Konwencja Wiedeńska, a następnie Protokół Montrealski (1987), to przykłady skutecznej współpracy międzynarodowej opartej na dowodach naukowych i zasadzie ostrożności. Dzięki ich wdrożeniu udało się wycofać 99% substancji zubażających warstwę ozonową, co przyczyniło się do stopniowej odbudowy warstwy ozonowej.

Oprócz korzyści dla zdrowia ludzi i środowiska, działania te miały również ogromne znaczenie dla ochrony klimatu – uniknięto emisji miliardów ton ekwiwalentu CO₂ i opóźniono o około 15 lat wystąpienie pierwszego bezlodowego lata w Arktyce.

W 2024 r., podczas wspólnego posiedzenia Stron Konwencji Wiedeńskiej i Protokołu Montrealskiego, przyjęto decyzje dotyczące wzmocnienia monitorowania atmosfery i lepszym wykrywaniu nieoczekiwanych emisji.  Ważnym kierunkiem jest także współpraca z innymi konwencjami środowiskowymi  (Bazylejską, Rotterdamską, Sztokholmską), a także z programami dotyczącymi efektywności energetycznej i zrównoważonego chłodnictwa.

Zbliżające się rocznice – 10-lecie poprawki z Kigali do Protokołu Montrealskiego (2026) i 40-lecie Protokołu Montrealskiego (2027) – są okazją do dalszego wzmacniania globalnych i krajowych działań na rzecz ochrony klimatu i środowiska.