Główny Inspektorat
Sanitarny

Gorączkę krwotoczną Lassa wywołuje wirus należący do rodziny Arenaviridae, którego rezerwuarem są gryzonie (głównie szczury). Przypadki zachorowań są notowane w Afryce Subsaharyjskiej, szczególnie w zachodniej części kontynentu (Nigeria, Liberia, Sierra Leone).

Do zakażenia człowieka dochodzi podczas kontaktu z  odchodami szczurów. Wirus może dostać się do organizmu drogą oddechową, bądź też pokarmową. Choroba może się szerzyć również drogą płciową oraz poprzez kontakt uszkodzonej skóry lub śluzówek z krwią, wydzielinami i wydalinami zakażonego człowieka. Gorączka krwotoczna Lassa występuje w zachodniej Afryce, ale z uwagi na wysoką zakaźność oraz łatwość przenoszenia stwarza zagrożenie zawleczenia do wszystkich innych krajów świata.

W około 80% przypadkach zakażenie przebiega bezobjawowo. W pozostałych przypadkach po okresie inkubacji trwającym około 7-15 dni, pojawiają się ostre objawy, wynikające z uszkodzenia wielu narządów. Dochodzi m.in. do pogorszenia stanu ogólnego, gorączki, bólów głowy, gardła, mięśni. Pojawiają się bóle brzucha, wymioty, biegunka, bóle w klatce piersiowej. Na migdałkach pojawiają się biało-żółte naloty, pęcherzyki oraz owrzodzenia. Mogą wystąpić również objawy krwotoczne.

Około 15% osób chorych hospitalizowanych umiera, pomimo zastosowanej terapii. Szybkie podanie leków antywirusowych jest skuteczne. Głównym środkiem zapobiegawczym jest przestrzeganie podstawowych zasad higieny.