Prokuratura Krajowa

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubinie

Sąd Rejonowy w Lubinie w wydanym 8 marca 2003 roku wyroku nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami znajdującymi się w lokalu, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie Sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.

Od powyższego wyroku pozwany nie odwoływał się, dlatego też wyrok stał się prawomocny.

Okoliczności sprawy

Od 1992 roku pozwanemu przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W wyniku zaległości z tytułu opłat mieszkaniowych, powód, tj. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej uchwałą podjętą 16 marca 2002 roku wykluczyła pozwanego z członkostwa w spółdzielni. Pozwany odwołał się od przedmiotowej decyzji, jednakże Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielni podtrzymało uchwałę.

30 stycznia 2003 roku wpłynął do Sądu Rejonowego w Lubinie pozew, w którym żądano nakazania pozwanemu opróżnienia lokalu mieszkalnego uzasadniając, że będąc wykluczony z członkostwa ze Spółdzielni utracił on tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

8 marca 2003 roku Sąd Rejonowy w Lubinie VI Wydział Grodzki wydał wyrok, w którym uznając powództwo, nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie Sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.

Orzeczenie wydane z rażącym naruszeniem prawa

Prokurator Generalny w skardze nadzwyczajnej zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy w Lubinie na podstawie nieobowiązującego przepisu tj. art. 210 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze, który uchylono na podstawie art. 29 pkt 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych, co wpłynęło ujemnie na sytuację prawną pozwanego.

Wobec skreślenia przez ustawodawcę powyższego przepisu utracił on moc obowiązującą, a treści związane z obowiązkami posiadaczy lokali w ramach spółdzielni mieszkaniowych zostały uregulowane w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych

Zatem w przypadku ustalania sytuacji prawnej pozwanego sąd powinien odwoływać się do stosownych przepisów tej ustawy, a nie do Prawa spółdzielczego. Zwłaszcza, że w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych stosowne przepisy dotyczące opróżnienia lokalu przez osobę, której prawo do lokalu wygasło, zostały uregulowane.

Prokurator Generalny wskazał również, że niezastosowanie w zaskarżonym wyroku właściwych przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uniemożliwiło pozwanemu skorzystanie z procedury wznowienia postępowania po tym, jak Trybunał Konstytucyjny orzekł o ich niekonstytucyjności.

Ponadto w skardze nadzwyczajnej podniesiono zarzut naruszenia zasad oraz praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji, a mianowicie zasady legalizmu, zasady demokratycznego państwa prawnego, z której wynika zasada zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także zasada sprawiedliwości. Orzeczenie naruszyło także ochronę praw majątkowych pozwanego.

Wobec powyższego jedynym środkiem umożliwiającym dochodzenie ochrony praw pozwanego była skarga nadzwyczajna.

Prokurator Generalny wniósł zatem o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez Sąd Najwyższy.

Sąd Najwyższy uwzględnił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego stwierdzając, że zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Lubinie został wydany z naruszeniem prawa.

Dział Prasowy

Prokuratura Krajowa