Polska we Francji

Na całym terytorium Francji obowiązuje najwyższy poziom zagrożenia terrorystycznego zgodnie z rządowym planem "Vigipirate" Oznacza to, że według władz francuskich istnieje wysokie ryzyko zamachu.

Na francuskich przejściach granicznych nadal obowiązują wzmożone środki bezpieczeństwa. Jeśli udajesz się do Francji drogą lądową, musisz liczyć się z możliwymi kontrolami na drogach i kolejkami pojazdów oczekujących na przekroczenie granicy francuskiej.

Miejsca publiczne (środki transportu, centra handlowe, muzea, miejsca zgromadzeń publicznych) mają wzmocnioną ochronę. Władze wzywają mieszkańców, aby zachowali szczególną ostrożność i zgłaszali funkcjonariuszom policji potencjalne zagrożenia. Kontynuowana jest operacja wojskowa Sentinelle. Jej efekty są widoczne na ulicach w postaci uzbrojonych patroli. Sporadycznie mogą występować utrudnienia w transporcie publicznym.

W Paryżu i okolicach, jak również innych dużych miastach Francji, należy szczególnie uważać na bardzo częste kradzieże kieszonkowe, szczególnie w środkach komunikacji zbiorowej i w okolicach najpopularniejszych atrakcji turystycznych. Najlepiej noś przy sobie jedynie drobne kwoty w gotówce, a transakcje handlowe opłacaj bezgotówkowo. Przechowuj portfel, telefon i inne cenne przedmioty osobiste w miejscach trudno dostępnych dla złodziei. Uważaj na próby wyłudzeń ze strony nieznanych osób oferujących pomoc np. w zakupie biletów na metro i inne środki transportu. 

Jeśli podróżujesz autostradą, bądź bardzo ostrożny nocą, podczas postojów na stacjach benzynowych i parkingach autostradowych. Często zdarzają się przypadki napadów rabunkowych na zagranicznych turystów. Napadów tych dokonują zorganizowane grupy przestępcze, szczególnie w południowych regionach Francji (Okcytania i Prowansja-Alpy Nadmorskie-Lazurowe Wybrzeże).

Kierowcom TIR zalecamy ostrożność w czasie obowiązkowych postojów nocnych. Powtarzają się przypadki kradzieży (odsysania) paliwa z baków samochodów ciężarowych, a także przewożonych towarów.

Apelujemy: zgłoś swoją podróż w systemie Odyseusz‎.

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

• Paszport TAK
• Paszport tymczasowy TAK
• Dowód osobisty TAK

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Do ostatniego dnia terminu ważności.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie.

4. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Nie. W szczególności brak wymogów wjazdowych związanych z COVID-19

5. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią?

Nie.

6. Zasady pobytu

Obywatele wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym obywatele polscy są zwolnieni z obowiązku rejestracji pobytu. We Francji nie ma również obowiązku meldunkowego.

Francuskie departamenty i regiony zamorskie (Départements et régions d’outre-mer (DROM)) mają taki sam status jak departamenty i regiony we Francji metropolitalnej. Oznacza to, że co do zasady zastosowanie mają w nich te same przepisy, co w strefie Schengen. 

W skład tych obszarów wchodzą:

1. Gwadelupa (Guadeloupe) (Karaiby)
2. Martynika (Martinique) (Karaiby)
3. Gujana Francuska (Guyane) (Ameryka Południowa)
4. Reunion (La Réunion) (Ocean Indyjski)
5. Majotta (Mayotte) (Ocean Indyjski)

 

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty TAK (mimo wszystko zaleca się podróżowanie z ważnym paszportem, z uwagi na wymagania niektórych linii lotniczych i promowych oraz ewentualną możliwość zmian w planie podróży lub tranzytu przez terytorium innych państw).

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Do ostatniego dnia terminu ważności.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie.

4. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Nie.

5. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią?

Nie.

6. Zasady pobytu

Obywatele wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym obywatele polscy są zwolnieni z obowiązku rejestracji pobytu.

We Francji nie ma również obowiązku meldunkowego.

Pobyt krótkoterminowy

Jeśli jesteś obywatelem Unii Europejskiej, możesz swobodnie podróżować i przebywać we Francji przez 3 miesiące. Możesz podróżować z członkami najbliższej rodziny, ale pamiętaj, że w zależności od ich narodowości, do wjazdu do Francji może być wymagana wiza.

Pobyt długoterminowy

Jako obywatel kraju należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) lub Szwajcarii masz możliwość osiedlenia się we Francji na okres dłuższy niż 3 miesiące. Karta pobytu potwierdzająca Twoje prawa nie jest obowiązkowa, ale może okazać się przydatna. Po pierwszych 5 latach regularnego i nieprzerwanego pobytu we Francji możesz uzyskać prawo do pobytu stałego.

Francuskie wspólnoty zamorskie (Collectivités d’outre-mer (COM)) mają autonomiczny status w stosunku do Francji metropolitalnej. Stanowią je:

1. Polinezja Francuska (Polynésie française) (Pacyfik)
2. Saint-Pierre i Miquelon (Saint-Pierre-et-Miquelon) (u wybrzeży Kanady)
3. Saint-Barthélemy (Karaiby)
4. Saint-Martin (część wyspy podzielonej z Niderlandami)
5. Wallis i Futuna (Wallis-et-Futuna) (Pacyfik)

 

Polinezja Francuska (Polynésie française) (Pacyfik)

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty NIE           

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Co najmniej 6 miesięcy od dnia wjazdu.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie, jeżeli planowany pobyt nie przekracza 90 dni.

4. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Należy okazać bilet powrotny wskazujący na pobyt krótszy niż 90 dni. W przypadku pobytów związanych z pracą zarobkową należy posiadać zezwolenie na pracę wydane przez rząd Polinezji Francuskiej.

5. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią?

Nie.

6. Zasady pobytu.

Obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym obywatele polscy, mogą przebywać na terytorium Polinezji Francuskiej bez konieczności spełniania dodatkowych warunków i formalności, jeżeli okres ich pobytu nie przekracza trzech miesięcy w ciągu dowolnego sześciomiesięcznego okresu.

Jeżeli okres pobytu ma trwać dłużej niż trzy miesiące należy zarejestrować się w urzędzie merostwa gminy zamieszkania na Polinezji Francuskiej w ciągu trzech miesięcy od dnia przyjazdu, a także należy wykazać posiadanie wystarczających środków finansowych oraz posiadać ubezpieczenie zdrowotne i macierzyńskie.

 

Saint-Pierre i Miquelon (Saint-Pierre-et-Miquelon) (u wybrzeży Kanady)

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty TAK

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Nie jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie.

4. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Nie.

5. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią?

Nie.

6. Zasady pobytu.

Aby pracować jako pracownik w Saint-Pierre-et-Miquelon, polscy pracownicy muszą posiadać ważne zezwolenie na pracę.

Zezwolenie na pracę wydawane jest przez prefekta Saint-Pierre-et-Miquelon, jest ważne maksymalnie przez dziewięć miesięcy i może być odnawiane. Wymóg ten dotyczy pracowników, usługodawców i osób samozatrudnionych.

Wszystkie informacje dotyczące procedur obowiązujących pracodawców, w zależności od kategorii zatrudnienia, a także przydatne dane kontaktowe można znaleźć na stronie internetowej prefektury Saint-Pierre-et-Miquelon:

https://www.saint-pierre-et-miquelon.gouv.fr/Demarches/Travailleurs-etrangers

 

Saint-Barthélemy (Karaiby)

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty TAK

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Dnia miesiące od dnia zakończenia planowanego pobytu.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Obywatele UE nie musza wyrabiać wizy, jeżeli ich przewidywany pobyt wynosi do 90 w okresie 180 dni.

4. Zasady pobytu

Pobyt długoterminowy

Wymaga uzyskania wizy długoterminowej.

 

Saint-Martin (część wyspy podzielonej z Niderlandami)

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty TAK

2. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie.

3. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Poza ważnym paszportem należy okazać bilet powrotny lub bilet na dalszą podróż.

Po przylocie na międzynarodowe lotnisko Juliana (część niderlandzka) wszyscy podróżni muszą okazać w pełni wypełnioną kartę imigracyjną. Karta ta jest zazwyczaj wydawana w samolocie. Dlatego przed wylotem należy znać dokładny adres pobytu w Saint-Martin. Kartę można wypełnić online przed odprawą na stronie www.entry.sx.

 

Wallis i Futuna (Wallis-et-Futuna) (Pacyfik)

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty NIE

2. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie. Obywatele Unii Europejskiej są zwolnieni z obowiązku wizowego, zarówno na pobyty krótkoterminowe, jak i długoterminowe.

3. Zasady pobytu

Pobyt długoterminowy

Obywatele Unii Europejskiej są zwolnieni z obowiązku wizowego na pobyty długoterminowe. Jeśli jednak chcą podjąć pracę zarobkową, muszą uzyskać zezwolenie od prefekta, starszego administratora wysp Wallis i Futuna.

 

Nowa Kaledonia (Nouvelle-Calédonie)  jest wspólnotą zamorską o szczególnym statusie szerokiej autonomii.

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

Paszport TAK

Paszport tymczasowy TAK

Dowód osobisty NIE

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży.

Paszport powinien być wydany w ciągu ostatnich 10 lat i ważny przez co najmniej trzy miesiące licząc od planowanej daty wyjazdu. Należy pamiętać, że większość krajów tranzytowych wymaga, aby paszporty były ważne przez co najmniej sześć miesięcy.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Nie.

4. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Każdy wjazd do Nowej Kaledonii podlega kontroli prowadzonej przez Dyrekcję Policji ds. Granic Nowej Kaledonii. W tym celu należy zgłosić się w jednym z dwóch oficjalnych punktów kontroli granicznej: na lotnisku międzynarodowym La Tontouta lub w porcie w Numei. Przy opuszczaniu terytorium również należy przejść przez jeden z tych dwóch punktów.

Osoba przyjeżdżająca do Nowej Kaledonii może zostać poproszona o przedstawienie:

- dowodu zakwaterowania na cały okres pobytu (rezerwacja hotelu lub zaproszenie od krewnego, uprzednio zatwierdzone przez lokalny urząd miasta),

- dowodu posiadania wystarczające środków finansowych stosowanie do czasu trwania i celu pobytu,

- biletu powrotnego lub dowodu posiadania wystarczających środków na jego zakup,

- wszelkich dokumentów zawierających informacje o zawodzie lub statusie, a także o zapraszających instytucjach lub organizacjach we Francji, jeśli podróż ma charakter służbowy,

- dowodu ubezpieczenia pokrywającego wszystkie koszty leczenia, hospitalizacji i koszty będące następstwem śmierci, które mogą wystąpić podczas całego pobytu, w tym koszty repatriacji medycznej.

Podróżni w tranzycie muszą być w stanie przedstawić dowód spełnienia wymogów wjazdu do kraju docelowego (dowód pobytu i zakwaterowania podczas tranzytu, bilet powrotny oraz wizę do kraju docelowego, jeżeli jest wymagana).

Należy posiadać dowód ubezpieczenia pokrywający wszelkie koszty leczenia, hospitalizacji i związane ze śmiercią, które mogą wystąpić podczas pobytu we Francji, w tym koszty repatriacji z przyczyn medycznych. Podróżni w tranzycie muszą przedstawić dowód spełnienia wymogów wjazdu do kraju docelowego (dowód pobytu i zakwaterowania podczas tranzytu, bilet powrotny oraz wizę do kraju docelowego).

5. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią?

Nie.

6. Zasady pobytu.

Obywatele polscy nie muszą rejestrować swojego pobytu.

Pobyt długoterminowy

Obywatele polscy nie muszą uzyskiwać zezwolenia na pobyt, ale mogą je otrzymać na wniosek. O wydanie karty pobytu należy ubiegać się w służbach Wysokiego Komisarza Republiki w Nowej Kaledonii.

Pobyt w Nowej Kaledonii przez okres dłuższy niż 3 miesiące jest możliwy pod warunkiem posiadania wystarczających środków utrzymania, zapewnienia lokalu mieszkalnego, oraz posiadania ubezpieczenia zdrowotnego i macierzyńskiego.

Dla podjęcia pracy zarobkowej w Nowej Kaledonii, konieczne jest uzyskanie zezwolenia na pracę wydawanego przez rząd Nowej Kaledonii.

Nie ma obowiązku wykonywania żadnych konkretnych szczepień, ale w przypadku długich i powtarzających się pobytów zaleca się szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B oraz durowi brzusznemu. Aktualne ostrzeżenia zdrowotne i informacje zdrowotne można znaleźć pod tym adresem:  https://dass.gouv.nc

Francuskie Terytoria Południowe i Antarktyczne (Les Terres australes et antarctiques françaises (TAAF)) stanowią francuskie terytorium zależne obejmujące antarktyczne wyspy wulkaniczne, położone w południowej części Oceanu Indyjskiego.

 

Wyspy Rozsiane (Éparses)

1. Wiza: obowiązkowa dla cudzoziemców.
2. Zgody: wszystkie kotwiczenia i zejścia na ląd wymagają wcześniejszego zezwolenia prefekta (administratora TAAF).
3. Zakazy: zejście na ląd bez zgody, rybołówstwo na wodach terytorialnych (dozwolone tylko w ZEE z zezwoleniem).
4. Opłaty: obowiązuje opłata kotwiczna i opłata terytorialna za pobyt (uiszczane przed wyjazdem).
5. Kotwiczenie: tylko w wyznaczonych miejscach i zgodnie z instrukcjami nawigacyjnymi (np. Europa – północny płaskowyż, Juan de Nova – laguna, Tromelin – 13 m głębokości, brak zejścia na ląd).
6. Glorieuses: park morski – obowiązuje szczególna ochrona, turystyka podlega dodatkowym ograniczeniom.

 

Wyspy Południowe (Australes: Crozet, Kerguelen, Saint-Paul i Amsterdam)

1. Wiza: obowiązkowa dla cudzoziemców.
2. Zgody: każde zejście na ląd wymaga zgody szefa dystryktu, niektóre miejsca dodatkowo wymagają pisemnej zgody prefekta.
3. Zakazy: całkowity brak dostępu do stref integralnej ochrony i obszarów zarezerwowanych dla badań naukowych, zakaz rybołówstwa w morskich strefach ochrony, zakaz wyrzucania odpadów, zakaz biwakowania w pobliżu budynków historycznych (np. Port Couvreux, Port Jeanne d’Arc).
4. Opłaty: obowiązuje opłata kotwiczna i opłata terytorialna za pobyt.
5. Kotwiczenie:

Crozet – tylko 2 wyznaczone strefy,

Kerguelen – ograniczenia i zakazy w strefach niebezpiecznych, dostępne boje w Port-aux-Français i kilku portach,

Saint-Paul – całkowity zakaz kotwiczenia w kraterze (chyba że wydano specjalne zezwolenie),

Amsterdam – zejście na ląd tylko w miejscu La Cale.

6. UNESCO: cały obszar rezerwatu wpisany na listę światowego dziedzictwa (2019).
7. Wniosek o zezwolenie:

należy złożyć minimum 5 miesięcy przed planowaną aktywnością,

wymagane jest studium wpływu na środowisko (EPIE) dla działań mogących mieć istotny wpływ,

po zakończeniu wyprawy należy przedstawić raport z działalności (post-visit report) w ciągu 3 miesięcy.

8. Turystyka indywidualna i grupowa:

środowisko jest ekstremalne i stwarza poważne zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i ochrony przyrody,

obowiązują ograniczenia ustalone przez RCTA (organy traktatu): statki z >500 pasażerami: brak zezwoleń na zejście na ląd, maksymalnie 100 osób może jednocześnie zejść na ląd, grupy muszą być podzielone do 20 osób z przewodnikiem.

9. Zakazy i sankcje: działalność turystyczna bez zgłoszenia i zezwolenia jest nielegalna i podlega karom administracyjnym oraz sądowym (zgodnie z francuskim kodeksem ochrony środowiska).

               

Wyspa Clipperton (Île Clipperton)

Wyspa Clipperton jest ściśle chronionym i niezamieszkanym terytorium Francji. Każda wizyta wymaga wcześniejszej autoryzacji władz francuskich; samowolne działania są zabronione.

Poza aktualnym ryzykiem zakażenia koronawirusem nie ma zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych. Szczepienia są nieobowiązkowe.

Jeśli wybierasz się do Francji na krótko jako turysta lub odwiedzasz kogoś, przed wyjazdem z Polski zaopatrz się w Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ). Uzyskasz ją w swoim oddziale NFZ. Dzięki tej karcie możesz korzystać tylko z podstawowych usług medycznych. EKUZ pokrywa część kosztów, które ponosisz. Szczegółowe informacje na temat limitu zwrotów oraz zasad opłacania usług medycznych znajdują się na stronie internetowej NFZ.

Koszty leczenia we Francji są bardzo wysokie. Cena wizyty u lekarza specjalisty wynosi od 30 do 150 EUR, doba leczenia w szpitalu – od 1000 do 3000 EUR. Powinieneś więc przed wyjazdem wykupić dodatkową prywatną polisę ubezpieczeniową. Ważne, by pokrywała także koszty hospitalizacji spowodowanej nagłymi objawami przewlekłej choroby leczonej w kraju (np. chorób krążenia, cukrzycy), transportu medycznego, a w razie śmierci – koszt transportu ciała do Polski.

Przed wyjazdem na terytorium francuskich obszarów zamorskich i francuskich wspólnot zamorskich zweryfikuj jakie obowiązkowe szczepienia powinieneś zrobić przed wyjazdem (na przykład przed wyjazdem do Gujany Francuskiej należy zaszczepić się przeciwko żółtej febrze).

Rozważ także wykonanie zalecanych szczepień nieobowiązkowych.

Możesz wwieźć do Francji leki do użytku własnego w ilości odpowiedniej na 3 miesiące normalnego dawkowania lub w większej ilości, jeśli możesz okazać receptę potwierdzającą zalecony okres przyjmowania leku.

Wyjątek stanowią leki o działaniu odurzającym i psychotropowym. Możesz je wwieźć do Francji tylko na własny użytek w ilości odpowiedniej na 1 miesiąc normalnego dawkowania lub w większej ilości, jeśli możesz okazać receptę potwierdzającą zalecony okres przyjmowania leku.

W przypadku wwozu leków pochodzących z państw strefy Schengen mogą to być wyłącznie leki dopuszczone do obrotu w państwie pochodzenia. Jeśli podróżujesz spoza strefy Schengen, musisz okazać oryginał recepty potwierdzającej zalecenie leku.

W przypadku wątpliwości zalecamy w każdym przypadku kontakt ze służbami celnymi w celu ich wyjaśnienia.

We Francji możesz używać polskiego lub międzynarodowego prawa jazdy. Autostrady są płatne. Za łamanie przepisów drogowych grożą surowe kary. 

Wszystkich pasażerowie muszą mieć zapięte pasy.

Dozwolona prędkość:

• 50 km/h w terenie zabudowanym,
• 80 km/h w terenie niezabudowanym na drodze dwukierunkowej bez separatora,
• 90 km/h w terenie niezabudowanym,
• 130 km/h na autostradzie (w czasie deszczu 110 km/h).

Jeśli przekroczysz dozwoloną prędkość o ponad 30 km/h, służby zatrzymają Twoje prawo jazdy. Za mniejsze przekroczenie prędkości otrzymasz wysoki mandat. Policja lub żandarmeria mogą uniemożliwić dalszą jazdę, np. zatrzymać dokumenty samochodu. Będziesz mógł jechać dalej, gdy zapłacisz mandat (gotówką na miejscu) lub gdy przyjedzie inny kierowca (jeśli służby zatrzymały Twoje prawo jazdy).

Kierowca może rozmawiać przez telefon komórkowy tylko, jeśli używa zestawu głośnomówiącego. Nawet za taką rozmowę grozi jednak kara. Stanie się tak, jeśli ktoś udowodni (np. na podstawie billingu), że rozmowa przyczyniła się do wypadku. Za rozmowy przez telefon podczas prowadzenia samochodu grozi mandat w wysokości 90 EUR. Jeśli drastycznie naruszysz przepisy lub odmówisz zapłacenia mandatu na miejscu, sprawa może trafić do sądu. Sąd z kolei może nałożyć grzywnę w wysokości 150 EUR. Mandat do 1500 EUR grozi za posiadanie antyradaru. Obowiązkowe wyposażenie pojazdu to kamizelka odblaskowa i trójkąt ostrzegawczy. Za ich brak grozi mandat w wysokości 135 EUR.

Jeśli w autokarze siedzenia dla pasażerów mają pasy bezpieczeństwa, podróżni bezwzględny muszą je zapiąć. Kierowcy autokarów wycieczkowych i samochodów ciężarowych muszą przestrzegać przepisów dotyczących czasu pracy i przerw w jeździe. Za łamanie tych zasad służby nakładają wysokie grzywny (od kilku do kilkunastu tysięcy euro).

Konsulaty nie mogą opłacać mandatów ani wpływać na miejscowe władze, by odstąpiły od wymierzenia kary. Pamiętaj, że we Francji przepisy i orzecznictwo sądowe w sprawach wypadków drogowych stawiają pieszego na pozycji uprzywilejowanej. Z tego powodu, szczególnie w dużych miastach, piesi często przechodzą przez jezdnię na czerwonym świetle. W dużych aglomeracjach zalecamy więc jazdę z niewielką prędkością, tak abyś mógł się zatrzymać, jeśli pieszy nagle wejdzie na drogę. Zasadę ograniczonego zaufania stosuj w dużych miastach, a zwłaszcza w Paryżu, gdzie miejscowi kierowcy rzadko używają kierunkowskazów. Dość często skręcają z prawego pasa jezdni w lewo i odwrotnie. W Paryżu zasada pierwszeństwa przejazdu dla pojazdów nadjeżdżających z prawej strony obowiązuje także na rondach. Poza stolicą na rondach pierwszeństwo mają pojazdy znajdujące się już na rondzie, o czym informują stosowne znaki drogowe.

Zgodne z unijnymi przepisami, służby celne mogą przeprowadzać kontrole na całym obszarze Republiki Francuskiej, także w mieszkaniach prywatnych.

Jeśli przemycasz narkotyki lub nimi handlujesz, grozi Ci kara do 10 lat pozbawienia wolności. Karę możesz otrzymać także, jeśli wwieziesz do kraju podrobione artykuły znanych firm francuskich.

Jeśli dziecko mieszka we Francji, jego rodzice lub opiekunowie prawni muszą zgodzić się na to, żeby przekroczyło granicę bez nich. W tym celu wypełniają i podpisują formularz Autorisation de sortie du territoire (AST) oraz dołączają do niego kopie swoich dokumentów tożsamości.

Niektóre departamenty i terytoria zamorskie Francji leżą w strefach, w których zdarzają się trzęsienia ziemi i cyklony tropikalne. Informacje i porady, jak zachować się w razie trzęsienia ziemi, tsunami lub huraganu znajdują się na stronie.

Jeśli podróżujesz do departamentów i terytoriów zamorskich Francji, śledź informacje o lokalnej sytuacji sanitarno-epidemiologicznej. Przed wyjazdem dobrze przygotuj się do takiej podróży, a w czasie pobytu pamiętaj o zasadach zachowania się w specyficznych warunkach strefy tropikalnej. Stosuj się do zaleceń Głównego Inspektoratu Sanitarnego. 

Na obszarach tych departamentów nie ma żadnego polskiego urzędu konsularnego. Swoim działaniem obejmuje je Wydział Konsularny Ambasady RP w Paryżu. Pamiętaj więc, że masz ograniczone możliwości, aby w razie potrzeby uzyskać pomoc polskich służb konsularnych.

 

 

---

Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokłada wszelkich starań, aby informacje dla podróżujących publikowane na stronach MSZ były rzetelne, wyczerpujące i aktualne. Jednocześnie podkreślamy, że publikowane przez MSZ treści należy traktować wyłącznie jako rekomendacje, które nie mogą stanowić podstawy do jakichkolwiek roszczeń. Należy pamiętać, że MSZ nie ma prawnych możliwości zakazania wyjazdu do jakiegokolwiek państwa.