Polska w RPA

Tematem konferencji była praca dr. Jochena Lingelbacha pt. „Na obrzeżach Bieli: Polscy uchodźcy w Brytyjskiej Kolonialnej Afryce podczas II wojny światowej i po wojnie”. Opierając się na szeroko zakrojonych badaniach archiwalnych i przekazach mówionych, dr. Lingelbach postawił pytanie, gdzie w hierarchii brytyjskiej społeczności kolonialnej, określonej przez „politykę różnicy”, przynależeli polscy uchodźcy wojenni, głównie niewykształceni, pochodzący z ubogich, chłopskich środowisk, kobiety i dzieci. Ich przyporządkowanie nie było jednoznaczne. Choć byli uprzywilejowani przez kolor skóry, zostali jednak zepchnięci na margines w kategoriach: uchodźcy, kobiety, mieszkańcy Europy Wschodniej i wieśniacy. W konsekwencji znaleźli się na obrzeżach „kolonialnej bieli”.  Brytyjska administracja kolonialna dążyła do pozbycia się tej problematycznej grupy i do 1950 roku większość z polskich uchodźców z obozów w brytyjskich koloniach w Tanganice, Ugandzie, Północnej i Południowej Rodezji oraz Kenii została przesiedlona gdzie indziej. Wyjątkiem była Unia Południowej Afryki (obecnie RPA), która gościnnie przyjęła grupę 500 polskich uchodźców (głównie dzieci) i zezwoliła wszystkim zainteresowanym na osiedlenie w tym kraju po wojnie.

Drugim prelegentem, który wziął udział w konferencji był dr. Andrew Macdonald, wykładowca na Uniwersytecie Wits w Johannesburgu.  Wygłosił prezentację pod tytułem „Transoceaniczna migracja do Afryki Południowej w epoce imperiów”.  Dr. Macdonald analizując niepublikowane dane dotyczące portów, żeglugi i imigracji, badał typy i nurty transoceanicznej migracji do Południowej Afryki, starając się umiejscowić w tej grupie migrantów z Polski lub ogólniej Europy Wschodniej. W latach zaborów migranci noszący polskie nazwiska byli klasyfikowani jako Niemcy czy Rosjanie. 

Na zakończenie wydarzenia prelegenci odpowiadali na pytania uczestników.