Zgodnie z prognozami MAE, osiągnięcie neutralności klimatycznej netto nie będzie możliwe bez zastosowania CCUS. Co więcej, w wielu sektorach przemysłu - takich jak produkcja cementu czy wapna - technologia ta jest jedynym realnym sposobem ograniczenia emisji, wynikających z samych procesów technologicznych, których nie da się całkowicie zdekarbonizować innymi metodami.  

Potencjał redukcyjny CCUS  

Scenariusze rozwoju technologii CCS opracowane przez MAE, w tym Net Zero Emissions by 2050 oraz Sustainable Development Scenario, pokazują, że ich wdrożenie może przynieść wymierne efekty klimatyczne. Przewidują one m.in.:

• skumulowaną redukcję nawet 15% emisji z sektora energetycznego do 2070 r.,
• obniżenie rocznych emisji przy produkcji cementu o 61%,
• redukcję 31% emisji w procesie wytwarzania stali,
• redukcję 32% emisji w sektorze chemicznym.  

Dane te potwierdzają, że CCUS nie jest rozwiązaniem niszowym, lecz kluczowym elementem miksu technologicznego, który pozwoli osiągnąć ambitne cele klimatyczne bez gwałtownego załamania przemysłu ciężkiego i bezpieczeństwa energetycznego.

CCUS jako pomost w transformacji energetycznej

Transformacja sektora energetycznego w kierunku neutralności klimatycznej wymaga czasu i odpowiedniego planowania. Technologie CCUS mogą wspierać przyspieszoną transformację sektora energetycznego jako rozwiązania przejściowe do systemu w pełni opartego o odnawialne źródła energii. Jest to rozwiązanie szczególnie istotne w przypadku elektrowni gazowych, które będą przez dłuższy czas, nawet do 2050 r., pracować w systemie elektroenergetycznym i stabilizować go jako źródła szczytowe. 

Wyposażenie takich jednostek w instalacje CCUS pozwoliłoby znacząco ograniczyć emisje CO₂, czyniąc z nich niskoemisyjne źródła przejściowe, które mogą pracować do 2050 r. Co więcej nowe bloki gazowe z systemami wychwytu CO₂ mogłyby funkcjonować przez cały planowany okres eksploatacji w sposób zgodny z polityką klimatyczną Unii Europejskiej. 

Synergia z rozwojem gospodarki wodorowej

Technologie CCUS mogą także wspierać rozwój innych nieskoemisyjnych rozwiązań, w tym gospodarki wodorowej. Choć długoterminowym celem jest produkcja tzw. zielonego wodoru z wykorzystaniem energii odnawialnej, jednym z rozwiązań przejściowych może być produkcja tzw. niebieskiego wodoru, wytwarzanego z metanu w procesie reformingu parowego z wychwytem CO₂. Dzięki zastosowaniu CCUS, emisje z tego procesu mogą zostać znacząco ograniczone, co pozwoliłoby na rozwój rynku wodoru w sposób bardziej ekonomiczny i skalowalny.

Takie rozwiązania pokazują, że CCUS może stanowić łącznik pomiędzy obecnymi a docelowymi technologiami niskoemisyjnymi, budując fundament dla przyszłej gospodarki neutralnej klimatycznie.

Dekarbonizacja sektorów trudnych do redukcji

Największy potencjał CCUS ujawnia się jednak w sektorach hard-to-abate, czyli trudnych do dekarbonizacji. Dotyczy to zwłaszcza przemysłu cementowego, wapienniczego, stalowego i chemicznego. W tych branżach znaczną część emisji stanowią emisje procesowe, wynikające z reakcji chemicznych zachodzących w trakcie produkcji, które nie mogą zostać wyeliminowane poprzez zmianę paliwa np. na odnawialne źródła energii.

W takich przypadkach CCUS jest technologią niezbędną - jedynym sposobem na dalsze funkcjonowanie przemysłu w zgodzie z polityką klimatyczną. Wdrożenie instalacji wychwytu CO₂ pozwala ograniczyć emisje bez konieczności drastycznego ograniczania produkcji czy przenoszenia jej do regionów o mniej restrykcyjnych regulacjach.

Technologie CCUS są jednym z najważniejszych narzędzi w drodze do neutralności klimatycznej. Umożliwiają redukcję emisji w sektorach, w których inne metody zawodzą, wspierają rozwój energetyki niskoemisyjnej i gospodarki wodorowej, a także chronią konkurencyjność przemysłu.

W perspektywie najbliższych dekad CCUS nie tylko przyspieszy proces dekarbonizacji, ale również pozwoli na bardziej sprawiedliwą i racjonalną transformację gospodarczą - taką, która łączy ochronę klimatu z bezpieczeństwem energetycznym i utrzymaniem miejsc pracy.