Prokuratura Krajowa

W zażaleniu wskazano na niekonsekwencję sądu pierwszej instancji, który w uzasadnieniu odmowy  zastosowania tymczasowego aresztowania potwierdził, że materiał dowodowy „w pewnym stopniu uprawdopodobnił” treść stawianych Józefowi P. zarzutów, a jednocześnie odrzucił to prawdopodobieństwo jako przesłankę do zastosowania aresztu, mimo dyspozycji art. 249 par. 1 Kodeksu postępowania karnego. Sąd bezpodstawnie przyjął przy tym, że Józef P. mógł nie być świadomy udziału w korupcyjnym procederze, mimo że materiał dowodowy wskazuje, iż podejrzany sam inicjował niektóre działania o przestępczym charakterze, a stan jego świadomości jest wyłącznie niczym niepopartym domniemaniem, ponieważ Józef P. odmówił złożenia wyjaśnień.

W uzasadnieniu zażalenia prokuratura przytoczyła bardzo obszerny materiał dowodowy, który nie pozostawia żadnych wątpliwości co do zasadności postawienia podejrzanym zarzutów korupcyjnych z art. 228 i 230 Kodeksu karnego. Składają się na niego:

– treści rozmów telefonicznych i wiadomości SMS, rejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej przez Centralne Biuro Antykorupcyjne; ich tematem były m.in. żądania finansowe Józefa P. i jego asystenta wobec przedsiębiorców, obietnice protekcji, relacje z kolejnych działań podejmowanych w interesie przedsiębiorców i ponaglenia dotyczące przekazywania pieniędzy;

– analizy billingów rozmów telefonicznych podejrzanych;

– historie transakcji bankowych, dokumentujące liczne przelewy na konta podejrzanych i bliskich im osób;

– dokumentacja postępowań administracyjnych i innych czynności, podejmowanych w efekcie działań Józefa P. i na rzecz przedsiębiorców, którzy dokonywali przelewów na jego konto i konta związanych z nim osób.

Całość układających się w logiczny ciąg materiałów dowodowych wskazuje, że Józef P. i jego asystent wypracowali mechanizm korupcyjny, pozwalający wykorzystywać zajmowane przez nich stanowiska do czerpania korzyści majątkowych w zamian za pośrednictwo w pozytywnym załatwieniu spraw, będących przedmiotem  między innymi postępowań administracyjnych. Świadomość podejrzanych co do przestępczego charakteru ich działań i czerpanych z tego nielegalnych dochodów potwierdzają prowadzone przez nich rozmowy na temat kwestii, w jaki sposób ukryć prawdziwe źródło dodatkowych przychodów w oświadczeniu majątkowym składanym przez Józefa P. jako senatora.

Prokuratura wskazała również w zażaleniu, że sąd pierwszej instancji w żaden sposób nie uzasadnił, na jakiej podstawie wykluczył możliwość matactwa ze strony podejrzanych. Prokuratura podtrzymuje opinię, że przebywanie podejrzanych na wolności w sytuacji, gdy poznali treść i wagę stawianych im zarzutów, może prowadzić do podjęcia przez nich działań zakłócających bieg śledztwa. Konieczne jest zwłaszcza skuteczne odizolowanie podejrzanych z uwagi na fakt, że mogą uzgadniać korzystną wersję zdarzeń między sobą, a także z urzędnikami i innymi osobami, na które wywierali presję w celu osiągnięcia pomyślnych dla przedsiębiorców decyzji. Istnieje również niebezpieczeństwo, że podejrzani mogą fabrykować korzystne dla siebie dowody, np. w postaci antydatowanych dokumentów, na co między nimi wskazują  zarejestrowane operacyjnie rozmowy telefoniczne.

Biorąc to wszystko pod uwagę, prokuratura zarzuciła w zażaleniu Sądowi Rejonowemu Poznań Stare Miasto błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o odmowie zastosowania tymczasowego aresztowania wobec podejrzanych i wniosła o zmianę tego postanowienia.

Dział Prasowy

Prokuratura Krajowa