2016

12 tys. cudzoziemców złożyło w Polsce wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej w 2016 r.

Liczba wnioskodawców była niemal identyczna jak w 2015 roku. Zdecydowana większość spraw – blisko 80 proc., została umorzona ponieważ cudzoziemcy nie byli zainteresowani kontynuowaniem procedury w Polsce i opuścili kraj. Warunki nadania jednej z form ochrony w Polsce spełniało 390 osób. Ponadto, 177 cudzoziemców otrzymało zgodę na pobyt ze względów humanitarnych.

Większość wniosków o przyznanie ochrony międzynarodowej (statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej) złożyli obywatele Rosji (głównie narodowości czeczeńskiej) – prawie 9 tys. osób, 73 proc. ogółu. W gronie pozostałych dominujących grup znaleźli się wnioskodawcy z Ukrainy (11 proc.), Tadżykistanu (7 proc.), Armenii (3 proc.) oraz Gruzji (1 proc.). Osoby wnioskujące o ochronę przybywały najczęściej na wschodnią granicę kraju. Najwięcej wniosków (68 proc.) przyjęła placówka Straży Granicznej w Terespolu.

W 2016 r. warunki nadania jednej z form ochrony w Polsce (statusu uchodźcy, ochrony uzupełniającej lub pobytu tolerowanego) spełniało 390 cudzoziemców. Najliczniejszymi beneficjentami decyzji przyznających ochronę byli obywatele Rosji (129 osób), Ukrainy (97 os.), Syrii (43 os.) i Iraku (18 os.). Ponadto, 177 cudzoziemców otrzymało zgodę na pobyt ze względów humanitarnych.

W ubiegłym roku umorzonych zostało 9,5 tys. postępowań o udzielenie ochrony międzynarodowej (blisko 80 proc.). Sprawy są umarzane w sytuacji gdy cudzoziemiec nie był zainteresowany kontynuowaniem procedury w Polsce i opuścił kraj (najczęściej udając się do państw Europy Zachodniej). 93 proc. ogółu umorzeń wydanych zostało w stosunku do wnioskodawców z Rosji (81 proc.), Tadżykistanu (7 proc.) i Ukrainy (5 proc.). Decyzje negatywne otrzymało nieco ponad 2 tys. cudzoziemców.

Państwo odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej określa tzw. rozporządzenie dublińskie. W 2016 r. zdecydowana większość spraw dotyczyła przejęcia przez Polskę odpowiedzialności za kolejny wniosek złożony przez cudzoziemca na terytorium innego państwa członkowskiego UE (po uprzednim aplikowaniu w Polsce). Tego typu postępowania dotyczyły 8,3 tys. osób.