Prokuratura Krajowa

Okoliczności sprawy

6 maja 2008 roku pozwany zawarł umowę kredytu hipotecznego, waloryzowanego kursem CHF. Kwota kredytu została ustalona na 284 200,00 złotych, bank wypłacił ją w całości w złotówkach. Sam kredyt również był spłacany w złotówkach. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była hipoteka umowna kaucyjna do sumy 568 400,00 złotych, ustanowiona na nieruchomości.

Z uwagi na zaprzestanie spłacania zadłużenia przez pozwanego, bank wezwał go pismem z dnia 5 marca 2019 roku do zapłaty, a następnie podjął działania upominawcze.  Kolejno 28 lutego 2020 roku wypowiedział mu umowę kredytu, po czym wysłał przedsądowe wezwanie do zapłaty, a 28 sierpnia 2020 roku wystąpił z pozwem domagając się zapłaty kwoty 442 898,48 złotych wraz z odsetkami.

Nakaz zapłaty

30 września 2020 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zasądzając od pozwanego wnioskowaną kwotę wraz z odsetkami. 9 listopada 2020 roku pozwany skierował sprzeciw od orzeczonego nakazu, jednak został on odrzucony jako spóźniony. Również podejmowane przez niego próby przywrócenia terminu nie powiodły się.

Przeciwko mężczyźnie zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, a egzekucja skierowana została do należącej do niego nieruchomości. 24 czerwca 2021 roku, w toku prowadzonych przez komornika czynności, doszło do zajęcia nieruchomości tj. lokalu mieszkalnego pozwanego.

Sprawą zajmie się Sąd Najwyższy

Prokurator Generalny Zbigniew Ziobro wniósł skargę nadzwyczajną od prawomocnego nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Jak podniesiono w skardze sąd nie uwzględnił faktu, iż pozwany jest konsumentem i jako słabsza strona umowy zawieranej z profesjonalistą podlega ochronie. Skutkiem tego było zaniechanie przez sąd zbadania z urzędu, czy przedłożona wraz z pozwem umowa kredytu nie zawierała niewiążących pozwanego klauzul niedozwolonych, w tym dotyczących wyliczenia kwoty kredytu i wysokość poszczególnych rat.

Wskazano, że do pozwu nie dołączono jakichkolwiek dokumentów, z których wynikałoby w jaki sposób wyliczono wysokość zobowiązania kredytobiorcy oraz pozwalających na zweryfikowanie faktycznego poziomu jego zadłużenia. Podkreślono, że takie braki były przeszkodą do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Zaznaczono, że Sąd Okręgowy w Poznaniu wydał nakaz zapłaty nie badając w ogóle ważności umowy do czego był zobowiązany z mocy prawa. Co więcej wydał orzeczenie w oparciu o oczywiście nieważną umowę kredytu. Umowa ta posiadała bowiem niezgodne z ustawą postanowienia dotyczące kursu przeliczeniowego oraz klauzule niedozwolone tożsame z klauzulami wpisanymi do Rejestru klauzul niedozwolonych prowadzonego przez Prezesa UOKiK. Ponadto o nieważności ww. umowy świadczy również jej sprzeczność z przepisami prawa bankowego. 

Kredytobiorcy udzielono tylko ogólnych informacji dotyczących umowy. Zapewniono go, że taki sposób pozyskania środków jest bardzo popularny, ze względu na znacznie tańszy koszt kredytu i stosunkowo niewielkie ryzyko. Kurs franka przedstawiany był jako charakteryzujący się wysoką stabilnością wśród walut obcych. Jednocześnie bank nie przedstawił kredytobiorcy symulacji wpływu kursu waluty na saldo kredytu, nie przedstawił też mechanizmu jego rozliczania i ustalania salda.

Podkreślono, że brak skierowania w tych okolicznościach sprawy do postępowania w oparciu o przepisy ogólne narusza równowagę kontraktową stron i aprobuje rażące naruszenie interesów konsumenta, polegające na wprowadzeniu daleko idącej dysproporcji praw i obowiązków na jego niekorzyść.

Prokurator Generalny wniósł zatem o uchylenie prawomocnego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu. Ponadto wniósł również o wydanie przez sąd postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego orzeczenia do czasu ukończenia postępowania wywołanego wniesieniem skargi nadzwyczajnej, z uwagi na grożącą pozwanemu niepowetowaną szkodę wynikającą z prowadzonego wobec niego postępowania egzekucyjnego.

 

Dział Prasowy

Prokuratura Krajowa