Profesor Maria Magdalena Blomberg jest wybitnym historykiem nauki polskiej, szczególnie zasłużonym w poznawaniu dziejów archeologii. Urodziła się 1936 w roku. Jest córką rotmistrza Jana Mikołaja Kossowskiego, zamordowanego w Katyniu. Po ukończeniu w 1955 r. Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Łodzi przez rok pracowała w Południowołódzkich Zakładach Przemysłu Jedwabniczego jako projektant. W latach 1956–1961 studiowała archeologię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ pod kierunkiem profesora Konrada Jażdżewskiego. Już na pierwszym roku studiów rozpoczęła pracę zawodową w Katedrze Archeologii UŁ i kontynuowała ją do roku 1973 (od 1956 r. jako laborant, od 1961 r. jako asystent naukowo-techniczny, od roku 1967 zaś jako starszy asystent naukowo-techniczny). Ze względu na dominujący wówczas kierunek badań Katedry przede wszystkim pogłębiała studia nad okresem wpływów rzymskich.

W latach 1973–1992 była zatrudniona w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN, Oddział w Łodzi (później Instytut Archeologii i Etnologii PAN, Oddział w Łodzi), kolejno na stanowiskach: archeologa specjalisty, starszego asystenta i adiunkta. Podjęła wówczas badania nad dziejami archeologii polskiej, które następnie poszerzyła o historię archeologii rosyjskiej, białoruskiej i ukraińskiej, co w naturalny sposób wynikało z dziejów politycznych Polski oraz losów polskich miłośników starożytności i archeologów. W roku 1987 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy Polscy członkowie rosyjskich towarzystw archeologicznych. Z końcem 1992 r. M. M. Blomberg przeszła na emeryturę, ale nie zaprzestała działalności naukowej i trzy lata później habilitowała się. Od października 1995 r. powróciła do macierzystej Uczelni, gdzie rozpoczęła pracę naukową i dydaktyczną w Katedrze Archeologii Historycznej Instytutu Archeologii UŁ, najpierw jako adiunkt, a od 1 kwietnia 1998 r. na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 2009 r. przeszła na emeryturę.

Profesor M. M. Blomberg jest przewodniczącą Rady Programowej Klubów Historycznych im. gen. Stefana Roweckiego „Grota” w okręgu łódzko-kaliskim, członkiem (wcześniej przewodniczącą) Klubu Historycznego im. gen. Stefana Roweckiego „Grota” w Łodzi, członkiem założycielem Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Łodzi. W latach dziewięćdziesiątych należała do Prezydium Okręgowej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytut Pamięci Narodowej, a następnie Plenum Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytut Pamięci Narodowej.

Za działalność naukową i społeczną została wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2001), Nagrodą Rektora zespołową I stopnia za książkę pt. Katyń w świetle badań terenowych 1994–1995 (Toruń 2003), Medalem „Pro Memoria” za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu (2005), nagrodą honorową „Świadek historii” przyznawaną przez Instytut Pamięci Narodowej, Medalem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Złotą Odznaką UŁ (2001).