Wielka polska patriotka urodzona w 1930 roku w Stanisławowie, wywieziona została przez Sowietów wraz z rodziną na Syberię – nieludzką ziemię. Następnie z armią generała Władysława Andersa opuściła ZSRR. Tułaczy los zaprowadził ją do Iranu, Ugandy i wreszcie do Londynu. Stolica Wielkiej Brytanii przez wiele lat była miejscem Jej życia, ale to właśnie z mieszkaniu na warszawskim Mokotowie mówiła: „To zawsze będzie mój dom, moja Ojczyzna, moja Polska” – przypomniał w liście minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotr Gliński.

Wspominając powrót Karoliny Kaczorowskiej do wolnej Polski po pięćdziesięciu latach na ceremonię przekazania przez męża Ryszarda Kaczorowskiego insygniów prezydenckich pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach Prezydentowi RP, szef resortu kultury przywołał słowa Pierwszej Damy: „Zobaczyłam żołnierzy polskich, stojących na lotnisku ze sztandarem, i słowo honoru daję, że dalej nie mogłam ruszyć”.

To właśnie miłość do Ojczyzny prowadziła Panią Prezydentową przez całe życie. Wychowana w oparciu o chrześcijańskie zasady i harcerskie ideały nie chciała, by służono Jej – to Ona stale służyła innym, biorąc jednocześnie odpowiedzialność za ważne dla Polski sprawy. Zawsze u boku Męża, którego bezgranicznie wspierała i kochała. Jej postawa i pełne miłości świadectwo pozostanie dla nas wzorem pięknego życia – podkreślił wicepremier Piotr Gliński.

Karolina Kaczorowska

Karolina Kaczorowska (z d. Mariampolska) urodziła się w 1930 r. w Stanisławowie (obecnie Iwano-Frankiwsk na Ukrainie). Po zajęciu przez wojska sowieckie Kresów Wschodnich II Rzeczpospolitej, została w 1940 r. wraz z rodziną wywieziona na Syberię. Rosję sowiecką opuściła wraz z Armią Andersa, której żołnierzami byli jej ojciec, brat i przyszły mąż Ryszard Kaczorowski.

Podobnie jak wiele polskich dzieci, przez Persję trafiła do Ugandy, do obozu dla polskich uchodźców w osadzie Koja, gdzie uczęszczała do polskiej szkoły. Po przyjeździe do Wielkiej Brytanii ukończyła studia na Uniwersytecie w Londynie. Następnie pracowała jako nauczycielka, poświęciła się również działalności w harcerstwie polskim na uchodźstwie i przy tej okazji poznała przyszłego męża, z którym wzięła ślub w 1952 roku.

U boku męża aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym polskiej emigracji, była zaangażowana m.in. w działalność charytatywną Zjednoczenia Polek w Wielkiej Brytanii. 19 lipca 1989 roku, gdy Ryszard Kaczorowski objął urząd Prezydenta RP na Uchodźstwie, została Pierwszą Damą na Uchodźstwie, pełniąc tę rolę jako ostatnia. Po 1990 r. wraz z mężem wielokrotnie odwiedzała później Polskę, aktywnie uczestniczyła w wielu przedsięwzięciach służących kultywowaniu tradycji niepodległościowej. Wspierała polskie harcerstwo i ruch strzelecki, była m.in. honorowym patronem corocznego Marszu Szlakiem I Kompanii Kadrowej oraz wielu konkursów edukacyjnych adresowanych do młodego pokolenia.

10 kwietnia 2010 roku razem z mężem miała wziąć udział w obchodach 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej, jednak z powodu choroby zrezygnowała z wylotu do Smoleńska i Katynia. W 2012 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Od 2016 roku reprezentowała środowiska emigracyjne w Radzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.