Polska we Francji

Obchody 80. rocznicy walk na wzgórzach Clos-du-Doubs odbyły się na cmentarzu miasta Damprichard oraz w miejscowości Goumois na granicy francusko-szwajcarskiej. Ambasadorowi Tomaszowi Młynarskiemu towarzyszyła Konsul Generalna RP w Lyonie Joanna Kozińska-Frybes, generał Wojciech Kucharski, zastępca szefa sztabu Eurokorpusu, attaché obrony przy Ambasadzie RP w Paryżu pułkownik Marek Kurkowicz, a także przedstawiciele Ambasady RP w Bernie. W upamiętnieniu bohaterów wzięli udział przedstawiciele władz francuskich, m.in. prefekt departamentu Doubs Joël Mathurin, generał Frédéric Blachon, dowódca 1. Dywizji z Besançon, senatorowie departamentu Doubs oraz merowie miast Damprichard, Goumois i Le Russey.

Podczas uroczystości oddano hołd 2. Dywizji Strzelców Pieszych dowodzonej przez generała Prugara-Ketlinga, która szczególnie wsławiła się podczas walk z Niemcami w dniach 18 i 19 czerwca 1940 r. na wzgórzach Clos-du-Doubs, w pobliżu granicy francusko-szwajcarskiej.

Po złożeniu wieńców przy pomniku poległych i odczytaniu nazwisk 56 polskich żołnierzy poległych w walkach, uczestnicy uroczystości udali się również do Goumois, miejscowości, w której żołnierze 2. Dywizji Strzelców Pieszych przekroczyli granicę francusko-szwajcarską. Wieńce złożono pod pamiątkowymi tablicami po obu stronach granicy. Władze szwajcarskie reprezentował Minister ds. środowiska Kantonu Jura David Eray.

Polska jednostka wraz z 7. Pułkiem Algierskich Spahisów starły się w czerwcu 1940 roku z przeważającymi liczebnie i lepiej uzbrojonymi żołnierzami Wermachtu. Opór Polaków w okolicach Cernay oraz Damprichard był krótki lecz niezwykle zaciekły. Po wyczerpaniu ograniczonych zapasów amunicji, żołnierze otrzymali rozkaz wycofania się i przekroczenia granicy francusko-szwajcarskiej. W Szwajcarii zostali internowani i w gotowości wyczekiwali możliwości podjęcia dalszych walk. Z czasem jednostka została włączona w plany obronne Szwajcarii na wypadek ataku Niemiec. Dzięki życzliwości władz szwajcarskich prawie 13 000 polskich żołnierzy cieszyło się względnie dobrymi warunkami internowania. Mieli oni m.in. możliwość podjęcia pracy lub studiów, a z czasem nawet przemieszczania się na terytorium kraju przyjmującego.