Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. B. Zielińskiego w Wągrowcu

 

„ Bronisława Zielińskiego pamiętam z jego działalności w Wielkopolskim Związku Śpiewaczym. To był wspaniały muzyk, inspirator ruchu kulturalnego. Fenomenalny działacz. Poświęcił się dla kultury muzycznej, ponosząc osobiste wyrzeczenia. Był autorytetem dla młodego pokolenia. W tych okresach stał się symbolem dobra i dodatku wobec przeciwności losu”

Bronisław Zielińśki urodził się 2 stycznia 1893 roku w Żmijewie, powiecie brodnickim Wrodzone uzdolnienia muzyczne skierowały go do Studium Muzyki Kościelnej w Pelplinie, które ukończyły w 1914 roku. Po wybuchu I wojny światowej wcielony został na krótki czas do armii pruskiej. Po zwolnieniu ze służby pracy w różnych szkołachach na Pomorzu jako organista i dyrygent chórów.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został odbycia służby wojskowej w poznańskim pułku honorowym (1.04.1919-15.101020) jako członek orkiestry.

 

W latach 1920-21 uzupełnił wykształcenie podstawowe, uwieńczone świadectwem Państwowego Kursu Seminaryjnego w Inowrocławiu, które upoważniało go do nauczania w szkole powszechnej jako pomocnicza nauczycielska. W charakterze nauczyciela pracował w roku 1920 w Sampławiu (na Pomorzu), skąd pochodzi kuratoryjne w 1921r. skierowały się do szkoły katolickiej w Solcu Kujawskim, w powiecie bydgoskim. Tutaj stowarzyszenie działalności społeczno-artystycznej obejmuje kierownictwo chóru „Dzwon”. Chór „Dzwon na eliminację chóralnych w Bydgoszczy w 1925 roku zdobyłem I miejsce i zdobyłem Puchar Magistratu miasta Bydgoszczy. Był pierwszym sukces młodego, utalentowanego dyrygenta.

Bronisław Zieliński był również członkiem Bydgoskiego Okręgu Kół Śpiewaczych. Pracując w Solcu Kujawskim 29 lipca 1924 roku zdał egzamin dla czynnych- niewchodzących w skład nauczycieli i otrzymał świadectwo „Pierwszego Egzaminu Nauczycielskiego”, które upoważniło go do pełnienia funkcji nauczyciela powszechnego. W latach 1926-27 badania naukowe w Państwowym Konserwatorium w Poznaniu. W zachowanym po dniu dzisiejszym indeksie, wśród wielu podpisów widnieją podpisy osób muzycznych, wśród nich m.in. ks. Wacława Gieburowskiego, Kazimierza Sikorskiego, Feliksa Nowowiejskiego. Ukończone dnia 14 czerwca 1927 roku studia upoważniające Bronisława Zielińskiego do nauczania w szkolnictwie średnim, w szkołach ogólnokształcących, seminariach nauczycielskich i szkolnictwie prywatnym.

Od 1 września 1927 roku pracował jako nauczyciel tymczasowy w Państwowym Studium Nauczycielskim Męskim w Rawiczu.

Decyzją Kuratorium Szkolnego Poznańskiego z dnia 1 września 1928 roku Bronisław Zieliński został przeniesiony na równorzędne stanowisko do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Wągrowcu.

30 listopada 1929 roku zdobył Dyplom Nauczyciela Szkół Średnich wydanych Państwowego w Poznaniu. Warunki podane w ust. W latach 1930/31 odbył studia zawodowe, a 17 czerwca 1931 roku uzyskał świadectwo ich ukończenia. W ciągu kolejnych lat nieprzerwanie pracy w Seminarium Nauczycielskim Męskim w Wągrowcu aż do września 1939 roku, do wybuchu II wojny światowej.

W grudniu 1939 roku w grupie inteligencji z miasta i powiatu wągrowieckiego wysiedlony został z całą rodziną do Generalnego Gubernatorstwa w Zamojskim. Zamieszkał w szkole w Michałowie, a po śmierci żony Feliksy (27.06.1942r.) w Klemensowie- w pobliżu cukrowni, w której razem ze znanym muzykologiem Marianem Sobiecki pracował jako konwojent cukru. Udzielał też prywatnie lekcji muzyki. Od jesieni 1943 roku do kwietnia 1945 roku zamieszkał wraz z rodziną w Nadarzynie koło Warszawy, gdzie między innymi dziwnymi dziećmi polskiego śpiewu, muzyki i historii. Do Wągrowca i do szkoły wrócił 24 kwietnia 1945 roku. Był jednym z pierwszych współtworzących seminarium podwaliny, które po sześcioletniej operacji okupacyjnej zostało otwarte 4 maja 1945 roku Bronisław Zieliński postępowania w nim muzyki i śpiewu przez 38 lat. W tym okresie wykształcili wielu nauczycieli. W mieście, które pokochało pragnienie krzewienia kultury muzycznej, toteż poza pracą związaną z chórem męskim i mieszanym w Kole Śpiewackim w Wągrowcu, orkiestrę amatorską przy Kole Muzycznym, a po zmianie nazwy przy Towarzystwie Muzycznym im. ks Chopina. Wyjątkowym dziełem Profesora było narzędziem Społecznego Ogniska Muzycznego w Wągrowcu i tworzeniu filii w powiecie – był ich założycielem i dyrektorem. Przez kilka lat był członkiem Zarządu Wielkopolskiego Związku Chórów i Orkiestr, a także dyrygentem Okręgu XIV. Wyjątkowym dziełem Profesora było narzędziem Społecznego Ogniska Muzycznego w Wągrowcu i tworzeniu filii w powiecie – był ich założycielem i dyrektorem. Przez kilka lat był członkiem Zarządu Wielkopolskiego Związku Chórów i Orkiestr, a także dyrygentem Okręgu XIV. Wyjątkowym dziełem Profesora było narzędziem Społecznego Ogniska Muzycznego w Wągrowcu i tworzeniu filii w powiecie – był ich założycielem i dyrektorem. Przez kilka lat był członkiem Zarządu Wielkopolskiego Związku Chórów i Orkiestr, a także dyrygentem Okręgu XIV.

 

Po przejściu odszedł na stację w 1966 roku pracował jeszcze przez 5 lat ww Społecznym Ognisku Muzycznym oraz był dyrygentem Towarzystwa Muzycznego im. Fryderyka Chopina. W 1971 roku przeprowadził się do Poznania, gdzie zmarł 25 sierpnia 1973 roku. Odszedł znakomity muzyk, pedagog i dyrygent, człowiek wielkiego serca i szlachetnych czynów. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.