Wścieklizna

Wścieklizna to wirusowa, śmiertelna choroba układu nerwowego przenoszona przez ssaki. Okres inkubacji choroby wynosi od kilku dni do kilku miesięcy. Wirus wścieklizny jest wrażliwy na wysoką temperaturę i światło słoneczne, ale jednocześnie jest wysoce odporny na niskie temperatury. Jest zoonozą kosmopolityczną tj. występującą na całym świecie. Głównym rezerwuarem wirusa są zwierzęta dzikie i domowe (tj. psy, wilki, lisy, kojoty, nietoperze, sarny, koty).

uwaga obszar zagrożony wścieklizną zwierząt

Najwięcej przypadków wścieklizny występuje w Azji i Afryce, gdzie głównym rezerwuarem wirusa są psy. W Polsce rezerwuarem wścieklizny jest lis rudy, jednak z uwagi na wysoką profilaktykę w naszym kraju od kilku lat nie odnotowuje się zachorowań na wściekliznę wśród ludzi. Wirus wścieklizny przenosi się głównie poprzez kontakt śliny zakażonego zwierzęcia z uszkodzoną skórą lub błoną śluzową (pogryzienie). Zakażenie możliwe jest również m.in. drogą aerogenną, dospojówkową lub poprzez transplantację narządów. W przypadku zarażenia w pierwszej kolejności mogą wystąpić rozdrażnienie, ból głowy, utrata apetytu. Następnie u chorego rozwija się wodowstręt, światłowstręt, a nawet napady szału. Choroba objawia się zapaleniem mózgu i rdzenia.
W przypadku wystąpienia objawów klinicznych zawsze dochodzi do śmierci chorego.

W przypadku kontaktu z zakażonym zwierzęciem przed wystąpieniem objawów podaje się szczepienie poekspozycyjne, które zapobiega wystąpieniu objawów choroby i śmierci.
Choroba jest zagrożeniem w krajach ubogich i rozwijających się, dlatego warto pamiętać o szczepieniu ochronnym przed podróżą. Choroba co roku wywołuje około 60 tysięcy zgonów na świecie.

Co zrobić gdy dojdzie do ugryzienia przez dzikie lub domowe zwierzę?

Jak najszybciej dokładnie przemyć ranę wodą i mydłem oraz skontaktować się z lekarzem.

Wścieklizna jest chorobą śmiertelną, która rocznie powoduje zgon około 60 tysięcy osób, głównie w Azji i Afryce, można jej zapobiec przez szczepienia ochronne.

Profilaktyka wścieklizny:

Akcje szczepień ochronnych lisów wolno żyjących: Z uwagi na to, że w Polsce rezerwuarem wirusa wścieklizny jest lis rudy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie przeprowadzania ochronnych szczepień lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie, na obszarach o największym ryzyku wystąpienia wścieklizny Inspekcja Weterynaryjna prowadzi szczepienia lisów wolno żyjących.
W Polsce zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, obowiązkowemu szczepieniu przeciwko wściekliźnie podlegają psy po ukończeniu 3 miesiąca życia. Właściciele psów są zobowiązani zaszczepić psy przeciwko wściekliźnie w terminie 30 dni od dnia ukończenia przez psa trzeciego miesiąca życia, a następnie nie rzadziej niż co 12 miesięcy od dnia ostatniego szczepienia.
Szczepienia zalecane są osobom podróżującym w tereny endemiczne oraz należącym do grup ryzyka tj. narażonych na kontakt z wściekłymi zwierzętami.

Szczepienia ochronne zalecane osobom z tzw. grup ryzyka:

Leśnicy
Lekarze weterynarii
Myśliwi
Pracownicy zoo
Pracownicy diagnostyki wścieklizny

Warszawa objęta obszarem zagrożonym wścieklizną:

Zgodnie z rozporządzeniem nr 49 Wojewody Mazowieckiego, właściciele kotów (mieszkający na terenie objętym obszarem zagrożonym wystąpieniem wścieklizny u zwierząt) mają obowiązek zaszczepienia kota przeciwko wściekliźnie – w terminie 30 dni od dnia kończenia przez kota 3. miesiąca życia, a następnie nie rzadziej niż co 12 miesięcy od dnia ostatniego szczepienia.
Więcej: https://www.gov.pl/web/uw-mazowiecki/kolejne-przypadki-wscieklizny-u-lisow-wolno-zyjacych-na-terenie-wojewodztwa-mazowieckiego

Pamiętaj!
Wścieklizna to choroba w 100% śmiertelna, której można zapobiec przez szczepienia ochronne.

Więcej o wściekliźnie na:https://www.wetgiw.gov.pl/nadzor-weterynaryjny/wscieklizna