Ryzyko, jakie stanowi przetrzymywanie zwierząt uznanych za inwazyjne gatunku obce oraz środki, jakie powinny zostać podjęte w celu zminimalizowania ryzyka ucieczki i rozmnażania się takich gatunków.
Inwazyjne gatunki obce (IGO) oddziałują negatywnie na różnorodność biologiczną, w tym na zmniejszenie populacji lub eliminowanie gatunków rodzimych, poprzez konkurencję pokarmową, drapieżnictwo lub przekazywanie patogenów oraz zakłócanie funkcjonowania ekosystemów.
Gatunki te często są hodowane jako zwierzęta domowe. Pamiętać należy, że aby spowodować problemy ekologiczne, zwierzęta domowe najpierw muszą uciec lub zostać wypuszczone z niewoli. W związku z powyższym jednym z kluczowych czynników ograniczających skalę problemu inwazyjnych gatunków obcych w środowisku przyrodniczym są odpowiedzialne zachowania właścicieli zwierząt domowych.
Miejsce i sposób trzymania zwierząt w dużej części decydują o środkach koniecznych dla zapobieżenia ich ucieczkom. Zwierzęta trzyma się albo w domu (zazwyczaj w klatkach, akwariach czy terrariach), albo na zewnątrz, przede wszystkim w zamkniętych strukturach, takich jak ptaszarnie i zagrody. Jeżeli zwierzę trzymane pod dachem zostanie wypuszczone z bezpiecznych miejsc zamknięcia (odpowiednich do gatunku: ptaki w klatkach lub domowych ptaszarniach, małe ssaki w klatkach, gady w bezpiecznych wiwariach, płazy i bezkręgowce w bezpiecznych terrariach), właściciel powinien upewnić się, że wszystkie otwory, takie jak okna, drzwi, otwory wentylacyjne i wloty kominowe, są zamknięte lub zabezpieczone siatkami lub ekranami w celu zapobieżenia ucieczce. Zwierzęta domowe trzymane na zewnątrz należy szczególnie zabezpieczać, ponieważ, nawet jeżeli mają one cieplejsze miejsca do spania, są do pewnego stopnia lub całkowicie przystosowane do lokalnych warunków środowiskowych, mają one również bezpośredni dostęp do środowiska zewnętrznego, do którego mogą się przedostać, np. na skutek nieumyślnego działania czy zaniedbań właścicieli.
Właściciele powinni być także przygotowani na powiadomienie odpowiednich władz w razie ucieczki zwierzęcia, aby umożliwić w razie potrzeby szybką reakcję. W ten sposób biorą oni udział w rozwiązywaniu potencjalnego problemu, o ile tylko mogą dowieść, że dołożyli wszelkich rozsądnych starań, aby zwierzęta bezpiecznie zatrzymać.
Więcej informacji dostępnych jest, np. w Europejskim kodeksie postępowania w sprawie zwierząt domowych i inwazyjnych gatunków obcych.