Uchwała o powstaniu PSP
1 lipca 1992 r. PSP została zorganizowana. Rozpoczęło się jednocześnie wdrażanie przyjętych unormowań i realizacja licznych zadań z dziedziny ratownictwa. Kolejnym ważnym zadaniem była budowa krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego (KSRG), który rozpoczął funkcjonowanie 1 stycznia 1995 r. W następnych latach system rozbudowywano przez włączanie do niego najbardziej mobilnych jednostek ochotniczych straży pożarnych. Na podstawie zawartych porozumień nawiązano intensywną współpracę z różnymi podmiotami uczestniczącymi w ratownictwie i ustalono relacje między nimi. W procesie tworzenia struktur organizacyjnych PSP dużą uwagę poświęcono wszechstronnej edukacji pożarniczej i poprawie warunków służby. Diametralnie zmieniło się wyposażenie techniczne, formy i metody działań kontrolno-rozpoznawczych.
Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie reforma administracji publicznej. Wdrożenie reformy w PSP wymagało ogromnej pracy na wszystkich szczeblach organizacyjnych. Po prawie dwóch latach działalności w nowych warunkach, Państwowa Straż Pożarna oraz krajowy system ratowniczo-gaśniczy umocniły się. Społeczeństwo, wyrażając swą opinię w kolejnych sondażach, postrzega PSP jako formację ratowniczą najbardziej mobilną i najlepiej przygotowaną do prowadzenia działań ratowniczych.
W grudniu 1997 r. komendantem głównym Państwowej Straży Pożarnych został nadbrygadier Zbigniew Meres (stopień ten nadano mu 25 sierpnia 1997 r.). W maju 2000 r. został awansowany na stopień generała brygadiera. Urzeczywistniał on wizję nowoczesnej ochrony przeciwpożarowej, kontynuował jej budowę, uwspółcześniał formy i metody pracy, intensyfikował sprawność działania. W marcu 2000 r. komendant główny PSP został również szefem Obrony Cywilnej Kraju. Decyzja ta stworzyła dobre warunki integracji zadań w obrębie działania krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego. Na szczeblu urzędów centralnych integracja stała się faktem. Został rozszerzony zakres działania Komendy Głównej PSP, w ramach której funkcjonuje Krajowe Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności. Zmiana ta przyczyniła się do usprawnienia zarządzania w sytuacjach kryzysowych, umożliwiła dostarczanie wszechstronnej informacji komendantowi głównemu PSP, szefowi Obrony Cywilnej Kraju, ministrowi spraw wewnętrznych i administracji oraz premierowi. Prowadzone są prace nad uruchomieniem krajowego systemu ratowniczego, obejmującego wszystkie podmioty przygotowane do likwidacji zagrożeń, w którym w czytelny sposób zostaną określone kompetencje i możliwości każdego podmiotu.
Państwowa Straż Pożarna przejawia bardzo żywą działalność na forum międzynarodowym. Z większością krajów sąsiadujących z Polską zostały podpisane umowy międzynarodowe o współpracy ratowniczej. Polskie pożarnictwo tradycyjnie uczestniczy w działalności CTIF, a od kilku lat w pracach Międzynarodowej Grupy Doradczej ds. Poszukiwań i Ratownictwa Afryka-Europa (INSARAG), działającej w ramach Biura Koordynacji Spraw Humanitarnych ONZ. Ratownicy PSP uczestniczyli wielokrotnie w międzynarodowych operacjach ratowniczych, np. w 1999 r. w Albanii i Turcji.
Obok zawodowej służby pożarniczej – Państwowej Straży Pożarnej – wielką aktywność przejawia w naszym kraju ruch strażactwa ochotniczego, liczący prawie 19 tysięcy ochotniczych jednostek straży pożarnych. Wiele z nich prezentuje wysoką sprawność operacyjną i na co dzień współdziała ściśle z PSP w ramach krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego. Jednostki te skupione są w Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP.