Sala 105
Mieczysław Karłowicz i Conrad Drzewiecki współpracowali w obszarze polskiej muzyki symfonicznej i baletowej na przełomie XIX i XX wieku. Karłowicz, wybitny kompozytor późnoromantyczny, znany był przede wszystkim z poematów symfonicznych i pieśni. Conrad Drzewiecki, tancerz i baletmistrz, dostrzegł w muzyce Karłowicza potencjał sceniczny i wykorzystywał jego utwory w swoich choreografiach. Drzewiecki stworzył choreografie do Odwiecznych pieśni, a następnie zrealizował balet Odwieczne pieśni do tego samego utworu. Drzewiecki był jednym z pierwszych choreografów, którzy podjęli się interpretacji muzyki symfonicznej Karłowicza w formie baletu. Jego adaptacje sceniczne nadawały utworom kompozytora nowy, taneczny wymiar, wpisując je w rozwój polskiego baletu. Szczególnie cenione były próby przełożenia lirycznych i dramatycznych wątków muzyki Karłowicza na język tańca. Choć Karłowicz sam nie komponował baletów, jego twórczość stała się inspiracją dla polskich choreografów, w tym Drzewieckiego. Współpraca ta była przykładem rosnącego zainteresowania łączeniem muzyki symfonicznej z baletem w Polsce. Karłowicz, czerpiący inspiracje z natury i filozofii romantycznej, dostarczał choreografom bogatej warstwy emocjonalnej do interpretacji scenicznej. Dzięki Drzewieckiemu jego muzyka zyskała nowe życie w teatrze tańca, wzbogacając repertuar polskiego baletu o dzieła symfoniczne.
M. Karłowicz Odwieczne pieśni wersja koncertowa: