Film powstał w 2020 roku w związku z setną rocznicą Bitwy Warszawskiej oraz wojny polsko-bolszewickiej. Dzięki technologii VR widz ma okazję przenieść się w czasie do 1920 roku i wziąć udział w niezwykłej misji dostarczenia meldunku do biura szyfrów na Cytadeli, stając się częścią grupy specjalnej.

Fabuła filmu rozgrywa się w sierpniu 1920 roku. Polskie wojska wciąż cofają się pod naporem armii bolszewickiej. Wszyscy zdają sobie sprawę, że nieuchronnie zbliża się ostateczne starcie, którego wynik wydaje się już przesądzony. Najważniejszym zadaniem jest obrona Warszawy i nie pozwolenie na to, by do miasta wkroczyli Rosjanie. Wielomiesięczny wysiłek odcisnął jednak swoje piętno na obu armiach. Kiedy do obozu wojsk polskich dociera tajemniczy meldunek, który należy przekazać na Cytadelę, jedynie Bohater (widz oglądający film), Janek Węgielski – student, który zaciągnął się do armii, ułan Władysław Brończak oraz pilot Eskadry Kościuszkowskiej Merian C. Cooper wierzą, że sprawa nie jest jeszcze przegrana i postanawiają spróbować dostarczyć wiadomość do Warszawy. Bohater wraz z Cooperem podróżuje samolotem w stronę miasta. Uszkodzona maszyna musi jednak awaryjnie lądować. Okazuje się, że w okolicy jest pełno bolszewików. Dwóch z nich zmusza fotografkę Polę Lewicką do zrobienia im pamiątkowych portretów. Pola jednak kryje w zanadrzu znacznie więcej niż kasetki do aparatu fotograficznego.

Bohater wyrusza w pełną przygód podróż w stronę Warszawy, uciekając przed bolszewikami, biorąc udział w walkach, a jednocześnie snując plany na powojenną przyszłość.

Krótkometrażowy dramat wojenny przenosi widza do Warszawy okresu II wojny światowej. Został poświęcony Jadwidze Jędrzejowskiej - jednej z najbardziej utytułowanych polskich tenisistek.

Fabuła filmu rozpoczyna się w latach 80. XX wieku, w zrujnowanym budynku. Tajemniczy kolekcjoner Fabian składa nietypowe zlecenie „człowiekowi od wszystkiego”. Ma on za zadanie odnaleźć pewną rakietę do tenisa. Przed laty kolekcjoner był oficerem wojsk niemieckich i to właśnie wraz z nim widz przenosi się do okupowanej Warszawy z lat 40. XX wieku, by poznać losy przedmiotu zlecenia. W jednej z jadłodajni los splótł wtedy ścieżki Fabiana z niepozorną kelnerką Jadzią. Oficer - miłośnik tenisa - rozpoznał w niej słynną przed wojną tenisistkę Jadwigę Jędrzejowską, która podbiła korty i serca widzów Rolanda Garrosa czy Wimbledonu. Złożył jej propozycję zagrania niezwykłego meczu, od którego może zależeć wolność i życie Jadwigi.

Jadwiga Jędrzejowska, którą prasa zagraniczna, niezdolna wymówić jej imienia i nazwiska, nazywała „Dża-Dża” bądź „Żaża”, była postacią nietuzinkową. Międzywojenna tenisistka, występując na kortach Warszawy i europejskich stolic, zjednywała sobie przychylność kibiców uśmiechem i urokiem osobistym.

W filmie specyficznego charakteru nabiera zwłaszcza mecz tenisa. Kamera VR sprawia, że ogląda się go jak mecz na żywo, ale nie tylko z jednego miejsca na widowni. Dzięki filmowym cięciom, widz jest w stanie zmieniać swoją pozycję, wciąż jednak pozostając w środku akcji.

Muzyczna komedia przenosi widzów do okresu międzywojennego - rewii pełnej barw, życia, humoru i muzyki, stanowiącej centrum przedwojennej sceny – i umożliwia spędzenie wyjątkowego wieczoru w towarzystwie jednego z najbardziej znanych aktorów II RP – Aleksandra Żabczyńskiego.

Blask świateł, olśniewające kostiumy, akrobatyczna choreografia – to wszystko tworzy przestrzeń narracji, w której jako gwiazda wieczoru wyróżnia się artysta i jeden z największych amantów polskiego kina - Aleksander Żabczyński. Na niezwykły wieczór rewii przybywają damy, wśród których znajdują się żona Żabczyńskiego – Maria, a także piękna nieznajoma (w rzeczywistości Ina Benita).

W produkcji pojawia się postać Iny Benity - jednej z najsłynniejszych i najzdolniejszych aktorek II RP. Jej losy w czasie II wojny światowej były skomplikowane i niejasne, przez co po wojnie skazano ją na infamię. Choć przyjmowano, że artystka zginęła w czasie Powstania Warszawskiego, ustalenia biografów udowodniły, że wojnę przeżyła, a jej wojenna działalność była zupełnie inna, niż dotąd sądzono.

Lata 20. i 30. XX wieku to czas owiany legendą. Do jej powstania przyczyniły się m.in. filmy z gwiazdami przedwojennego kina: Eugeniuszem Bodo, Adolfem Dymszą, Jadwigą Smosarską czy właśnie Aleksandrem Żabczyńskim.

Film powstał w 2022 roku w związku ze 120. rocznicą stworzenia pierwszych polskich produkcji fabularnych - „Powrotu birbanta” oraz „Przygody dorożkarza”. Opowiada o Kazimierzu Prószyńskim, który w 1894 roku skonstruował pleograf – aparat do rejestracji i odtwarzania filmów. Polski pionier kinematografii opatentował swój wynalazek rok przed słynnymi Braćmi Lumière.

Obraz stanowi próbę rekonstrukcji oryginalnego filmu kręconego przez Prószyńskiego, ale dotyczy także dążeń człowieka do tworzenia opowieści i jej utrwalenia. Podczas pokazu widzowie obserwują młodego Kazimierza Prószyńskiego, kręcącego „Powrót birbanta” przy pomocy pleografu. Dodatkowo „Kino” to film szkatułkowy, który przenosi obserwatora także na plan współczesnej produkcji historycznej poświęconej birbantowi.

Oryginalny „Powrót birbanta” z 1902 roku zaginął. Znamy go jedynie dzięki relacji Bolesława Lewickiego z pokazu zorganizowanego w 1938 roku.

Film powstał w 2018 roku dla upamiętnienia 74. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Przenosząc widza w czasie do sierpnia 1944 r., gdzie wciela się w postać żołnierza powstańczego oddziału, pozwala mu poczuć emocje, które towarzyszyły powstańcom.

Widowisko oparte jest na prawdziwej historii. Twórców filmu zainspirował jeden z eksponatów z Muzeum Powstania Warszawskiego – kartka z listem – modlitwą, która uratowała życie jednemu z powstańców kpt. Władysławowi Sieroszewskiemu ,,Sabale’’. To właśnie jego historia została przedstawiona w filmie. Kartkę z modlitwą otrzymał on od swojej córki, wychodząc do walki w sierpniu 1944 r., a następnie podczas walk nosił w portfelu na piersi.

Film jest pierwszym polskim fabularyzowanym widowiskiem historycznym, zrealizowanym w technologii wirtualnej rzeczywistości.

Film przygodowy jest niemal realną podróżą Transatlantykiem MS „Piłsudski” za czasów jego świetności. Statek, będący dumą II Rzeczypospolitej, został zbudowany na zamówienie polskiego rządu w stoczni w Trieście, wraz z bliźniaczym statkiem MS „Batory”, i zwodowany w grudniu 1934 r.

Do zaprojektowania statku powołano specjalną podkomisję artystyczną, która nadzorowała prace 79 artystów i architektów. Znajdowały się na nim m.in. prace Zofii Stryjeńskiej, Tadeusza Breyera, Stanisława Brukalskiego, Juliana Fałata, prof. Wojciecha Jastrzębowskiego, Zofii Kamińskiej, Alfonsa Karnego, Julii Keilowej, Antoniego Kenara czy Jeremiego Kubickiego. Poza rzeźbami, obrazami, rysunkami i fotografiami artyści wykonali dla statku projekty mebli, tapet, gobelinów, sztućców, zastawy stołowej, a nawet kart dań. MS „Piłsudski” został zatopiony 26 listopada 1939 roku.

Odtworzenie wirtualnego wraku MS „Piłsudskiego”, spoczywającego na dnie Morza Północnego, umożliwiły m.in. materiały i doświadczenia z podwodnej wyprawy Klubu Płetwonurków „Waleń” z Wielkiej Brytanii. Dzięki współpracy z kilkunastoma instytucjami i kolekcjonerami udało się ustalić jak wyglądał wystrój i kolorystyka wnętrz.

W filmie widz może zobaczyć m.in. załadunek w porcie w Gdyni w latach 30., a także zejść w batyskafie na dno Morza Północnego, eksplorować wrak, a także przeżywać przygody wraz z bohaterami produkcji.