Polska w Kolumbii

• System gospodarczy i najważniejsze strategie gospodarcze

Gospodarka St. Lucia jest niewielka, lecz charakteryzuje się wysokim stopniem liberalizmu i otwartości na współpracę zagraniczną. Tradycyjnie przyciąga ona zagranicznych biznesmenów i inwestorów, zwłaszcza w dziedzinie usług bankowych i turystycznych. Sytuacja ekonomiczna kraju jest w wysokim stopniu uzależniona od czynników zewnętrznych, w tym zwłaszcza od zmian na światowych giełdach cen bananów (głównego produktu eksportowego), trendów w turystyce międzynarodowej, jak również od dewastujących gospodarkę wyspy co kilka lat katastrof naturalnych (huragany).

Na Saint Lucia obowiązuje model demokracji parlamentarnej, w którym głową państwa jest brytyjski monarcha. Władzę wykonawczą sprawują premier i gabinet. Jeśli chodzi o system sądowniczy, jest on niezależny od innych gałęzi władzy. Za cła i akcyzy odpowiada Ministerstwo Finansów. Jeśli chodzi o środki taryfowe, Saint Lucia jest członkiem CARICOM, który stosuje system CET.

Saint Lucia jest członkiem Organizacji Państw Wschodniokaraibskich (OECS) i Wschodniokaraibskiej Unii Walutowej (ECCU). Najbardziej dochodowym sektorem gospodarki tego kraju jest turystyka, jakkolwiek nie bez znaczenia pozostają także rynek nieruchomości i globalny outsourcing biznesowy. Ok. 65 proc. PKB kraju wytwarza sektor turystyczny. Najbardziej zdywersyfikowany ze wszystkich państw regionu karaibskiego sektor wytwórczy obejmuje głównie przemysł odzieżowy, montownie sprzętu elektronicznego oraz produkcję napojów.

Według prognoz Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) gospodarka Saint Lucii wzrosła w 2024 r. o 4,3 proc. – głównie dzięki turystyce i ożywieniu sektora budowlanego. W 2025 r. PKB Saint Lucii będzie rosło nieco wolnej, tj. w tempie 3,7 proc. Z kolei inflacja spadła do ok. 1,3 proc. pod koniec 2024 r., chociaż MFW przewiduje, że w średnim okresie odsetek ten będzie stopniowo wzrastał do ok. 2 proc.

Stopa bezrobocia w III kwartale 2024 r. wyniosła 11,8 proc., co oznacza poprawę o 2 pp. w porównaniu z analogicznym okresem w 2023 r. Stopa zatrudnienia w tym samym okresie wyniosła 88,2 proc. Rząd Saint Lucia współpracuje z sektorem prywatnym, zachęcając obywateli do podejmowania zatrudniania, a także ustanawiając specjalne zachęty, mające przyciągnąć na wyspę zagranicznych inwestorów.

Problemem Saint Lucii są nadmiernie wysokie wydatki w zestawieniu z niskimi i regresywnymi dochodami z podatków. Wydatki rządu związane z pandemią, niskie dochody i znaczne inwestycje publiczne doprowadziły do gwałtownego wzrostu długu publicznego z 62,2 proc. PKB w 2019 r. do 95,8 proc. PKB w 2020 r.,  jednak zaczął się stabilizować i w roku fiskalnym 2023 wyniósł 74,5 proc. PKB. Podczas gdy oczekuje się, że dług publiczny ustabilizuje się w średnim okresie, wysokie koszty obsługi długu ograniczają zdolność rządu do finansowania ważnych projektów rozwojowych w krótkim i średnim okresie. Rząd wdrożył różne środki w celu zwiększenia dochodów, ale należy rozważyć dodatkowe reformy. Biorąc pod uwagę konieczność odbudowy gospodarki po pandemii COVID-19, jednym z zaleceń MFW dla Saint Lucii jest przeprojektowanie systemu podatkowego, uczynienie go bardziej sprawiedliwym i sprzyjającym wzrostowi gospodarczemu.

• Główne sektory gospodarki i ich udział w PKB

Turystyka, zarówno bezpośrednia, jak i pośrednia,  jest największą branżą wyspy i głównym źródłem miejsc pracy, dochodów i walut obcych, odpowiada za 65 proc. PKB Saint Lucia. Rolnictwo, które kiedyś było największą branżą, obecnie przyczynia się do mniej niż 2 proc. PKB, ale nadal odpowiada za 20 proc. miejsc pracy. Sektor budowlany z kolei odgrywa kluczową rolę w zatrudnieniu i ogólnym rozwoju gospodarczego wyspy. Sektor budowlany na Saint Lucia jest w dużej mierze napędzany przez projekty związane z turystyką i rozwojem infrastruktury i w roku 2023 przyczyniał się do 5,5 proc. PKB. Przemysł wytwórczy w Saint Lucia jest najbardziej zróżnicowany i najlepiej rozwinięty na wschodnich Karaibach. Obejmuje szereg działań, od przetwórstwa żywności po produkcję towarów na eksport i lokalną konsumpcję. Sektor obejmuje produkcję napojów, odzieży, podzespołów elektronicznych i materiałów budowlanych. Ta różnorodność nie tylko wspiera lokalną gospodarkę, ale także zmniejsza zależność od importu, zwiększając odporność ekonomiczną wyspy. Sektor ten stanowił 3,4 proc. PKB w 2023 r.

Dynamiczna aktywność w głównych sektorach przyczyniła się do ekspansji gospodarczej w pierwszej połowie 2024 r. Połączenie inwestycji krajowych i międzynarodowych doprowadziło do znacznej ekspansji w działalności w sektorze turystyki, związanej z transportem lotniczym i przyjazdami pasażerów statków wycieczkowych. Całkowita liczba przyjazdów i pobytów wzrosła odpowiednio o 7,8 i 14,6 procent w pierwszej połowie 2024 r. w porównaniu z tym samym okresem 2023 r. Rynek amerykański przewodził ekspansji, która przewyższyła porównywalne okresy w 2023 i 2019 roku. Na tę aktywność wpłynęło połączenie wysiłków kraju w postaci większych i bardziej ukierunkowanych strategii marketingowych oraz zwiększonego zaangażowania amerykańskich linii lotniczych. American Airlines zwiększyło pojemność samolotów i liczbę lotów do Saint Lucia, a inne linie lotnicze, takie jak JetBlue, Delta i Virgin Atlantic, podjęły podobne działania. Podobna ekspansja miała miejsce w podróżach wewnątrzregionalnych (wzrost o 26,7 procent w pierwszej połowie 2024 roku), wspierana przez zwiększoną regionalną łączność lotniczą. Należy zauważyć, że połączenie zwiększonej liczby lotów Caribbean Airlines i wznowienia usług Air Adelphi były kluczowe dla napływu gości do kraju. W szczególności szeroko zakrojony marketing i organizacja flagowego wydarzenia Saint Lucia Jazz & Arts Festival odegrały znaczącą rolę w skoku liczby gości regionalnych w kwietniu/maju 2024 r.

Według wstępnych szacunków Centralnego Urzędu Statystycznego Saint Lucia (CSO) bezpośredni udział poszczególnych sektorów w realnym PKB kształtował się następująco w 2023 r.:

- zakwaterowanie i usługi gastronomiczne - 18,8 proc.

- handel hurtowy i detaliczny - 10,9 proc.

- działalność w zakresie nieruchomości - 10,4 proc.

- usługi finansowe - 6,3 proc.

- sektor budowlany - 5,5 proc.

- administracja publiczna, obrona i obowiązkowe ubezpieczenia społeczne - 4,9 proc.

- usługi komunikacyjne i informacyjne - 4,5 proc.

- transport i magazynowanie – 4,3 proc.

- przemysł wytwórczy - 3,4 proc.

- edukacja - 2,9 proc.

- ochrona zdrowia i opieka społeczna - 2,3 proc.

- sztuka, rozrywka i rekreacja - 2,3 proc.

- elektryczność - 2,3 proc.

- inne usługi administracyjne i pomocnicze - 1,9 proc.

- rolnictwo, hodowla zwierząt i leśnictwo - 1,4 proc.

Polityka kursowa

Saint Lucia uczestniczy w unii walutowej z siedmioma innymi członkami Wschodniokaraibskiej Unii Walutowej (Eastern Caribbean Currency Union – ECCU)  i nie ma odrębnego prawnego środka płatniczego. Na podstawie Traktatu z Basseterre zawartego w 1981 r., państwa członkowskie Wschodniokaraibskiej Władzy Walutowej, z wyjątkiem Anguilii, uzgodnili, że będą dążyć do koordynacji, harmonizacji i prowadzenia wspólnej polityki w zakresie waluty i bankowości centralnej. W związku z tym w 1983 r. powołano do życia Wschodniokaraibski Bank Centralny (Eastern Caribbean Central Bank), który zarządza polityką pieniężną i walutową dla swoich ośmiu członków. Wspólna waluta, dolar wschodniokaraibski (XCD), jest powiązana z dolarem amerykańskim po kursie 2,70 EC$ za dolara amerykańskiego od lipca 1976 r. i parytet ten nie uległ zmianie do dnia dzisiejszego (12.12.2024). Saint Lucia przyjęła zobowiązania wynikające z Artykułu VIII, Sekcji 2(a), 3 i 4 i utrzymuje system wymiany, który jest wolny od ograniczeń w dokonywaniu płatności i przelewów w przypadku bieżących transakcji międzynarodowych i praktyk wielowalutowych. Ze względu na ten stały kurs, dolar amerykański (USD) jest również używany jako środek płatniczy w życiu codziennym.

Surowce i technologie krytyczne

Ustawodawstwo Saint Lucia zawiera rozporządzenie dotyczące ochrony lasów, gleby i wody. Rozporządzenie to zostało uchwalona w 1945 r. i powierza Dyrektorowi Lasów zadania związane z zarządzaniem tymi zasobami na gruntach prywatnych, umożliwiając regulowanie ich wykorzystania w celu ochrony obszarów osłoniętych, które mają znaczenie dla ochrony przed burzami, zapobiegania erozji gleby i utrzymania zasobów wodnych. w źródłach, rzekach i zbiornikach wodnych.

Plaże są drugim zasobem naturalnym częściowo chronionym przez ustawodawstwo w Saint Lucia. Rozporządzenie o ochronie plaży (21/1963) ma bardzo ograniczony zakres, uniemożliwiając kopanie i usuwanie piasku, kamieni, żwiru lub żwiru z brzegu morza. Rozporządzenie zezwala rządowi na podejmowanie takich działań i upoważnia ministra komunikacji i robót do udzielania licencji prywatnym obywatelom lub firmom na wykonywanie wszelkich działań zabronionych przez rozporządzenie. Definicja wybrzeża morskiego podana w rozporządzeniu jest dość szeroka (obejmuje dno i brzeg morza, każdy kanał, strumień, zatokę lub estuarium i każdą rzekę w zasięgu pływów), a rząd jest właścicielem wszystkich terenów objętych rozporządzeniem (Queen's Chain), ale w tym ustawodawstwie nie ma żadnych przepisów prawnych dotyczących zintegrowanej ochrony delikatnych ekosystemów przybrzeżnych, na których opiera się znaczna część przemysłu turystycznego. Ekosystemy te są trwale niszczone przez zanieczyszczenie i nadmierną eksploatację.

Stan infrastruktury

Infrastruktura gospodarcza Saint Lucia – w tym zasoby energetyczne, infrastruktura związana z gospodarką odpadami, infrastruktura wodociągowa, infrastruktura kanalizacyjna i infrastruktura transportowa – znacznie rozwinęła się w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Obecnie zasoby gospodarcze wyspy obejmują ponad 35 obiektów, z których 80 procent. Strefa przybrzeżna Saint Lucia charakteryzuje się rosnącą infrastrukturą o dużej gęstości i atrakcjami turystycznymi. Skutki rosnących zagrożeń klimatycznych na wybrzeżu mogą zagrozić postępowi rozwoju związanemu z tymi infrastrukturami.

Infrastruktura transportowa

Głównymi bramami przeładunkowymi na Saint Lucia są porty morskie Castries, Vieux Fort i Cul de Sac, a także lotniska Hewanorra International Airport w Vieux Fort i George F.L. Charles Airport w Castries.

Głównym portem morskim kraju jest port Castries, który znajduje się w stolicy. Obiekty przeładunkowe znajdują się na południowym brzegu z sześcioma nabrzeżami o łącznej długości 727 m. Głębokość wzdłuż nabrzeży sięga do 9,75 m. Port jest wyposażony w mobilny dźwig portowy do obsługi nabrzeży. W porcie znajduje się 400 miejsc postojowych TEU i 27 punktów chłodniczych. Pojemność magazynowa obejmuje również ponad 100 000 stóp kwadratowych krytej powierzchni magazynowej. Port Castries jest terminalem wielofunkcyjnym. Jako taki, port jest w stanie obsłużyć różnorodne ładunki, w tym kontenery, ładunki drobnicowe i ładunki RoRo. Wydajność nabrzeża wynosi obecnie 7-8 pudeł na godzinę, ponieważ wypadek w grudniu 2022 r. spowodował zawalenie się części nabrzeża. Wydajność nabrzeża wynosiła wcześniej 15-20 pudeł na godzinę. Pilotaż jest obowiązkowy dla statków przekraczających 100 BRT.

Innym kluczowym portem przeładunkowym jest Port Vieux Fort. Port znajduje się na południowym krańcu kraju w mieście Vieux Fort. Port jest wyposażony w 633 TEU slotów naziemnych i 40 punktów chłodniczych. Operacje na placu są obsługiwane przez dwa statki bramowe i cztery wózki widłowe. Główne nabrzeże ma długość 190 m przy maksymalnym zanurzeniu 10,7 m. Największy statek, który zacumował w porcie, ma długość całkowitą 174 m przy zanurzeniu 7,7 m. Oprócz głównego nabrzeża znajduje się 163-metrowy pojedynczy pirs palczasty, który może obsługiwać statki po obu stronach. Port Vieux Fort znajduje się w pobliżu Saint Lucia Free Zone, Vieux Fort Industrial Estate i międzynarodowego lotniska Hewanorra. Czas przejazdu między tymi obiektami wynosi mniej niż 10 minut przy niewielkim natężeniu ruchu. W przypadku Saint Lucia Freezone oferuje ona 9140 mkw. powierzchni biurowej, magazynowej i wystawowej. Na 11,5 akrach ziemi znajduje się jedenaście magazynów i biur. Strefa wolnocłowa mieści również Free Zone Management Authority (FZMA). Obecnie strefa wolnocłowa jest w pełni zajęta. Vieux Fort Industrial Estate znajduje się na zachód od strefy wolnocłowej

Innym ważnym obiektem do obsługi ładunków morskich jest terminal Buckeye Saint Lucia w Cul de Sac. Terminal został zakupiony od Hess w 2013 r. Buckeye Global Marine Terminals wykorzystuje obiekt do przechowywania i przeładunku ropy naftowej w regionie południowych Karaibów. Obiekt oferuje 10,3 mln baryłek pojemności magazynowej rozłożonej na 35 zbiorników o pojemności od 5000 do 750 000 baryłek. Obejmuje to pojemność magazynową około 1,0 mln baryłek produktów rafinowanych, składających się głównie z paliw destylowanych. Ponadto terminal jest w stanie obsługiwać tankowce o wielkości do VLCC o nośności 443 000 DWT i długości całkowitej 396 m oraz zanurzeniu 25 m. Obiekt może również obsługiwać gazowce o nośności do 64 000 DWT o długości całkowitej 198 m i zanurzeniu 11,4 m. Dzięki temu terminal Buckeye Saint Lucia ma potencjał, by stać się centrum konsolidacji i dystrybucji płynnych ładunków masowych oraz miejscem postoju w dostawach produktów rafinowanych do regionu.

W przypadku cargo lotniczego, główną bramą lotniczą dla Saint Lucia jest Hewanorra International Airport. Lotnisko jest wyposażone w dedykowany budynek cargo z bezpośrednim dostępem do strefy operacyjnej. Odprawa celna odbywa się na miejscu. Lotnisko jest w stanie obsłużyć samolot B747-400F. W rzeczywistości lotnisko obsługiwało B747 British Airways. Jednak samoloty przestały latać do Hewanorra International Airport od 2010 roku. Na lotnisku nie ma chłodni. W związku z tym świeże produkty przylatujące na lotnisko są ładowane na pokład samolotu natychmiast po przejściu procedur. Głównym operatorem cargo jest Hewanorra Air Cargo Services (HACS). Firma obsługuje ładunki dla Virgin Atlantic, IAG Cargo (British Airways), Air Canada, Delta, Westjet, Caribbean Airlines, TUI i Sunwing. Firma jest spółką zależną Phoenix Services Ltd. HACS działa na podstawie pięcioletnich umów dzierżawy umożliwiających obsługę terminalu cargo na lotnisku.

Bank Światowy zatwierdził 45 milionów dolarów w 2020 r. na sfinansowanie projektu, którego celem jest poprawa bezpieczeństwa operacyjnego i wydajności nawigacji transportu lotniczego; oraz zwiększenie odporności infrastruktury lotniska Saint Lucia na klęski żywiołowe. Projekt ma być gotowy do 30 czerwca 2027 r.

Przewozy ładunków lotniczych odbywają się również na lotnisku George F.L. Charles, które znajduje się w mieście Castries. Lotnisko obsługuje wyłącznie loty regionalne do takich miejsc jak Saint Vincent, Bridgetown, Port of Spain, Dominika i Fort-de-France. Leeward Islands Air Transport Services (LIAT) obsługuje skład ładunków na lotnisku.

Rozmieszczenie geograficzne bram towarowych kraju oraz kluczowe działania konsumpcyjne i produkcyjne powodują, że główne centra konsolidacji i dystrybucji ładunków znajdują się w parafii Castries, która obejmuje Cul de Sac, a następnie parafię Vieux Fort. Z głównym portem morskim w Castries, transport lądowy ładunków przy użyciu ciężarówek odbywa się dwiema trasami. Aby przewieźć ładunek z portu Castries do Gros Islet, należy jechać autostradą John Compton Highway, a następnie autostradą Castries-Gros Islet Highway. Pokonanie 13 km, aby dotrzeć do Pigeon Point Industrial Estate poza godzinami szczytu, zajmie około 30 minut. W godzinach szczytu czas ten może znacznie wzrosnąć do 1-2 godzin w zależności od stopnia natężenia ruchu. W przypadku ładunków opuszczających port Castries i zmierzających do Vieux Fort, należy wybrać trasę biegnącą przez Millennium Highway (z możliwością przejazdu przez La Toc Road), a następnie jechać autostradą Micoud Highway. Pokonanie dystansu około 55 km zajmuje około 1,5 godziny. Chociaż na niektórych odcinkach trasy mogą występować korki, czas przejazdu nie ulega znacznemu skróceniu, ponieważ kierowcy mogą przyspieszyć, aby nadrobić stracony czas.

Podstawowym źródłem międzynarodowej łączności są sieci żeglugowe, które łączą wyspiarskie państwo Saint Lucia z zagranicznymi rynkami eksportowymi i źródłami importu.

Jeśli chodzi o sieci lotów i łączność lotniczą, istnieją dwie bramy lotnicze dla Saint Lucia. W przypadku międzynarodowego lotniska Hewanorra sieć bezpośrednich połączeń lotniczych wykazała, że ​​lotnisko jest połączone z wieloma miastami w USA i Kanadzie, a także z Londynem przez Ocean Atlantycki. Główna trasa cargo łączy Miami w USA z lotniskiem obsługiwanym przez Amerijet International. Innym lotniskiem na Saint Lucia jest George F. L. Charles Airport (SLU), które znajduje się w stolicy Castries. W przeciwieństwie do UVF, lotnisko obsługuje wyłącznie loty regionalne. Pomimo ograniczonego ładunku użytecznego takich samolotów, lotnisko obsłużyło znaczną ilość ładunków. Wynika to z większej częstotliwości lotów obsługiwanych na lotnisku.

Infrastruktura energetyczna

Podobnie jak wiele wyspiarskich krajów, Saint Lucia jest niemal w 100% zależna od importowanych paliw kopalnych do wytwarzania energii elektrycznej, co czyni ją podatną na wahania światowych cen ropy naftowej, które bezpośrednio wpływają na koszt energii elektrycznej. Prywatna spółka St. Lucia Electricity Services Limited (LUCELEC) jest jedynym dostawcą energii elektrycznej dla Saint Lucia i ma bazę klientów liczącą ponad 61 000 osób. LUCELEC ma zainstalowaną moc wytwórczą wynoszącą 78,4 megawatów (MW) przy szczytowym zapotrzebowaniu 60 MW. Mimo że dostawy energii elektrycznej są niezawodne, kraj pozostaje niemal całkowicie zależny od importowanych paliw w celu wytwarzania energii, co negatywnie wpływa na bilans handlowy, wysokie stawki za energię elektryczną i narażenie na zmienność cen paliw na światowym rynku.

Infrastruktura wodno-kanalizacyjna

Woda pitna w Saint Lucia pochodzi głównie z wód powierzchniowych (rzek i źródeł). Woda jest pobierana z różnych ujęć, przechodzi przez proces oczyszczania i jest dystrybuowana do gospodarstw domowych i firm. Północ wyspy obsługuje 8 ujęć (od Anse la Raye do Gros Islet) i 22 ujęć obsługujących południe wyspy (od Dennery na wschodzie do Vieux Fort na południu i do Canaries na zachodzie).

Zapora John Compton (JCD) położona na rzece Roseau jest głównym zbiornikiem retencyjnym, który obsługuje większość północnej części wyspy i ma projektowaną pojemność 3 milionów m³. Woda z jest transportowana do oczyszczalni wody Theboalds, a następnie dystrybuowana do kilku społeczności w północnej części wyspy od Bexon do Cap Estate na skrajnej północy.

Water and Sewerage Company Inc. (WASCO), w całości należąca do rządu Saint Lucia, odpowiada za dostarczanie wody i usług kanalizacyjnych w Saint Lucia. WASCO odpowiada za pobieranie wody, uzdatnianie i dystrybucję wody pitnej, a także za dostarczanie usług kanalizacyjnych w dostępnych regionach. Ponadto istnieje szereg prywatnych dostawców wody butelkowanej, która pochodzi albo z prywatnych źródeł, albo z wodociągów komunalnych. Szacuje się, że z całkowitej ilości wody produkowanej przez WASCO 57% jest wykorzystywane do celów domowych (w tym w rolnictwie), 17% przez sektor hotelarski, 13% przez sektor komercyjno-przemysłowy, a pozostałe 12% przez rząd (w tym szkoły i szpitale).

Szacuje się, że na Saint Lucia system oczyszczania ścieków obsługuje jedynie 7% populacji poprzez publiczny scentralizowany system. W Saint Lucia istnieją cztery systemy kanalizacyjne:

- Castries, który obsługuje około 15% większego Castries i obejmuje obszar biznesowy. Sieć jest ograniczona do systemu zbierania ścieków, który odprowadza surowe ścieki do środowiska morskiego przez odpływ w pobliżu brzegu;

- System kanalizacyjny, który obejmuje zbieranie, oczyszczanie i usuwanie, zlokalizowany w zatoce Rodney, na północ od wyspy i obsługuje głównie obszary mieszkalne i hotele. Zdolność oczyszczania tego systemu wynosi 2,4 MGD, a oczyszczanie odbywa się za pomocą stawów stabilizacyjnych;

- Oczyszczalnia ścieków Emerald Development i Black Bay. Obiekty te są małymi oczyszczalniami pakietowymi zaprojektowanymi w celu wspierania osiedli mieszkaniowych, w których ścieki są zbierane, oczyszczane i odprowadzane do środowiska naturalnego w dopuszczalnych granicach środowiskowych określonych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Infrastruktura ochrony zdrowia

System opieki zdrowotnej na wyspie obejmuje opiekę publiczną i prywatną. Infrastruktura zdrowotna w Saint Lucia opiera się na kilku szpitalach i klinikach zapewniających publiczną opiekę zdrowotną, z których dwa są szpitalami ogólnymi. Szpital Owen King European Union (OKEU) w Castries jest głównym i największym szpitalem sektora publicznego. OKEU został otwarty w marcu 2020 r. dzięki finansowaniu z Unii Europejskiej i ma 120 łóżek, w tym sześć dedykowanych do intensywnej terapii. Szpital St Jude w Vieux Fort, który ma 110 łóżek i 6-łóżkowy oddział intensywnej terapii, zapewnia głównie opiekę wtórną na południu wyspy.

• Kalendarz dni wolnych od pracy

Dni ustawowo wolne od pracy w Saint Lucia obejmują różne święta narodowe i religijne.

• 1-2 stycznia – Nowy Rok

• 22 lutego – Dzień Niepodległości

• Wielki Piątek (w roku 2025 obchodzi się 18 kwietnia)

• Poniedziałek Wielkanocny (w roku 2025 obchodzi się 21 kwietnia)

• 1 maja – Święto Pracy

• Zielone Świątki (w roku 2025 obchodzi się 9 czerwca)

• Boże Ciało (w roku 2025 obchodzi się 19 czerwca)

• 1 sierpnia – Dzień Emancypacji (Święto Zniesienia Niewolnictwa)

• 6 października – Święto Dziękczynienia

• 13 grudnia – Święto Narodowe

• 25 - 26 grudnia –  Boże Narodzenie

• ​​​​Najważniejsi partnerzy handlowi

Jeśli chodzi o partnerów handlowych, największym partnerem handlowym kraju są Stany Zjednoczone. Stany Zjednoczone odpowiadają za prawie 40% importu Saint Lucia i 16,8% eksportu. Trynidad i Tobago znalazły się na drugim miejscu, odpowiadając za 14,1% importu do Saint Lucia i 9,8% eksportu. Inni główni partnerzy handlowi Saint Lucia to Wielka Brytania, Chiny, Barbados, Francja i Japonia. Podczas gdy Stany Zjednoczone odpowiadają za największą część importu, Saint Lucia ma stosunkowo zdywersyfikowane portfolio, z importem pochodzącym z regionu Karaibów, Europy i Azji. Dla porównania, eksport kraju koncentruje się głównie w regionie Karaibów. Oprócz Stanów Zjednoczonych, które są największym miejscem docelowym eksportu dla Saint Lucia, kluczowe miejsca docelowe eksportu dla kraju obejmują wiele gospodarek karaibskich i południowoamerykańskich, w tym Gujanę (12,5% udziału w eksporcie), Surinam (10,4%), Barbados (9,8%), Trynidad i Tobago (9,8%), Dominikę (7,9%), Saint Vincent i Grenadyny (4,1%), Antigua i Barbuda (3,6%) oraz Jamajkę (1,2%). Ogólnie rzecz biorąc, zauważyliśmy, że piętnaście największych miejsc docelowych stanowiło 95,5% udziału w całkowitym eksporcie z Saint Lucia. Jeśli chodzi o import, piętnaście największych źródeł stanowiło 83,7% całkowitego importu.

• Podstawowe produkty i usługi importowe i eksportowe

Głównym produktem eksportowanym przez Saint Lucia jest piwo produkowane ze słodu, które stanowiło 16,3 proc. całkowitego eksportu w 2021 r. Jeśli uwzględnimy napoje alkoholowe sklasyfikowane w ramach HS Code 2008, eksport produktów alkoholowych wzrośnie do 21,3 proc. lub ponad jednej piątej całkowitego eksportu. Na drugim miejscu pod względem eksportu znalazły się oleje naftowe i oleje otrzymywane z minerałów bitumicznych (z wyłączeniem ropy naftowej), które stanowiły znaczny udział wynoszący 14,0 proc. Kamienie żwirowe i żwirowe (9,7 proc.) zajęły trzecie miejsce. Banany i plantany zajęły szóste miejsce z udziałem wynoszącym 4,6 proc. Inne kluczowe produkty eksportowe obejmują jachty i inne łodzie rekreacyjne, farby i lakiery oraz kartony i pudełka. Jeśli chodzi o import, oleje naftowe, w tym ropa naftowa, stanowiły lwią część 70,1 proc. całkowitego importu. Pozostałą część najważniejszych towarów importowanych stanowiły pojazdy samochodowe (1,5 proc.), mięso i podroby jadalne z drobiu (1,0 proc.), leki (0,6 proc.), pieczywo i wyroby ciastkarskie (0,5 proc.), tarcica (0,4 proc.), aparaty telefoniczne (0,4 proc.) oraz jachty i inne jednostki pływające (0,4 proc.).

Największym produktem eksportowym Saint Lucia jest piwo produkowane ze słodu, które w 2021 r. stanowiło 16,3 proc. całkowitego eksportu. Jeśli uwzględnimy napoje alkoholowe sklasyfikowane w ramach Kodu HS 2008, eksport produktów alkoholowych wzrośnie do 21,3 proc. całkowitego eksportu. Na drugim miejscu wśród eksportowanych przez wyspę towarów znajdują się oleje naftowe i oleje otrzymywane z minerałów bitumicznych (z wyłączeniem ropy naftowej), których udział w 2021 r. wyniósł 14,0 proc. Na trzecim miejscu znalazły się otoczaki i żwir (9,7 proc.). Plantany i banany zajęły szóste miejsce z udziałem na poziomie 4,6 proc. Inne ważne towary eksportowe obejmują jachty i inne jednostki pływające, farby i lakiery, a także tekturę i pudełka. Jeśli chodzi o import, oleje naftowe, w tym ropa naftowa, stanowiły 70,1 proc. całkowitego importu Saint Lucia w 2021 r. Pozostałą część najważniejszych importów stanowiły pojazdy silnikowe (1,5 proc.), mięso i jadalne podroby z ptaków (1,0 proc.), leki (0,6 proc.), pieczywo i wyroby piekarnicze (0,5 proc.), drewno tarcicowe (0,4 proc.), aparaty telefoniczne (0,4 proc.) oraz jachty i inne jednostki pływające przeznaczone do celów rekreacyjnych (0,4 proc.).

• Główni inwestorzy

W roku 2022 BIZ płynęły głównie  ze Stanów Zjednoczonych, Jamajki, Bułgarii, Barbadosu i Chin.

• Główne kierunki inwestycji zagranicznych

Według raportu Invest Saint Lucia Survey, napływ bezpośrednich inwestycji zagranicznych wyniósł 45,92 mln USD w całym 2022 r. Głównym motorem inwestycji był sektor turystyczny (88 proc.) a wkład sektora outsourcingu (12 proc.) również odegrał znaczącą rolę w tym okresie. Patrząc w przyszłość, na rok 2025, Invest Saint Lucia ma w planach kilka kluczowych projektów, z których wszystkie mają znaczący wpływ na gospodarkę i mieszkańców Saint Lucia. Wśród tych projektów na szczególną uwagę zasługują Courtyard by Marriott, A’ILA Resorts, plany ekspansji dla sektora BPO, zwiększenie liczby projektów produkcyjnych na rzecz projektów zrównoważonych oraz utworzenie pierwszej na wyspie i w regionie Izby Żeglugowej, która będzie promować wzrost i rozwój przemysłu morskiego w regionie.

Saint Lucia jest członkiem CARICOM, GATT, WTO, Organizacji Państw Wschodnich Karaibów (OECS), Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego (ITU), Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD), Międzynarodowego Stowarzyszenia Rozwoju (IDA), Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO) i Grupy G-77.

Ponadto Saint Lucia należy do: Międzynarodowego Funduszu Walutowego (IMF), Giełdy Papierów Wartościowych Wschodnich Karaibów (ECSE), Karaibskiego Banku Rozwoju (CDB), Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa (IFAD), Międzynarodowej Korporacji Finansowej (IFC), Powszechnego Związku Pocztowego (UPU), Międzynarodowej Konfederacji Związków Zawodowych (ITUC), Światowej Konfederacji Pracy (WCL) i Międzynarodowej Organizacji Pracy (ILO).

• Dwustronne relacje handlowe i inwestycyjne

- Polski eksport do Saint Lucia

- Polski import z Saint Lucia

- Bilans handlowy

• Relacje z UE

UE ma specjalne stosunki z regionem Karaibów od ponad 30 lat, które zostały zagwarantowane podpisaną w 1975 r. Konwencją z Lome, a od 2000 roku Umową o partnerstwie z Kotonu, w ramach której wyasygnowano specjalny budżet pomocowy, zaoferowano preferencje handlowe oraz szereg mechanizmów wsparcia dla wszystkich państw AKP. Od 1 stycznia 2008 r. w stosunkach UE – AKP zaczęły obowiązywać Umowy o partnerstwie gospodarczym (Economic Partnership Agreement – EPA), które wprowadziły istotne zmiany we wcześniejszych relacjach. Od tego dnia zarówno preferencje handlowe na mocy Umowy z Kotonu jak i ulgi zapewnione w 2001 r. przez Światową Organizację Handlu (WTO) przestały obowiązywać. U podstaw EPA leży polityka wzajemności, która ma na celu dostosowanie się do zasady obowiązującej w ramach WTO. W praktyce oznacza ona, że kraje AKP, aby móc wejść ze swoimi produktami na rynki Unii Europejskiej muszą w pełni otworzyć swoje rynki dla produktów z Unii oraz usunąć wszelkie bariery celne.

• Baza traktatowa (między krajem opisywanym a Polską i UE)

Bazę dla relacji ekonomicznych pomiędzy Polską a Saint Lucia stanowi Umowa o Partnerstwie Gospodarczym między państwami CARIFORUM oraz Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, zawarta w 2008 r. Na podstawie tej umowy 98,5 proc. produktów eksportowanych przez państwa regionu Karaibów uzyskało wolny dostęp do rynku UE. Ponadto przewiduje ona stopniową redukcję ceł w okresie najbliższych 25 lat. Wprowadza także ułatwienia w zakresie świadczenia usług w takich sektorach jak: turystyka, kultura i rozrywka oraz rozszerza możliwości współpracy produkcyjnej z państwami karaibskimi, przy wykorzystaniu specjalnych funduszy przeznaczonych na rozwój wymiany usług w tych dziedzinach.