Polska w Arabii Saudyjskiej

Głównym przedmiotem badań podczas tego sezonu było osadnictwo z epoki brązu i żelaza
na kompleksie stanowisk we wsi Ayn Bani Saidah. – To miejsce strategicznie położone na skrzyżowaniu szlaków łączących ważne ośrodki starożytności: Bat na południu i Al-Ayn na północy, dziś stanowiska z Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO, oraz wybrzeże morskie w pobliżu portu Sohar na wschodzie. Wzdłuż tej trasy znajduje się kilka ważnych osad tzw. kultury Umm an-Nar z epoki brązu. Mieliśmy więc nadzieję, że i nasze stanowisko znajdzie się w tej samej lidze – mówi prof. Piotr Bieliński z CAŚ UW, kierownik projektu.

Tegoroczne odkrycia dowodzą, że archeolodzy mieli rację. – Osada z okresu Umm an-Nar jest wyjątkowa między innymi dlatego, że znajdują się w niej aż cztery wieże: trzy okrągłe i jedna ryzalitowa. Mimo swych rozmiarów, blisko 20 m średnicy, jedna z okrągłych wież nie była widoczna na powierzchni i została odkryta dopiero podczas wykopalisk. Funkcja tych wież czeka ciągle na wyjaśnienie – wyjaśnia dr Agnieszka Pieńkowska z CAŚ UW, która w ramach projektu analizuje pozostałości z epoki brązu.

To kolejne odkrycie pokazujące, że obszar badań, czyli mikroregion Qumayrah, miał w starożytności większe znaczenie niż dotąd sądzono i kryje jeszcze wiele niespodzianek. Podczas wstępnych prac prowadzonych przez ekipę z CAŚ UW od 2015 roku, dolina okazała się bardzo bogata w pozostałości archeologiczne z co najmniej pięciu okresów. Archeolodzy odkryli, że osadnictwo było tam obecne od późnego neolitu (stanowisko QA 2; ok. 4300–4000 p.n.e.).

 

Teks i zdjęcia: Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego

Zdjęcie: Czyszczenie murów budynku z okresu Umm an-Nar (fot. J. Śliwa/ CAŚ UW)

 

Zachęcamy do zapoznania się z całym materiałem w załączeniu.