Polska w Rumunii

3 marca 1921 roku Polska i Rumunia zawarły „Konwencję o przymierzu odpornym”, która zobowiązywała oba kraje do wzajemnego wspomagania się na wypadek niesprowokowanego ataku „na swych obecnych granicach wschodnich”. Ponadto konwencja przewidywała, iż w przypadku ataku na jedno z państw „drugie będzie się uważało za będące w stanie wojny” i będzie zobowiązane do udzielenia pomocy.

Pozostałe postanowienia traktatu zobowiązywały strony do porozumiewania się w kwestiach polityki zewnętrznej dotyczącej stosunków z ich wschodnimi sąsiadami oraz przewidywały podpisanie konwencji wojskowej określającej szczegółowy sposób udzielania wzajemnej pomocy.

Układ zawarty został na pięć lat i w rezultacie w 1926 roku doszło do podpisania kolejnego traktatu gwarancyjnego, przedłużającego funkcjonowanie zobowiązań sojuszniczych na kolejne pięć lat. Z kolei w roku 1931 podjęto decyzję, iż zobowiązania zostają przedłużone na pięć lat i jeśli nie zostaną wypowiedziane przez żadną ze stron ulegają przedłużeniu na kolejny okres pięcioletni.