Borelioza

W ZWIĄZKU ZE ZWIĘKSZONĄ W NASZYM POWIECIE LICZBĄ POTWIERDZONYCH PRZYPADKÓW ZACHOROWAŃ NA BORELIOZĘ PRZYPOMINAMY O TYM, ŻE WCZESNE ROZPOZNANIE CHOROBY DAJE DUŻĄ SZANSĘ NA POWODZENIE LECZENIA I UNIKNIĘCIE POWIKŁAŃ

Borelioza jest chorobą zakaźną. Jednak infekcja nie przenosi się z człowieka na człowieka. Zagrożenie stanowią kleszcze. Do zakażenia boreliozą dochodzi na skutek ich ukąszenia. Bakteria przedostaje się do organizmu człowieka wraz ze śliną tego pajęczaka. Następnie wędruje wraz z krwią do pozostałych części ciała. Ponadto ma ona zdolność do pokonania bariery krew-mózg. Oznacza to, że bez trudu atakuje układ nerwowy. Zajmuje tkankę łączną, tkankę nerwową oraz mięśnie.

Im później kleszcz zostanie usunięty, tym większe ryzyko zachorowania. Warto mieć na uwadze, że kleszcz dodatkowo wydziela substancje, które upośledzają odpowiedź układu immunologicznego. Dlatego organizm nie jest w stanie skutecznie bronić się przed zakażeniem.

Schorzenie ma charakter wieloukładowy. Oznacza to, że atakuje jednocześnie kilka narządów. W jej przebiegu obserwuje się objawy skórne, zaburzenia ze strony układu nerwowego, kostno-mięśniowego, krążenia.

Pierwszym objawem boreliozy jest rumień wędrujący. Pojawia się on w miejscu wkłucia. Zwykle można go zaobserwować w ciągu 1–3 tygodni od usunięcia kleszcza (znane są jednak rzadkie przypadki, że pojawia się później). Rumień wędrujący ma postać owalnej plamy na skórze. Powiększa się powoli. Jednocześnie przejaśnia się w środku, co jest charakterystyczne właśnie dla boreliozy. W tym okresie można spodziewać się także objawów grypopodobnych (są to bóle mięśni i stawów, ogólne osłabienie, wzrost temperatury ciała). Ustąpienie rumienia wędrującego obserwuje się w ciągu 4–12 tygodni.

Borelioza jest nazywana także chorobą z Lyme. Wzięła się ona od nazwy miejscowości, w której zaobserwowano i opisano pierwsze przypadki zachorowania. Były to dwa miasteczka w Stanach Zjednoczonych: Old Lyme i New Lyme.

Na boreliozę może zachorować każda osoba. Obserwuje się przypadki zarówno u osób dorosłych, jak i dzieci.

Najważniejsze jest wczesne rozpoznanie choroby, ponieważ w początkowej fazie istnieje duża szansa na powodzenie leczenia i uniknięcie powikłań.