Prokuratura Krajowa

Podstawą skierowania wniosku o uchylenie immunitetu Zbigniewowi Ziobro są ustalenia dokonane w postępowaniu Zespołu Śledczego Nr 2 Prokuratury Krajowej o sygn. akt 1001-22.Ds.1.2025 prowadzonym w sprawie nieprawidłowości w rozdysponowaniu, wydatkowaniu i rozliczaniu środków z Funduszu Sprawiedliwości, tj. o czyn z art. 231 § 1 i 2 kk.

Zespół Śledczy Nr 2 został powołany zarządzeniem Prokuratora Generalnego nr 5/2024 z dnia 30 stycznia 2024 r. Efektem wielomiesięcznej, rzetelnej i bardzo profesjonalnej pracy prokuratorów tego Zespołu jest uzyskanie obszernego materiału dowodowego, a w tym zeznań świadków, wyjaśnień podejrzanych, dokumentacji dotyczącej postępowań o udzielenie dotacji z Funduszu Sprawiedliwości oraz nośników danych, który daje podstawę do przyjęcia dostatecznie uzasadnionego podejrzenia, że poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Zbigniew Ziobro popełnił 26 przestępstw.

Czyny te pozostają w ścisłym związku z pełnioną przez Zbigniewa Ziobro funkcją Ministra Sprawiedliwości, będącego jednocześnie Dysponentem środków z Funduszu Sprawiedliwości zobowiązanym na podstawie przepisów prawa do sprawowania należytego nadzoru nad wydatkowaniem i rozliczaniem środków z Funduszu, a także pełnionym urzędem Prokuratora Generalnego, co obligowało do wykonywania zadań w zakresie ścigania przestępstw oraz strzeżenia praworządności.
 
Opisane we wniosku przestępstwa mają polegać na niedopełnieniu obowiązków i przekroczeniu uprawnień przez Zbigniewa Ziobro, jako funkcjonariusza publicznego, w związku z pełnionymi przez niego funkcjami Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego. Zachowania te poseł miał podejmować w celu osiągnięcia korzyści majątkowych przez inne osoby oraz korzyści osobistej i politycznej, wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w tym z Dariuszem M., Marcinem R. i Michałem W. oraz innymi nieustalonymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej, którą założył i kierował, czym przywłaszczył lub usiłował przywłaszczyć powierzone mu mienie ruchome w postaci pieniędzy stanowiących środki Funduszu Sprawiedliwości, działając na szkodę interesu publicznego, wyrządzając szkodę w mieniu Skarbu Państwa i na szkodę interesu prywatnego, poprzez ograniczenie dostępności środków pochodzących z Funduszu podmiotom uprawnionym do ich uzyskania na podstawie przepisów prawa.

Ustalony w świetle dowodów stan faktyczny stanowi podstawę do przyjęcia, że Zbigniew Ziobro swoim zachowaniem miał wyczerpać znamiona czynów zabronionych polegających na:

• założeniu i kierowaniu grupą przestępczą, tj. czynu z art. 258 § 3 kk,


• przekroczeniu uprawnień i niedopełnieniu obowiązków w ramach kierowania popełnianiem przestępstw przez podległych mu urzędników Ministerstwa Sprawiedliwości, w tym Pełnomocnika ds. Funduszu Sprawiedliwości Marcina R., poprzez wydawanie poleceń co do określonych zachowań, wyczerpujących znamiona czynów zabronionych, w celu uzyskania dotacji celowych z Funduszu przez wskazane przez niego podmioty, w tym dokonywanie stosownych modyfikacji projektów ofert tych podmiotów, przekazywanych do oceny przed ich złożeniem w konkursach na realizację zadań z Funduszu Sprawiedliwości,
  tj. czynu z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 231 § 1 i 2 kk i art. 231 § 1 i 2 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,


• przekroczeniu uprawnień i niedopełnieniu obowiązków w ramach kierowania popełnieniem przestępstwa przez Michała W. – Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, poprzez wydanie mu polecenia dokonania czynu zabronionego polegającego na niedopełnieniu obowiązków i przekroczeniu uprawnień w związku z zawarciem bezprawnej umowy z Szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego o przekazaniu tej instytucji 25 mln zł z Funduszu Sprawiedliwości na zakup środków do stosowania technik specjalnych o charakterze operacyjnym,
  tj. czynu z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 231 § 1 i 2 kk i art. 231 § 1 i 2 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,


• niedopełnieniu obowiązków poprzez niepodjęcie decyzji o wyłączeniu Marcina Romanowskiego od sprawowania nadzoru na realizacją dotacji celowych przyznawanych Instytutowi Wymiaru Sprawiedliwości w sytuacji, gdy Marcin Romanowski jako dyrektor tej instytucji występował jednocześnie w roli dysponenta środków z Funduszu Sprawiedliwości i beneficjenta tych środków,
  tj. czyn z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,


• niedopełnieniu obowiązków w zakresie sprawowania nadzoru nad dysponowaniem środkami z Funduszu Sprawiedliwości w ten sposób, że dopuścił, aby Marcin Romanowski podejmował decyzje o przyznawaniu dotacji celowych ze środków Funduszu pomimo tego, że w tym okresie nie posiadał umocowania do wykonywania uprawnień dysponenta, a następnie nie uchylił tych decyzji, jako podjętych przez osobę nieuprawnioną, co skutkowało zawieraniem wadliwych umów przyznających określonym podmiotom środki z Funduszu Sprawiedliwości,
  tj. czynu z art. 231 § 1 i 2 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 4 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, 


• niedopełnieniu obowiązków i przekroczeniu uprawnień poprzez wyrażenie zgody na przeznaczenie ze środków Funduszu Sprawiedliwości kwoty 14 000 000 zł na prace remontowe w budynku Prokuratury Krajowej, wiedząc, że prokuratura nie spełnia warunków do uzyskania takiego wsparcia finansowego,
  tj. czynu z art. 231 § 1 i 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,


• niedopełnieniu obowiązku nadania biegu dokumentom adresowanym do Zbigniewa Ziobro Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego i ich ukrywaniu, w sytuacji gdy nie miał prawa wyłącznie nimi rozporządzać, a w tym: 

  a. notatki Zastępcy Prokuratora Generalnego z dnia 14 kwietnia 2006 r. zawierającej informację o powiązaniach członka rodziny Ministra Sprawiedliwości Zbigniewa Ziobro z mafią paliwową,
  b. pisma biskupa seniora z dnia 13 listopada 2017 r. wraz z załącznikami, w tym wnioskiem o przyśpieszenie toku postępowania przygotowawczego w Prokuraturze Regionalnej w Warszawie oraz dokumentacją z akt tego postępowania, 
  c. wniosku Prezesa Stowarzyszenia Poszkodowanych Obligatariuszy GetBack SA oraz członka tego Stowarzyszenia z dnia 5 października 2018 r. o wystąpienie przez prokuraturę do sądu z pozwami cywilnymi, dla dobra pokrzywdzonych,
  d. wniosku o rzetelne rozpoznanie sprawy karnej toczącej się przed Sądem Okręgowym w Krakowie, działającym jako sąd II instancji,
  e. pisma Prezesa partii Prawo i Sprawiedliwość Jarosława Kaczyńskiego wskazującego na podejrzenie korzystania ze środków Funduszu Sprawiedliwości przez członków partii Solidarnej Polski w trakcie kampanii wyborczej,

  przy czym w przypadku notatki Zastępcy Prokuratora Generalnego i pisma Jarosława Kaczyńskiego prokurator przyjął, że działania te podejmowane były w celu osiągnięcia korzyści osobistej dla innych osób, polegającej na uniknięciu przez nie odpowiedzialności karnej oraz w zamiarze utrudniania lub udaremniania postępowania karnego,
  tj. czyn z art. 276 kk w zb. z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 239 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, czyn z art. 276 kk w zb. z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 11 § kk oraz o czyn z art. 276 kk.

Zgromadzony w sprawie i opisany we wniosku materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez Zbigniewa Ziobro przestępstw wskazanych w pkt I-XXVI jego części wstępnej, tj. czynu z art. 258 § 3 kk, czynów z art. 231 §1 i 2 kk, pozostających w kumulatywnej kwalifikacji z art. 284 § 2 kk, art. 294 § 1,3,4 kk, art. 276 kk, art. 239 § 1 kk, dokonanych w większości w warunkach określonych w art. 65 § 1 kk, a w tym w części popełnionych w warunkach sprawstwa polecającego w rozumieniu art. 18 § 1 kk.

Daje to podstawy do przyjęcia przez prokuratora wystąpienia ogólnej przesłanki do stosowania środków zapobiegawczych, określonej w art. 249 § 1 kpk. 

Z natury i specyfiki działalności przestępczej objętej zarzutami opisanymi we wniosku wynika, że Zbigniew Ziobro jest osobą zdolną do podejmowania działań mających na celu utrudnianie skutecznego przeprowadzenia czynności procesowych z jego udziałem, co daje podstawy do wystąpienia uzasadnionej obawy niestawiennictwa na zaplanowane czynności, ukrycia się lub ucieczki oraz mataczenia, tj. bezprawnego utrudniania postępowania poprzez niszczenie oryginalnej dokumentacji, ustalania treści zeznań lub wyjaśnień w celu uniknięcia bądź umniejszenia swojej odpowiedzialności oraz poprzez uprzedzanie o realizowanych czynnościach współsprawców. Uwzględnić również należy realnie grożącą surową karę za czyny objęte wnioskiem.

W tej sytuacji prokurator uznał, że zachodzą podstawy do zatrzymania Zbigniewa Ziobro, celem przeprowadzenia czynności z jego udziałem oraz wystąpienia z wnioskiem do sądu o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, z powodów wskazanych powyżej. Prokurator przed sformułowaniem wniosku uzyskał opinię biegłego z dziedziny onkologii, z której wynika, że stan zdrowia posła pozwala na przeprowadzenie czynności procesowych z jego udziałem, przy zachowaniu określonego tempa czynności, a także, że nie zachodzą obecnie podstawy z art. 259 § 1 kpk, jako przesłanki negatywnej do zastosowania tymczasowego aresztowania, o ile stan zdrowia Zbigniewa Ziobro pozostanie niezmienny.

Pociągnięcie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej do odpowiedzialności karnej możliwe jest po uprzednim uzyskaniu zgody Sejmu RP - art. 7b ust. 1 i 4 ustawy o wykonywaniu mandatu posła lub senatora (Dz.U. 2022, poz. 1339 t.j. z późn. zm). 

Zbigniew Ziobro sprawuje obecnie mandat posła na Sejm X kadencji, co oznacza, że uchylenie przysługującego mu immunitetu warunkuje możliwość przedstawienia zarzutów popełnienia przestępstw opisanych we wniosku i wykonania innych czynności procesowych z jego udziałem. 

Możliwość pociągnięcia posła do odpowiedzialności karnej stanowi realizację konstytucyjnej zasady równości wszystkich obywateli wobec prawa – art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

prok. Anna Adamiak
Rzecznik Prasowy
Prokuratora Generalnego