Minister kultury i dziedzictwa narodowego podkreślił, że Franciszek Pieczka uświetniał swoim aktorskim kunsztem spektakle na deskach wielu teatrów w całej Polsce, zaczynając karierę w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze.

Kolejnym etapem jego drogi zawodowej był Kraków, gdzie współtworzył Teatr Ludowy w Nowej Hucie, a następnie  Narodowy Stary Teatr w Krakowie, w którym zagrał między innymi tytułową rolę Woyzecka w spektaklu w reżyserii Konrada Swinarskiego oraz Glendowera w Królu Henryku IV Szekspira w reżyserii Jerzego Jarockiego – napisał wicepremier prof. Piotr Gliński.

Minister kultury przypomniał też o odznaczeniach państwowych, jakie otrzymał Franciszek Pieczka w uznaniu jego wielowymiarowych osiągnięć dla polskiej kultury - Orderze Orła Białego, Krzyżu Wielkim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Franciszek Pieczka był mistrzem zawodu, a jednocześnie człowiekiem pełnym skromności i życzliwości dla innych. Taki obraz artysty, utrwalony we wspomnieniach bliskich, przyjaciół oraz odbiorców jego talentu pozostanie w wiecznej pamięci – podkreślił wicepremier Piotr Gliński.

Uroczystości pogrzebowe śp. Franciszka Pieczki miały charakter państwowy. Ceniony aktor został pochowany na cmentarzu w warszawskim Aleksandrowie.

Franciszek Pieczka – biografia

Urodził się 18 stycznia 1928 r. w Godowie na Górnym Śląsku. Był absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Po debiucie w Teatrze Nowej Warszawy pracował w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze. Następnie przeniósł się do Teatru Ludowego w Nowej Hucie, gdzie występował w latach 1955-1964.

Równocześnie z debiutem scenicznym rozpoczął pracę w filmie. Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w niewielkiej roli w „Pokoleniu” Andrzeja Wajdy (1954). Ogromną popularność przyniosła mu rola Gustlika Jelenia w serialu „Czterej pancerni i pies” (1966-1970), zaś uznanie krytyków - tytułowa rola w „Żywocie Mateusza” W Leszczyńskiego (1967).

W latach 1964-1969 Franciszek Pieczka pracował w Starym Teatrze w Krakowie, a w latach 1969-1974 należał do zespołu warszawskiego Teatru Dramatycznego. Na scenie krakowskiej grał w inscenizacjach Zygmunta Hübnera i Jerzego Jarockiego. Najważniejszą jego rolą z tego okresu był tytułowy Woyzeck w dramacie Georga Büchnera wyreżyserowany przez Konrada Swinarskiego (1966).

W latach 70. Franciszek Pieczka występował w najważniejszych przedsięwzięciach kinematografii polskiej: „Perle w koronie” Kazimierza Kutza (1971), „Weselu” (1972) i „Ziemi obiecanej” (1974) Andrzeja Wajdy oraz „Potopie” Jerzego Hoffmana (1974). Był także zapraszany do pracy w kinematografii niemieckiej.

Od 1976 r. związał się z Teatrem Powszechnym w Warszawie, do którego zaprosił go Zygmunt Hübner. Na scenie tej wystąpił m.in. w słynnym „Locie nad kukułczym gniazdem” wg Kena Keseya (1977) oraz „Z życia glist” Per Olova Enquista (1984) – oba spektakle w reżyserii Hübnera. W Teatrze Powszechnym pracował do 2015 r., a jego ostatnimi rolami były Al w „Słonecznych chłopcach” Neila Simona w reżyserii Macieja Wojtyszki (2008) oraz prof. Walldorff w „Wariacie i zakonnicy” Witkacego w reżyserii Igora Gorzkowskiego (2013).

Franciszek Pieczka był kawalerem najwyższego odznaczenia polskiego – Orderu Orła Białego, który wręczył mu Prezydent RP, Andrzej Duda 11 listopada 2017 roku. W 2008 r. aktor otrzymał przyznawany przez Ministra kultury i Dziedzictwa Narodowego Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2015 r. został laureatem Polskiej Nagrody Filmowej Orła za Osiągnięcia Życia. W 2019 roku legendarny aktor odebrał z rąk ministra kultury i dziedzictwa narodowego Nagrodę Ministra za całokształt twórczości.