Świerzb
Świerzb jest powszechną chorobą pasożytniczą skóry, charakteryzującą się występowaniem w skórze powierzchniowych korytarzy, pęcherzy, uporczywym świądem nasilającym się nocą i pojawianiem się wtórnych zakażeń – wysypki. Chorobę wywołuje roztocz – świerzbowiec drążący (Sarcoptes scabiel).
Czas inkubacji trwa od 2 do 4 tygodni.
Świerzb najczęściej występuje w okolicach dłoni i na nadgarstkach, głównie w przestrzeniach międzypalcowych oraz w obrębie okolic zgięciowych powierzchni nadgarstków. Ponadto może być zlokalizowany w okolicy łokci, fałdów pachowych, pasa i w dolnych partiach pośladków, u mężczyzn na narządach płciowych, a u kobiet w okolicach piersi.
U dzieci zmiany zapalne mogą występować w okolicach głowy, szyi, na dłoniach i podeszwach, czyli w miejscach gdzie nie występuje u osób dorosłych.
Do zakażenia dochodzi przez bezpośredni kontakt ze skórą człowieka chorego (także przez kontakt seksualny), pośrednio przez przedmioty, które miały kontakt z osobą zakażoną.
Choroba występuje na całym świecie. Szacuje się, że rocznie choruje na nią 300 milionów ludzi, w tym w Polsce około 15000, a jej występowanie związane jest z biedą i złym stanem sanitarnym. Największa liczba zachorowań przypada na okres zimowy. Rezerwuarem pasożyta jest człowiek lub zwierzę. Leczeniu należy poddać chorego oraz osoby z jego otoczenia. Polega ono na stosowaniu preparatów zewnętrznych w postaci maści lub kremów u osób powyżej 2 roku życia. Przy leczeniu niezbędna jest właściwa higiena osobista (częste mycie rąk i kąpiel całego ciała, częsta zmiana bielizny, pościeli i ubrania, właściwe ich pranie, gotowanie, prasowanie i wietrzenie).
Źródła
Informację opracował Oddział Promocji Zdrowia i Oświaty Zdrowotnej WSSE w Łodzi w oparciu o materiały:
- Zakażenia. Obraz kliniczny, rozpoznanie, leczenie pod red. Danuty Prokopowicz, Białystok 2004, Magdzik W., Naruszewicz-Lesiuk D., Zieliński A.
- Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, Magdzik W., Bielsko Biała 2004