Repatriacja – informacje ogólne
Repatriacja oznacza powrót do ojczyzny osób pochodzenia polskiego i jest jednym ze sposobów nabycia polskiego obywatelstwa. Prawo to przysługuje wyłącznie osobom, które nie posiadają polskiego obywatelstwa i pragną przesiedlić się na stałe do Polski.
Polski Rząd traktuje prowadzenie akcji repatriacyjnej jako spełnienie moralnego obowiązku i wynagrodzenia historycznych krzywd rodakom pochodzącym głównie z terenów azjatyckiej części byłego ZSRR. Ustawa o repatriacji umożliwia powrót do kraju tym osobom, bądź ich potomkom, którzy na skutek deportacji, zesłań i innych prześladowań narodowościowych i politycznych nie mogły się w Polsce nigdy osiedlić.
Podstawowym aktem prawnym regulującym kwestie repatriacji jest ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2022 r. poz. 1105, z późn. zm.). Zgodnie z jej definicją repatriantem jest osoba, która przybyła do Polski na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji z zamiarem osiedlenia się na stałe.
Zakres terytorialny repatriacji
Repatriacja dotyczy osób, które przed 1 stycznia 2001 r., zamieszkiwały na stałe na terytorium obecnych:
- Armenii,
- Azerbejdżanu,
- Gruzji,
- Kazachstanu,
- Kirgistanu,
- Tadżykistanu,
- Turkmenistanu,
- Uzbekistanu,
a także azjatyckiej części Rosji, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 października 2023 r. w sprawie wykazu jednostek administracyjnych wchodzących w skład azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej.