Historia
Otwock należy do nielicznych miast, gdzie Straż Ogniowa jest starsza od samego miasta. Drewniana zabudowa w sposób szczególny narażona była na pożary, które niejeden raz wyrządzały szkody i straty materialne właścicielom domów i ich mieszkańcom. Obywatele Willi Otwockich wiele lat starali się o zgodę na zorganizowanie Ochotniczej Straży Ogniowej, mimo ciągłego sprzeciwu zaborczych władz rosyjskich powołania takiej organizacji. Dopiero w 1913 roku, po uzyskaniu wreszcie zgody władz, udało się powołać Ochotnicza Straż Ogniową, aby móc walczyć z ogniem i ograniczać skutki pożarów.
Założycielem, organizatorem i pierwszym Komendantem Otwockiej Straży Ogniowej był malarz Strzeżymir Rawicz Pruszyński, obywatel miasta Łodzi, samotnie mieszkający w Otwocku dla podratowania zdrowia w warunkach uzdrowiskowych. Już w tym samym roku Strzeżymir Rawicz Pruszyński stanął na czele kilkudziesięcioosobowej grupy ochotników wyposażonych w odpowiedni sprzęt zakupiony z dobrowolnego opodatkowania się na ten cel właścicieli Willi Otwockich. Organizacja Straży Ogniowej była jednym z ważnych czynników miastotwórczych i wyrazem aktywnych postaw obywatelskich, których celem było służenie bezpieczeństwu ważnemu dobru wspólnemu. Organizacja Straży Ogniowej wyraźnie wpisuje się w kalendarz wydarzeń, które doprowadziły do uzyskania przez Otwock w 1919 roku praw miejskich. W czasie okupacji losy jednostki były różne. Przezywała ona wzloty i upadki. Duży wpływ miał na to fakt, ze znaczną cześć mieszkańców Otwocka stanowiła społeczność żydowska.
Po II wojnie światowej reaktywowano Otwocką Straż Ogniową, ale już o nazwie Ochotniczej Straż Pożarna w Otwocku. Uchwalona przez Sejm 4 lutego 1950 roku pierwsza w okresie socjalistycznej państwowości w Polsce ustawa o ochronie przeciwpożarowej i jej organizacji, stała się podstawą powołania w Otwocku w 1951 roku Zawodowej Straży Pożarnej. Na siedzibę Zawodowej Straży Pożarnej adaptowano obiekt Ochotniczej Straży Pożarnej, gdzie przez wiele lat mieściły się dwie komendy Miejska i Powiatowa. Przez kolejne lata funkcjonowania straży pożarnej na terenie Otwocka, niezależnie od zmian w kraju jak i w samej straży pożarnej ciągle podejmowano starania o zorganizowanie optymalnej bazy, by w tych bądź, co bądź trudnych warunkach lokalowych stworzyć miejsce dla ludzi i sprzętu.
W tej sytuacji Komendant Rejonowy wspólnie z ówczesnym kierownikiem Urzędu Rejonowego Panem Edwardem Niedzielskim rozpoczął starania o pozyskanie gruntów po byłym Zespole Szkół Zawodowych przy ul. Mieszka I-go 13/15 w Otwocku.
Decyzją 239/95 z dnia 22 listopada 1995 roku na potrzeby Państwowej Straży Pożarnej w Otwocku, Urząd Rejonowy przekazał Komendantowi Wojewódzkiemu działkę o powierzchni 9050 m2. W 1996 roku rozpoczętoorganizacje Krajowej Bazy Sprzętu Specjalistycznego i Środków Gaśniczych na terenie byłego województwa warszawskiego. Na jedną z siedzib Bazy wyznaczono teren po byłym Zespole Szkół pozyskany przez Komendę Wojewódzką Państwowej Straży Pożarnej w Warszawie pod budowę Jednostki ratowniczo Gaśniczej. 1999 roku Komendant Główny przydzielił środki na budowę w ramach inwestycji centralnej. Od tej chwili zarówno w Komendzie Głównej PSP jak i w Komendzie Wojewódzkiej podjęto wiele decyzji uruchamiających kolejne procedury procesu inwestycyjnego. Przyznano środki na budowę w kwocie 4,5 ml złotych, ogłoszono przetarg na wykonanie projektu strażnicy i przetarg wyłaniający głównego wykonawcę. Koordynację tych wszystkich działań prowadzi Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej województwa mazowieckiego. Obiekt o powierzchni blisko 2.700 m2 i kubaturze ponad 11 tyś. m3 z garażami o pow. 870 m2i 12-stoma stanowiskami garażowymi z nowoczesnym centrum powiadamiania ratunkowego i zarządzania kryzysowego oraz wspaniałym zapleczem socjalnym dla załogi. Przed zebrana tu kadra i załoga Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej fakt ten otwiera drogę nadziei, że ponad 50 lat istnienia Zawodowej Służby Pożarniczej na ziemi otwockiej przybliża dzień, gdy Państwowa straż Pożarna wobec ciągle narastających zagrożeń, będzie mogła dysponować obiektem na miarę swoich potrzeb, aby na jego bazie tworzyć zaplecze niezbędne do prowadzenia efektywnych działań ratowniczo gaśniczych na terenie powiatu i województwa, a w miarę potrzeb w ramach Krajowego Systemu ratowniczo Gaśniczego również na terenie całego kraju.
Święty Florian Patron Strażaków
Nasz Patron jak podaje żywot spisany w VIII wieku uchodzi za postać bezsporną i historyczną. Był dowódcą armii cesarskiej, oficerem rzymskim.
Florian którego cechowała cnota męstwa i wielkie posłuszeństwo w głoszeniu i obronie prawdy, doprowadziły Go do śmierci męczeńskiej. Żył w czasach bardzo trudnych. Za czasów cesarza Dioklecjana 284 - 305 nastały prześladowania chrześcijan w całym cesarstwie. Jako aktywny deklarujący się chrześcijanin pospieszył do Lorch w przygranicznej prowincji, koło Wiednia, by tam nieść otuchę i nadzieję prześladowanym czterdziestu legionistom chrześcijańskim. Wykonawca poleceń cesarskich ,namiestnik prowincji Akwilinus aresztował Floriana. Namiestnik Akwilin starał się oficera rzymskiego wszelkimi sposobami groźbami i obietnicami zmusić do odstępstwa od wiary. Kiedy jednak środki te zawiodły, kazał go biczować a następnie poddać torturom przez szarpanie jego ciała specjalnymi hakami i wreszcie uwiązawszy kamień młyński u szyi zatopiono dzielnego bohatera w nurtach rzeki Anizy - dzisiejsza Enns, na terenie Austrii. Działo się to 4 maja 304 roku. W raz z nim śmierć poniosło 40 innych chrześcijan, którzy oddali życie Chrystusowi.
Kult św. Floriana znacznie się wzmógł w Polsce po roku 1528, kiedy to ogromny pożar strawił Kleparz - dzielnicę Krakowa, a ocalał jedynie kościół św. Floriana. Odtąd zaczęto czcić św. Floriana w Polsce jako patrona od pożogi ognia i jako opiekuna straży pożarnej. Dlatego jego ołtarze, obrazy i figury można spotkać w kościołach, na bramach miast, na placach, rynkach i w strażnicach.
Szczególną troską otoczyli św. Floriana także ludzie trudnych zawodów jak: hutnicy, kominiarze, czyli przedstawiciele profesji wiążących się z ogniem. Ze względu na rodzaj śmierci jaką poniósł za wiarę, spieszą po jego pomoc ludzie zagrożeni wojną, pożarem, żywiołem wody i wiatru, sztormu, po wódzią a także skażeniem środowiska naturalnego.
Św. Florian - patron ludzi, którzy w trosce o życie bliźniego, ludzkie mienie i środowisko, walczą z kataklizmem, żywiołem, zagrożeniem, nieszczęściem. To wzór człowieka nieugiętego w swoich przekonaniach, wzór wierności wyznawanej wiary, wzór męstwa, odwagi i ofiarności.