Jan Zygmunt DĄBROWSKI
Gen. bryg. Jan Zygmunt DĄBROWSKI, syn Jana i Heleny, urodził się 26 stycznia 1890 r. w Koniuchach, woj. tarnopolskie, Austro-Węgry (obecnie Ukraina).
Do szkoły średniej uczęszczał we Lwowie, gdzie w 1909 r. zdał maturę. Następnie studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1917 r. uzyskał tytuł doktora praw.
W czasie I Wojny Światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. 14 listopada 1918 r. został powołany na stanowisko szefa Oddziału II w Dowództwie Żandarmerii Polowej we Lwowie. 10 maja 1919 r. awansował na stopień kapitana.
18 czerwca 1919 r. został sędzią śledczym w Tymczasowej Nadzwyczajnej Komisji Rewizyjnej Sejmu Ustawodawczego.
3 maja 1922 r. został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. W 1923 r. pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr X w Przemyślu na stanowisku sędziego śledczego dla spraw szczególnej wagi. 1 kwietnia 1924 r. został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI we Lwowie, na stanowisko sędziego śledczego. W 1928 r. w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych zajmował stanowisko referenta. 14 kwietnia 1930 r. Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a Minister Spraw Wojskowych zatwierdził na stanowisku prokuratora przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr IV w Łodzi. 2 grudnia 1930 r. został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 r. i 6. lokatą w korpusie oficerów sądowych. 26 lutego 1931 r. został przeniesiony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie na stanowisko prokuratora. W 1935 r. został przeniesiony na równorzędne stanowisko w Prokuraturze przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr V w Krakowie. 31 sierpnia 1935 r. Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych. Został wtedy też Szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V. 1 stycznia 1936 r. awansowany na stopień pułkownika ze starszeństwem w korpusie oficerów sądowych. W 1937 r. został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. był szefem służby sprawiedliwości Armii „Modlin”, a następnie tzw. Armii gen. Przedrzymirskiego. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 r. został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 r. został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Został odznaczony: Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Źródła:
1. Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003
2. Zbiory Centralnego Archiwum Wojskowego
3. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 41 z 26 kwietnia 1924 roku
4. Rocznik Oficerski 1924
5. Rocznik Oficerski 1928
6. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku
7. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku
8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 3 z 26 marca 1931 roku
9. Rocznik Oficerski 1932
10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku
11. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku
12. Lwowski klub sportowy „Pogoń” w roku 1937. Lwów: 1937
13. M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
14. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352
15. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592
16. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12
17. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143
18. Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923
19. Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924
20. Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928
21. Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932
22. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
23. Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2
24. Leszek Kania, W cieniu Orląt Lwowskich. Polskie sądy wojskowe, kontrwywiad i służby policyjne w bitwie o Lwów 1918-1919, Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2008, ISBN 978-83-7481-219-1, OCLC 436873797
25. Leszek Kania, Słownik biograficzny oficerów – audytorów służby sprawiedliwości Wojska Polskiego 1914-1945, część III, Wojskowy Przegląd Prawniczy Nr 3(231), Warszawa lipiec – wrzesień 2004, ISSN 0137-7272
26. Jerzy Nazarewicz. Wojskowa służba sprawiedliwości w przededniu i w pierwszym okresie wojny obronnej Polski w 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (84), 1978. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny
