W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.

Ochrona Przeciwpożarowa w województwie opolskim w latach 1945-1975

Po wyzwoleniu kraju spod hitlerowskiej okupacji środowisko pożarnicze przedstawiło władzom projekt nowej organizacji ochrony przeciwpożarowej kraju. Postulowano powołanie państwowego fachowego organu ochrony przeciwpożarowej. 22 listopada 1944 r. kierownik Resortu Administracji Publicznej PKWN utworzył stanowisko głównego inspektora pożarnictwa i odpowiednio wojewódzkich i powiatowych instruktorów pożarnictwa. Główny Inspektorat Pożarnictwa kierował całokształtem ochrony przeciwpożarowej i nadzorował ją, dysponował kadrą oficerską, awansował oficerów pożarnictwa i powoływał ich na poszczególne stanowiska.

W listopadzie 1945 r. reaktywowano Związek Straży Pożarnych RP. Główny Inspektor Pożarnictwa gen. poż. Eugeniusz Doering skupił swą działalność głównie na sprawach organizacyjnych, a także na analizie potrzeb i rozdziale sprzętu motorowego, natomiast Związek Straży Pożarnych RP zajął się między innymi organizowaniem szkolenia pożarniczego. Pierwszoplanowym zadaniem było podjęcie przez straże działalności na wyzwolonych terenach w tym na tzw. Ziemiach Odzyskanych po II wojnie światowej. Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 października 1949 r. Związek Straży Pożarnych RP został rozwiązany.

W latach 1945 – 1950 sprawy z zakresu ochrony przeciwpożarowej na terenach, które w  1950  r. weszły w  skład województwa opolskiego, realizowane były przez właściwe terytorialnie Wojewódzkie Inspektoraty Pożarnictwa w  Katowicach i  Wrocławiu, którym podlegały Zarządy Powiatowe wraz z  instruktorami powiatowymi. W  miastach, które w  1950  r. weszły w  obszar województwa opolskiego (z  województwa katowickiego) powiatowymi instruktorami pożarnictwa byli: w Głubczycach – Rainhold Witek, Opolu – Antoni Mikuła, Nysie – Tadeusz Płazak, Grodkowie – Ścisłowski.

Województwo opolskie zostało utworzone w 1950 r. na mocy ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o zmianach podziału administracyjnego państwa. Do obszaru województwa opolskiego zostały włączone:

• z obszaru województwa katowickiego powiaty: opolski z miastem Opolem, kluczborski, oleski, strzelecki, kozielski, raciborski z miastem Raciborzem, głubczycki, prudnicki, nyski z miastem Nysą, niemodliński i grodkowski.
• z obszaru województwa wrocławskiego powiaty: brzeski z miastem Brzegiem i namysłowski.

W dniu 4 lutego 1950 r. Sejm Ustawodawczy Polski Ludowej uchwalił ustawę o  ochronie przeciwpożarowej i  jej organizacji. Powołano państwowe, fachowe organy ochrony przeciwpożarowej, a mianowicie Komendę Główną Straży Pożarnych, komendy wojewódzkie, powiatowe i miejskie straży pożarnych. Powstał w  ten sposób samodzielny pion organizacyjny o charakterze operacyjnym, podległy Ministrowi Administracji Publicznej, mający uprawnienia do dysponowania wszystkimi strażami pożarnymi, tj:  zawodowymi, terenowymi,  zakładowymi oraz ochotniczymi. Ustawa o  terenowych organach władzy państwowej i  późniejsze przepisy, podporządkowały komendy straży pożarnych prezydiom rad narodowych. Tak więc na długie lata utrwalił się porządek organizacyjny, w którym Komenda Główna Straży Pożarnych sprawowała kierownictwo i fachowy nadzór nad komendami straży pożarnych i służbami ochrony przeciwpożarowej w  resortach. Terenowe komendy straży pożarnych (wojewódzkie, powiatowe, miejskie) miały podwójne podporządkowanie (ogólne – prezydiom rad narodowych, a fachowe – właściwym komendom straży pożarnych). 

Po utworzeniu województwa opolskiego, w lipcu 1950 r. powstała Wojewódzka Komenda Straży Pożarnych w Opolu przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Równolegle z powstaniem Wojewódzkiej Komendy nastąpiły istotne zmiany w strukturze organizacyjnej i działalności powiatowych i miejskich komend, które powstały z istniejących przy starostwach powiatowych, referatów pożarniczych z obsadą jedno lub dwu osobową. Pierwszym Komendantem Wojewódzkim został mianowany z dniem 1 lipca 1950 r. mjr poż. Kazimierz Małyska, który stanowisko to piastował do marca 1954 r. Zasadniczym zadaniem Komendanta było budowanie na bazie tworzonej Wojewódzkiej Komendy oraz Komend Powiatowych i Miejskich Straży Pożarnych państwowej ochrony przeciwpożarowej w województwie.

Pierwszymi Powiatowymi i Miejskimi Komendantami Straży Pożarnych na Opolszczyźnie byli:

• w mieście Brzegu - ppor. poż. Michał Tracz,
• w powiecie brzeskim - ppor. poż. Zenon Kasiak
• w powiecie głubczyckim - Ob. Władysław Żuk,
• w powiecie grodkowskim - ppor. poż. Eugeniusz Wyszyński,
• w powiecie kluczborskim - ppor. poż. Władysław Tenerowicz (późniejszy Wojewódzki Komendant Straży Pożarnych w Katowicach),
• w powiecie kozielskim - kpt. poż. Jan Ponomarew,
• w powiecie namysłowskim - plut. poż. Zygmunt Dytkowski,
• w powiecie niemodlińskim - Ob. Henryk Barczyk,
• w powiecie nyskim - ppor. poż. Tadeusz Płazak,
• w mieście Nysa - ppor. poż. Józef Gradowski,
• w powiecie oleskim - ppor. poż. Mieczysław Janiec, (a po powołaniu do prac nad organizacją WKSP w Opolu kpr. Jan Szprycha).
• w powiecie opolskim - ppor. poż. Władysław Stolf,
• w mieście Opole - mjr poż. Antoni Mikuła,
• w powiecie prudnickim - ppor. poż. Leon Kwaśnikiewicz,
• w powiecie raciborskim - ppor. poż. Eugeniusz Kurczyński,
• w mieście Racibórz - kpt. poż. Maksymilian Proske,
• w powiecie strzeleckim - ppor. poż. Adam Zając.

Początki pracy komendantów koncentrowały się na organizacji komend, które w pierwszym okresie działania borykały się z wieloma problemami takimi jak: brak  wykwalifikowanej kadry, niewystarczająca liczba etatów, brak środków transportu i sprzętu łączności, niedostateczne warunki lokalowe oraz wieloma innymi.

 Zdjęcie przedstawia prace przy sprzęcie w strażnicy przy ul. Ozimskiej.
Rys. 1. Prace przy sprzęcie w strażnicy przy ul. Ozimskiej.

Obraz stanu ochrony przeciwpożarowej województwa w tym czasie, przedstawił Komendant Wojewódzki w sprawozdaniu z wykonanych prac od lipca do listopada 1950 r. W sprawozdaniu wykazał – „na terenie województwa opolskiego pracuje 778 straży pożarnych w tym:

- straży zawodowych 4,
- straży ochotniczych z płatnym pogotowiem 4,
- straży ochotniczych 726,
- straży obowiązkowych 9,
- straży przy zakładach przemysłowych 35.

Straże posiadają 635 remiz, w których znajduje się 26 samochodów pożarniczych, 1 autocysterna, 19 samochodów ciężarowych, 297 motopomp różnej wielkości, 16 wozów konnych, 71 beczkowozów dwu i czterokołowych, 490 sikawek ręcznych, 102.952 m.b. węży tłocznych, 354 drabiny i inny sprzęt pomocniczy”.

W Komendzie Wojewódzkiej i w 13 Komendach Powiatowych jest zatrudnionych 13 zawodowych oficerów, 16 zawodowych podoficerów i 3 zawodowych strażaków oraz 21 pracowników cywilnych. Ogółem 53 osoby. W Miejskich Zawodowych Strażach jest zatrudnionych 6 oficerów, 31 podoficerów, 71 strażaków i 8 pracowników cywilnych - razem 116 ludzi.

W aspekcie wyszkolenia Komendant stwierdził: „stan wyszkolenia i sprawność bojowa w Zawodowych Strażach Pożarnych jest zadowalający, natomiast w Strażach Ochotniczych i ochotniczych z płatnym pogotowiem gotowość bojowa jest słaba – szczególnie Miejskie Ochotnicze Straże Pożarne – mimo na ogół dobrego wyposażenia w sprzęt techniczny, nie posiadają należytej gotowości bojowej. Jednym z ważnych czynników jaki wpływa na osłabienie gotowości bojowej w Ochotniczych Strażach, to brak chętnych ludzi do ochotniczej służby pożarniczej. Na pogotowiu jest jeden płatny łącznik lub szofer, który po otrzymaniu zawiadomienia drogą przeważnie telefoniczną o pożarze, uruchamia syrenę i alarmuje członków ochotników, którzy z bardzo dużym opóźnieniem przybywają na miejsce pożaru. Są fakty, że zatrudnionych w zakładzie przemysłowym ochotników, kierownik nie chce zwolnić na alarm z pracy, przez co nie raz nie może zebrać się sekcja do wyjazdu. Te obecne niedomagania w stanie gotowości bojowej Straży Pożarnych dadzą się usunąć poprzez zorganizowanie w miastach i większych ośrodkach okręgowego pogotowia pożarniczego w minimalnym składzie 2-ch sekcji bojowych z których służbę na zmianę pełnić będzie jedna sekcja. Na terenie województwa opolskiego dotychczas nie ma ani jednego okręgowego pogotowia zawodowego, natomiast na terenach innych województw takie pogotowia od lat już pracują. Dla należytego zabezpieczenia majątku ogólno – państwowego przed klęskami pożarów, szczególnie w tych miejscowościach, gdzie istnieją, względnie w niedalekiej przyszłości zorganizowane będą Spółdzielnie Produkcji Rolnej, a następnie, gdzie istnieją P.G.R. oraz szeroko rozwinięty przemysł, Komenda Wojewódzka przewiduje utworzenie Okręgowego Pogotowia Pożarniczego w składzie 2-ch sekcji na zmianę w obsadzie 8 + 1 tj. 18 ludzi, Komendant i jego Zastępca, 2-ch telefonistów i 3 ludzi zatrudnionych w administracji pogotowia – razem 25 osób. Utworzenie Okręgowego Pogotowia Zawodowego w roku 1951 przewiduje się w następujących miejscowościach:
1. Głubczyce,
2. Grodków,
3. Głogówek,
4. Namysłów,
5. Olesno,
6. Prudnik,
7. Głuchołazy.
W Strażach Pożarnych daje się odczuwać brak wyszkolonych dowódców sekcji i plutonów, a większość Straży Pożarnych nie posiada wyszkolonych mechaników obsługi
motopomp. Brak fachowej obsługi sprzętu podręcznego do tłumienia pożarów w zarodku – w P.G.R., P.O.M i S.O.M. i w wielu innych zakładach oraz instytucjach”.

W zakresie zaopatrzenia materiałowego i sprzętowego w sprawozdaniu stwierdził:

„Sprzęt techniczny jaki obecnie jest w posiadaniu Straży Pożarnych tylko częściowo zaspokaja potrzeby. Braki w sprzęcie, umundurowaniu i uzbrojeniu osobistym są w każdej Straży Pożarnej jeszcze bardzo duże. Przede wszystkim brak środków lokomocji do dostarczenia sprzętu i ludzi do miejsca wypadku, a następnie brak dostatecznej ilości węży tłocznych utrudnia szybkie opanowanie powstałego pożaru. Przeważająca większość Straży Ochotniczych nie posiada umundurowania i uzbrojenia osobistego, szczególnie brak hełmów, pasów i toporów. W opracowanym planie 6 – letnim zostały szczegółowo ujęte. Jednym z ważnych czynników jaki składa się na pełną wartość bojową każdej Straży Pożarnej są środki alarmowe i łączności. Tylko niektóre Straże Pożarne są wyposażone w dostateczne środki alarmowe – natomiast większość Straży urządzeń do alarmowania nie posiada, jak również brak jest aparatów telefonicznych za pomocą, których można utrzymać stałą łączność, tam zaś gdzie aparaty telefoniczne są zainstalowane w porze nocnej i po godzinie 18 -tej to jest po godzinie urzędowania Urzędów Pocztowych – połączenia Straż Pożarna nie otrzyma. Niedostateczna sieć zaopatrzenia wodnego w wielu miejscowościach utrudnia prowadzenie akcji ratowniczej. Prawie we wszystkich powiatach zachodzi konieczność budowy zbiorników wodnych”

Pomimo tych trudności dzięki dużemu zaangażowaniu i ofiarnej pracy pierwszych komendantów i pracowników komend – stopniowo je przezwyciężano, a organy ochrony przeciwpożarowej mogły rozwijać i doskonalić działalność w zakresie zmniejszenia stanu zagrożenia pożarowego województwa. Dla uzupełnienia niezwykle dotkliwych braków w sprzęcie Komenda Wojewódzka przydzieliła w czasie od 1 lipca do 31 grudnia 1950 r. strażom pożarnym i instytucjom: 1 samochód pożarniczy, 13 motopomp, 384 gaśnice płynowe, 284 gaśnice pianowe, 4650 mb. węży tłocznych. 

W 1950 r. powstało na terenie województwa 428 pożarów, które spowodowały straty w wysokości 5.613.100 zł.

Zdniem utworzenia województwa, na Opolszczyźnie była już uruchomiona produkcja sprzętu pożarniczego. Istniały - Fabryka Sprzętu Pożarniczego w Paczkowie, produkująca drabiny strażackie i inny sprzęt, Fabryka Ładunków do Gaśnic w Nysie oraz Fabryka Gaśnic w Otmuchowie.

Od 1947 r. szkoliła pożarnicze kadry - Wojewódzka Szkoła Pożarnicza w Nysie, która na mocy Zarządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z 20 lipca 1954 r. i decyzji Komendanta Głównego Straży Pożarnych, zmieniła nazwę na Podoficerska Szkoła Pożarnicza nr 1.

Zdjęcie przedstawia Podoficerską Szkołę Pożarniczą w Nysie.
Rys. 2. Podoficerska Szkoła Pożarnicza w Nysie.

W październiku 1960 r. Szkoła w wyniku likwidacji zakończyła działalność. Część kadry oraz wyposażenia i sprzętu została przeniesiona do powołanej w Krakowie - Nowej Hucie - Szkoły Podoficerów Pożarnictwa. 

Na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. RP nr 14 poz. 130) oraz na zasadzie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 1950 r. w sprawie wojewódzkich i powiatowych komend straży pożarnych (Dz. U. RP nr 28 poz. 259) i zarządzenia Komendanta Głównego Straży Pożarnych z dnia 17 sierpnia 1950 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, podjęło w dniu 5 stycznia 1951 r. uchwałę nr 2/11/5 w sprawie podziału czynności w komendach straży pożarnej na terenie województwa opolskiego. Komenda Wojewódzka Straży Pożarnych stała się samodzielną jednostką nadającą kierunek całokształtowi organizacji ochrony przeciwpożarowej województwa, czuwającą nad bezpieczeństwem pożarowym w oparciu o regulaminy i zarządzenia wydane przez Komendanta Głównego Straży Pożarnych. W grudniu 1954 r., po rozwiązaniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, powołano Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, któremu przekazano ogólne kierownictwo i nadzór nad ochroną przeciwpożarową w kraju. Skuteczniej oddziaływało ono na terenowe organy administracji państwowej i kierownictwa poszczególnych resortów co zaowocowało lepszym rozwiązywaniem problemów organizacyjnych i operacyjnych.

Po 1950 r. komendy straży pożarnych rozszerzyły swoją działalność na zapobieganie pożarom poprzez ustalanie wymagań w zakresie zabezpieczenia pożarowego, podjęcie prac kontrolnych i działań w celu zmniejszenia zagrożenia pożarowego.

W roku 1952 następuje przeniesienie siedzib komend straży pożarnych z budynków prezydiów rad narodowych do remiz i budynków straży w miastach powiatowych, mające na celu wzmocnienie nadzoru i usprawnienie kierownictwa ochroną przeciwpożarową, jak też operacyjne wzmocnienie miejscowych ochotniczych straży pożarnych. Równolegle z przeniesieniem komend tworzone były w miastach powiatowych zawodowe posterunki, początkowo w składzie do 3 osób, a w późniejszych latach od 5 – 8 osób.

Z dniem 1 stycznia 1956 r. - w wyniku zmian w podziale administracyjnym województwa – utworzony został powiat krapkowicki oraz Komenda Powiatowa Straży Pożarnych w Krapkowicach, a Komendantem Powiatowym został ppor. poż. Antoni Środa. Na przestrzeni lat 1950 - 1960 następował rozwój systemu bezpieczeństwa pożarowego na terenie województwa, co obrazuje stan organizacyjny i zatrudnienia w pożarnictwie, który na dzień 30 czerwca 1960 r. przedstawiał się następująco:

• Wojewódzka Komenda Straży Pożarnych – zatrudnienie 25 osób, w tym 16 strażaków,
• 14 Powiatowych Komend Straży Pożarnych – zatrudnienie 55 osób, w tym 51 strażaków (w Brzegu - zatrudnienie 3 osoby, Głubczycach – 4, Grodkowie - 4, Kluczborku - 4, Koźlu - 4, Krapkowicach - 4, Namysłowie - 4, Niemodlinie - 4, Nysie – 4, Oleśnie - 4, Opolu - 4, Prudniku - 4, Raciborzu - 4, Strzelcach Opolskich - 4).
• 4 Miejskie Komendy Straży Pożarnych – zatrudnienie 18 osób, w tym 16 strażaków (w Brzegu - 3, Nysie - 2, Opolu - 7, Raciborzu - 6).
• 5 straży zawodowych – zatrudnienie 164 osoby, w tym 162 strażaków (w Kędzierzynie - 24, Brzegu - 20, Nysie - 26, Opolu - 52, Raciborzu - 42).
• 5 pogotowii zawodowych – zatrudnienie 31 strażaków (w Koźlu - 6, Kluczborku - 6, Namysłowie - 6, Prudniku - 6, Strzelcach Opolskich - 7).
• 5 posterunków zawodowych – zatrudnienie 26 strażaków (w Głubczycach - 5, Grodkowie - 5, Niemodlinie - 5, Nysie - 6, Oleśnie - 5).
• ochotnicze straże pożarne – 17877 strażaków ochotników.
• 17 zakładowych zawodowych straży pożarnych.

W kolejnych latach podejmowano szereg działań w wyniku których: usprawniono działalność operacyjną komend straży pożarnych województwa, polepszono łączność, wyposażenie w pojazdy, utworzono punkty alarmowo - informacyjne we wszystkich strażach powiatowych (1953 r.), rozpoczęto prace nad prototypem planu operacyjnego województwa (1954 r.), na terenie województwa wdrożono łączność radiową pomiędzy komendami straży pożarnych (jako pierwsi w Polsce, 1955 r.), wykorzystano po raz pierwszy samoloty do służby patrolowej w czasie powodzi i zagrożenia pożarowego lasów, oznakowano numerami operacyjnymi wszystkie pojazdy bojowe i sprzęt (1961 r.), zastosowano na samochodach pożarniczych działka wodno – pianowe oraz rury na połączone węże ssawne (1963 r.), utworzono odwody operacyjne Komendanta Wojewódzkiego składające się z 4 batalionów: - przemysłowego, rolniczego, leśnego i przeciwpowodziowego (1965 r.), opracowano i wdrożono do produkcji przyczepy gaśnicze PG - (1969 r.). Przyznawane środki inwestycyjne pozwoliły na budowę nowych i rozbudowę istniejących strażnic.

Zdjęcie przedstawia punkt alarmowo–dyspozycyjny.
Rys. 3. Punkt alarmowo – dyspozycyjny.

Wobec faktu zlikwidowania Zarządzeniem Komendy Głównej Straży Pożarnych Nr RA.II/14/60 z dnia 16 września 1960 r. Podoficerskiej Szkoły Pożarniczej nr 1 w Nysie, która stanowiła bazę szkoleniową dla województwa opolskiego, nastąpiła konieczność utworzenia ośrodka szkolenia pożarniczego. Komenda Wojewódzka Straży Pożarnych w Opolu została zobowiązana, uchwałą nr 11/135/61 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, do zorganizowania w terminie do dnia 1 kwietnia 1961 r. Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Pożarniczego przy Miejskiej Komendzie Straży Pożarnych w Raciborzu. Uroczyste otwarcie Ośrodka nastąpiło 1 maja 1961 r.

Zdjęcie przedstawia ćwiczenia strażaków w ramach obrony cywilnej.
Rys. 4. Ćwiczenia strażaków w ramach obrony cywilnej.

Dla zapewnienia prawidłowego rozwoju organizacyjno – operacyjnego terenowych komend i zawodowych straży pożarnych woj. opolskiego uchwałą nr IX/52/66 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu z dnia 17.XI.1966 o planie ochrony przeciwpożarowej województwa opolskiego zapewniono utworzenie zawodowych straży pożarnych przy wszystkich komendach powiatowych i zwiększenie stanów obsad bojowych oraz utworzenie sekcji specjalnych, a także wyposażenia i warunków kwaterunkowych w strażnicach miast powiatowych.

Zgodnie ze strukturą organizacyjną w województwie działały: komenda wojewódzka, w powiatach - powiatowe komendy straży pożarnych, a w miastach wydzielonych miejskie komendy straży pożarnych jako organy ochrony przeciwpożarowej podległe prezydium powiatowych i miejskich rad narodowych. W każdym mieście wydzielonym (Racibórz, Opole, Nysa, Brzeg) oraz będącym siedzibą władz powiatowych (Kluczborku, Prudniku, Krapkowicach, Namysłowie, Głubczycach, Oleśnie i Strzelcach Opolskich) za wyjątkiem Niemodlina, powołane były na bazie posterunków zawodowych - zawodowe straże pożarne stanowiące podstawowe ogniwa działalności ratowniczej województwa. W miastach nie stanowiących powiatu, ani też nie będących siedzibami władz powiatowych również zostały powołane zawodowe straże pożarne jako jednostki taktyczne (Kędzierzyn, Głuchołazy, Paczków).

Zdjęcie przedstawia karosowany na potrzeby straży pożarnych samochód Lublin.
Rys. 5. Karosowany na potrzeby straży pożarnych samochód Lublin.

W roku 1967 nastąpiły zmiany w ochronie przeciwpożarowej zakładów pracy. W wyniku działania uchwały nr 94/67 Rady Ministrów z dnia 5 maja 1967 r. uległy likwidacji zawodowe zakładowe straże pożarne w: Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Opolu, Śląskich Zakładach Przemysłu Skórzanego „Otmęt” w Krapkowicach, Śląskich Zakładach Pluszu i Dywanów w Kietrzu, w Fabrykach Mebli w Głuchołazach i Paczkowie, Prudnickich Zakładach Przemysłu Bawełnianego „Frotex” oraz Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie. W ich miejsce utworzono zakładowe ochotnicze straże pożarne – opierając w większym niż dotychczas zakresie, zagadnienia ochrony przeciwpożarowej na społecznej aktywności załóg pracowniczych.

Zdjęcie przedstawia siedzibę Komendy i Zawodowej Straży Pożarnej w Nysie.
Rys. 6. Siedziba Komendy i Zawodowej Straży Pożarnej w Nysie.

Tabela 1 przedstawia strukturę zatrudnienia w 1970 r.
Tabela 1. Struktura zatrudnienia w 1970r.

Od roku 1950 zmieniała się struktura zatrudnienia w terenowych jednostkach ochrony przeciwpożarowej i w 1970 r. przedstawiała się następująco (patrz tab. 1).

{"register":{"columns":[]}}