Straż w latach 50-tych, 60-tych i 70-tych
Na przestrzeni powojennych dziesięcioleci w straży pożarnej następowały dość częste zmiany strukturalno - organizacyjne, zasady ich podległości administracyjnej oraz zasięg terytorialnego oddziaływania. Podejmowanie decyzji na szczeblu lokalnym, a głównie centralnym, każdorazowo wprowadzało okres destabilizacji organizacyjnej i operacyjnej, utrudniający wykonywanie podstawowych zadań.
W końcu 1952 r. utworzono trzy garnizony pożarnicze obejmujące teren działania Prezydiów Dzielnicowych Rad Narodowych: Łódź - Północ, Łódź - Śródmieście i Łódź - Południe, których Komendantami zostali dowódcy batalionów I, II, III - ppor. poż. E. Kowalski, ppor.poż. Z.t Borowski i ppor.poż. J. Rebzda. Do pomocy komendantom garnizonów, powołano sztaby, na czele których w kolejności stali: ppor. T. Berner - komendant oddziału nr 1, ppor. S. Zapała - komendant oddziału nr 4 i ppor. S. Zaspa - komendant oddziału nr 6 ŁKSP.
W związku z nowym podziałem administracyjnym Łodzi i powołaniem 7 Dzielnicowych Rad Narodowych, z dniem 1 marca 1954 r. zlikwidowano dowództwa batalionów, przekazując ich zadania nowo utworzonym oddziałom dzielnicowym. Następnie w myśl nowego regulaminu utworzono 7 oddziałów dzielnicowych: Łódź - Bałuty, Łódź - Staromiejska, Łódź - Polesie, Łódź - Śródmieście, Łódź - Widzew, Łódź - Ruda i Łódź - Chojny.
Zlikwidowano również 3 dzielnicowe garnizony pożarnicze powołując jeden pod nazwą "Garnizon Pożarniczy m. Łodzi" z siedzibą przy ul. Wólczańskiej 111/113.
W 1954 r. Komenda Główna Straży Pożarnych została podporządkowana ministrowi spraw wewnętrznych, co pozwoliło na większą samodzielność w rozwiązywaniu złożonych problemów służby pożarniczej i ochrony przeciwpożarowej.
Kolejne zmiany nastąpiły w 1956 roku. Komendy terenowe straży pożarnych stały się samodzielnymi organami, bezpośrednio podporządkowanymi prezydiom rad narodowych. Na komendantów wojewódzkich i powiatowych nałożono odpowiedzialność za stan ochrony przeciwpożarowej w województwach i powiatach. W tym samym roku odbył się w Warszawie Krajowy Zjazd Delegatów Ochotniczych Straży Pożarnych, podczas którego powołano Związek Ochotniczych Straży Pożarnych.
W 1960 r. Sejm uchwalił nową ustawę o ochronie przeciwpożarowej. Komenda Główna Straży Pożarnych utrzymała swój status, natomiast terenowe komendy straży włączono w strukturę urzędów i wydziałów spraw wewnętrznych prezydiów rad narodowych przez co kierownictwo nad fachowymi organami ochrony przeciwpożarowej objęli niefachowi kierownicy tych urzędów. Dopiero w 1970 r. komendy podporządkowano bezpośrednio prezydiom rad narodowych.
W 1975 r. w wyniku zmian w strukturze i funkcjonowaniu organów władzy i administracji państwowej, Sejm w dniu 12 czerwca 1975 r. uchwalił nową ustawę o ochronie przeciwpożarowej. Zgodnie z jej postanowieniami komendant główny straży pożarnych po raz pierwszy w historii pożarnictwa polskiego został podniesiony do rangi centralnego organu administracji państwowej w sprawach ochrony przeciwpożarowej. Ustawa precyzyjnie określała podległość służbową, współdziałanie w akcjach gaśniczych terenowych i zakładowych straży pożarnych, ich rozmieszczenie, liczebność i wyposażenie.