Polska na Ukrainie

Zawarty układ przewidywał m.in. wspólne ustalanie polityki zagranicznej, rozwijanie wzajemnych stosunków gospodarczych czy konsultacje przy podejmowaniu nowych zobowiązań we Europie Środkowej i Wschodniej. Najistotniejsze znaczenie miał jednak punkt 3 umowy, który przewidywał, iż w przypadku niesprowokowanej agresji obie strony porozumieją się w celu obrony swoich terytoriów i ochrony swych interesów.

Uzupełnieniem zawartej umowy była tajna konwencja wojskowa podpisana 21 lutego 1921 r. przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego i marszałka Ferdinanda Focha, w której strony zobowiązywały się do udzielenia sobie skutecznej i szybkiej pomocy w przypadku agresji niemieckiej. Dodatkowo w przypadku agresji na Polskę ze strony Związku Radzieckiego Francja zobowiązywała się do udzielenia pomocy w uzbrojeniu i zapewnienia bezpieczeństwa Polski od strony Niemiec.

Podpisanie umowy poprzedziła wizyta Józefa Piłsudskiego, który 3 lutego 1921 r. przybył do Paryża w towarzystwie ministra Eustachego Sapiehy i generała Kazimierza Sosnkowskiego. Decyzja o podpisaniu układu została podjęta w czasie rozmów prowadzonych przez Piłsudskiego, który niebawem powrócił do Polski. W Paryżu pozostali Sapieha i Sosnkowski, którym w udziale przypadło ostateczne wynegocjowanie treści układu i konwencji.

Ściślejsze ustalenie polsko-francuskich zobowiązań wojskowych nastąpiło kilkanaście lat później (w przededniu wybuchu II wojny światowej). 19 maja 1939 r. podpisane w Paryżu tzw. protokół Kasprzycki–Gamelin, a już po wybuchu wojny zawarto kolejne porozumienia (we wrześniu 1939 r.) umożlwiające utworzenie Armii Polskiej we Francji.

Pomimo iż układ sojuszniczy nie zapobiegł wybuchowi konfliktu i nie uchronił obydwu krajów od agresji stanowił jedną z najważniejszych umów międzynarodowych zawartych przez II Rzeczpospolitą, stając się fundamentem ówczesnej polskiej polityki zagranicznej.

Źródło:

https://archiwum.msz.gov.pl/