha, Szkołę Śpiewu przy Teatrze Wielkim w Warszawie, będąc dyrektorem tej uczelni do 1840. W rok później szkoła ta przestała istnieć. Wykładali w niej: Kurpiński (śpiew operowy i nauka harmonii), J. Elsner, J. Stefani (solfeż i wyższe wiadomości muzyczne) i W. Kratzer (zasady muzyki). W uczelni tej kształcili się wybitni soliści Opery Warszawskiej, m. in. Paulina Rivoli, Ludwika Rywacka, Józefa Turowska, Julian Dobrski. Kurpiński zasłużył się także jako założyciel i redaktor „Tygodnika Muzycznego”, pierwszego polskiego czasopisma muzycznego, wychodzącego w Warszawie w latach 1820 – 1821. W 1819 został odznaczony złotym medalem z okazji wystawionej w Warszawie, jego opery Zamek na Czorsztynie.
Główna dziedzina działalności kompozytorskiej Kurpińskiego. to twórczość wokalna: opera i pieśń solowa. W twórczości operowej ulegał wpływom klasyków wiedeńskich (zwłaszcza Mozarta i Haydna) oraz Rossiniego, tematy i motywy czerpał także z polskiej muzyki ludowej. Najwartościowszą jego operą, grywaną w Warszawie z niesłabnącym powodzeniem przez kilkadziesiąt lat, są Nowe Krakowiaki, będące ważnym etapem w rozwoju polskiego narodowego stylu operowego. Dzieło to, stanowiące najcenniejszą pozycję operową przed Moniuszką, nawiązuje do tematyki i stylu Krakowiaków i Górali Jana Stefaniego. W twórczości pieśniarskiej wyróżnić należy dwa okresy: wcześniejszy (6 pieśni do Śpiewów historycznych Niemcewicza) nie posiada jeszcze charakteru narodowego, późniejszy (pieśni z okresu powstania listopadowego) jest silnie nasycony elementami narodowymi, patriotycznymi i rewolucyjnymi. Duże znaczenie dla historii muzyki polskiej mają również polonezy Kurpińskiego, pisane przeważnie na orkiestrę. One to w niemałej mierze kształtowały styl narodowy muzyki polskiej, wywierając w pewnym stopniu wpływ na twórczość Chopina i Moniuszki. Wielkie zasługi położył Kurpiński jako organizator życia muzycznego i jako pedagog. Jego podręczniki były pomocą dydaktyczną w szkoleniu całego pokolenia muzyków polskich IX w.