Patron szkoły
Pierwszy premier po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Wybitny pianista, kompozytor, profesor konserwatorium w Warszawie, polityk.
Urodził się 18 listopada 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. Jego matka, Poliksena z domu Nowicka, zmarła wkrótce po jego narodzinach. Jedynym opiekunem Ignacego i jego starszej siostry Antoniny był ojciec, uczestnik powstania styczniowego, który za udział w nim odbył karę roku więzienia w Kijowie. W tym czasie małym Paderewskim opiekowała się ciotka. Duży wpływ na jego wychowanie wywarł były powstaniec listopadowy, Michał Babiński. Zajmował się on nauczaniem dziecka historii, geografii, języka francuskiego i literatury polskiej. Młody Paderewski od dzieciństwa przejawiał uzdolnienia muzyczne, początkowo grając na starym rodzinnym fortepianie.
W latach 1872-1878 zdobył wykształcenie w warszawskim Instytucie Muzycznym, noszącym od 1919 roku nazwę Konserwatorium Warszawskie. Po ukończeniu tej szkoły Paderewski utrzymywał się grając na przyjęciach, komponując i wykonując własne utwory, a także udzielając lekcji gry. W 1880 roku poślubił Antoninę Korsakównę. Pomimo zachwytów otoczenia, sam twierdził iż musi jeszcze wiele się nauczyć - przez to potrafił ćwiczyć nawet po 12 godzin dziennie. W 1881 roku, po śmierci żony (która pozostawiła go z kalekim kilkumiesięcznym synem Alfredem), wyjechał doskonalić swój warsztat do Berlina.
W czasie zagranicznych wojaży, Paderewski spotkał m.in. słynną polską aktorkę Helenę Modrzejewską. Ta zafascynowana jego talentem, podarowała mu pokaźną sumę pieniędzy. Za tę kwotę mógł kontynuować naukę w Wiedniu, pod kierownictwem Teodora Leszetyckiego. Jego mistrz polecił go później na posadę nauczyciela gry na fortepianie w Strasburgu. Pierwszy większy sukces odniósł debiutując jako pianista w 1887, a w 1888 roku miał miejsce jego pierwszy duży koncert w Paryżu. Tam też spotkał i zaprzyjaźnił się z kompozytorem Camille Saint-Saëns.
Później przez pewien czas przebywał w Londynie, gdzie koncertował między innymi przed samą królową Wiktorią. Wielkim sukcesem okazało się jego pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych w latach 1891-1892, na które Paderewski zmuszony był się udać z powodu kłopotów finansowych. Na stałe zamieszkał w USA. Zyskał sobie ogromną popularność, nazywany był największym ze wszystkich, mistrzem, królem pianistów, czarodziejem klawiatury. W 1899 roku ożenił się z Heleną Górską, czym sprawił zawód wielu wielbicielkom urzeczonym jego talentem i wyglądem (zwłaszcza długimi, falującymi włosami). Pomimo zakupienia dworku w Polsce (Kąśna Dolna – Małopolska), państwo Paderewscy osiedli w Morges, niedaleko szwajcarskiej Lozanny.
Paderewski skomponował swoją jedyną operę (jedyne dzieło sceniczne), Manru, na przełomie stulecia. Jej prapremiera miała miejsce w Dreznie 29 maja 1901, a wkrótce po niej także we Lwowie. Jej prapremiera amerykańska odbyła się w Metropolitan Opera 14 lutego 1902 gdzie otrzymała 9 przedstawień w tym samym sezonie, po czym znikła z afisza i dotąd nie została już nigdy wznowiona. Należy tu dodać, że Manru był i pozostaje jedyną polską operą (skomponowaną przez Polaka), jaka kiedykolwiek była zaprezentowana w Metropolitan Opera.
W 1922 roku wyjechał ponownie do USA, gdzie powrócił do koncertowania. Za odbycie trasy koncertowej po Stanach, udało mu się zarobić 500 tys. dolarów, sumę jak na owe czasy astronomiczną. Później zajął się także działalnością charytatywną (w 1932 roku, na występ Paderewskiego w Madison Square Garden przybyła rekordowa liczba widzów - 16 tys., a dochód z tego koncertu artysta przeznaczył na bezrobotnych amerykańskich muzyków). W tym czasie otrzymał wiele tytułów i odznaczeń, m.in. tytuł lordowski od brytyjskiego monarchy Jerzego V.
Po śmierci Piłsudskiego w 1935 roku i przejęciu władzy przez tzw. "pułkowników", Paderewski związał się z tzw. Frontem Morges. Organizacja ta, opozycyjnie nastawiona wobec polskiego reżimu autorytarnego, miała charakter centroprawicowy, a jednym z jej głównych założycieli był generał Władysław Sikorski. Front Morges domagał się demokratyzacji życia politycznego w kraju, ale również postulował wybór Paderewskiego na prezydenta Polski.
Po wybuchu II wojny światowej, Paderewski wszedł w skład władz Polski na uchodźstwie. Został przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, która stanowiła coś na kształt emigracyjnego parlamentu. W 1940 roku wyjechał ponownie do USA, aby tam znów prowadzić działalność niepodległościową. W roku 1940, mimo podupadającego zdrowia, udał się raz jeszcze do USA, by działać na rzecz Polski. Spowodował między innymi uzyskanie przez rząd Sikorskiego kredytów na uzbrojenie polskich sił zbrojnych na Zachodzie.
Ignacy Jan Paderewski już w młodym wieku przejawiał zainteresowanie muzyką i polityką. Zmarł 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku. Następnego dnia premier emigracyjnego rządu i wódz naczelny, gen. Władysław Sikorski wydał rozkaz nr 11, w którego ostatnich słowach napisał:
"Naród polski okryty głęboką żałobą po pamięci I.J.Paderewskiego traci z Jego odejściem od nas na zawsze jednego z największych swych duchów przewodnich. Cześć Jego pamięci! Rozkaz niniejszy odczytać przed frontem oddziałów i na pokładach okrętów Rzeczypospolitej Polskiej".
Pierwotnie pochowano go na Narodowym Cmentarzu w Arlington w pobliżu Waszyngtonu. Jednak w 29 września 1992 roku trumnę z jego prochami sprowadzono do Polski, gdzie spoczęła w podziemiach archikatedry św. Jana w Warszawie. Pośmiertnie odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari.
źródło : wikipedia