Eksperci Centrum Światowego Dziedzictwa i IUCN w Polsce spotkają się z przedstawicielami instytucji zarządzających Obiektem „Białowieża Forest” (Białowieski Park Narodowy i Nadleśniczowie Nadleśnictw: Białowieża, Browsk i Hajnówka) oraz przedstawicielami służb funkcjonujących na granicy. Odbędą objazdy studyjne po polskiej stronie Obiektu „Białowieża Forest” a więc tereny będące w zarządzie Nadleśnictwa Browsk, Białowieża i Hajnówka oraz Białowieskiego Parku Narodowego. Spotkają się z miejscowymi samorządami i NGO’s. Ze względu na intensywny program misji i jej charakter oraz wytyczne UNESCO dotyczące organizacji Misji nie są planowane spotkania z dziennikarzami.

Obiekt Światowego Dziedzictwa „Białowieża Forest” został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa w 1979 r. Formalnie Puszcza Białowieska stała się piątym w historii przyrodniczym obiektem wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa. Wyprzedziły ją m.in. wyspy Galapagos i Park Narodowy Yellowstone. Z czasem poszerzano granice obiektu. W 1992 r., już po upadku ZSRR, do obszaru Obiektu Światowego Dziedzictwa włączona została część Parku Narodowego Białowieska Puszcza (PNBP) na Białorusi, tym samym powstał Obiekt Transgraniczny.

W 2014 r. dokonano ostatecznej zmiany jego granic. Obszar po stronie polskiej znacznie powiększono (do 56,6 tys. ha), a po białoruskiej (82,3 tys. ha) granice skorygowano – obiekt UNESCO zmniejszono o 5,3 tys. ha, znacznie rozszerzając strefę buforową. Obecnie transgraniczny Obiekt Światowego Dziedzictwa Puszcza Białowieska zajmuje 142 tys. ha, a jego strefa buforowa – 166,7 tys. ha.

Zmiany wprowadzone w terenie wymagały innego charakteru wpisu. Zaakcentowano w nim znaczenie nienaruszonego charakteru starych kompleksów leśnych. Obszar spełnia warunek integralności i odpowiada IX i X kryterium wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa (poprzedni dokonano na podstawie VII kryterium).

Składający się z terenów o różnym statusie prawnym, obiekt UNESCO obejmuje strefy ochronne o różnych rygorach. Dzięki nim możliwa jest ochrona tzw. wyjątkowej wartości uniwersalnej. W Polsce strefa ochrony ścisłej obejmuje obszary ochrony ścisłej Białowieski Park Narodowy.

Strefa ochrony częściowej I to pozostała, nowsza część BPN oraz rezerwaty przyrody, którymi zarządzają Lasy Państwowe. Strefa ochrony częściowej II obejmuje najmniej przekształcone lasy, starodrzewy oraz drzewostany złożone z gatunków pionierskich. Strefa ochrony aktywnej to pozostałe obszary, gdzie dominuje nastawienie na czynną ochronę cennych gatunków i zbiorowisk.

Dla zarządzania Obiektem Światowego Dziedzictwa UNESCO powstał projekt zintegrowanego planu zarządzania, który będzie weryfikowany.

O wpisaniu danego obiektu na listę decyduje spełnienie przynajmniej jednego z dziesięciu kryteriów kulturowych lub przyrodniczych. Decyzje o wpisach podejmuje Komitet Światowego Dziedzictwa w trakcie corocznej sesji, wybierając obiekty zgłaszane przez poszczególne kraje lub grupy państw (np. Lasy Bukowe) . W Polsce wpisano na listę 17 obiektów.