Historia Łazienek Królewskich nierozerwalnie związana jest z ponad 30-letnim okresem panowania króla Stanisława Augusta w latach 1764–1795. Do dziś trzonem kolekcji i najcenniejszą częścią otwartego w 1960 r. muzeum publicznego (wówczas oddziału Muzeum Narodowego w Warszawie) są zbiory ze spuścizny króla – wybitne dzieła malarstwa, grafiki, rzeźby oraz przedmioty użytkowe.

Przed II wojną światową Łazienki Królewskie wchodziły w skład Gmachów Reprezentacyjnych Rzeczypospolitej, obok Zamku Królewskiego w Warszawie i Zamku Królewskiego na Wawelu. Pałac na Wyspie i Biały Dom – budynki zabytkowe o unikatowej wartości artystycznej, wypełnione dziełami będącymi pod opieką Państwowych Zbiorów Sztuki – pełniły funkcje muzealne.

Oblężenie Warszawy przez Niemców we wrześniu 1939 r. przyniosło pierwsze straty. W wyniku nalotów i detonacji artyleryjskich zostały wybite szyby w Pałacu na Wyspie. Skrzynie z obrazami zdołano wcześniej przewieźć do magazynów MNW, lecz inne, częściowo spakowane zbiory pozostały we wnętrzach. Po zajęciu Warszawy włączono Łazienki do dzielnicy niemieckiej i zaczęto grabież wyposażenia. Obrazy zdeponowane w MNW przewieziono do Krakowa na Wawel, skąd w 1944 r., w obawie przed zbliżającym się frontem wschodnim, wywieziono je na Dolny Śląsk. Następnie trafiły do zamku Fischhorn w Austrii; część z nich powróciła do Polski w ramach powojennych rewindykacji.

Nadal jako straty wojenne poszukiwanych jest niemal 400 dzieł sztuki ze zbiorów malarstwa, grafiki, rzeźby, mebli i rzemiosła artystycznego. Największą stratą zbiorów łazienkowskich są utracone bezpowrotnie, wielkoformatowe malowidła Marcella Bacciarellego z Sali Salomona oraz malowidła Jana Bogumiła Plerscha z pokoi Bachusa i Kąpielowego oraz z Gabinetu Króla, zniszczone w pożarze wznieconym przez Niemców po upadku powstania warszawskiego w 1944 r.

Pozostałe szczególnie cenne straty to:

• Mieszkanie w ruinach Huberta Roberta (1733–1808), olej, 60,7 × 74 cm, nr w bazie strat wojennych: 14400;
• Widok Wersalu Fransa Adama van der Meulena (1622– 1690), olej na płótnie, 56,5 × 67,8 cm, nr w bazie strat wojennych: 14399; 
• Szarlatan w porcie Jeana de Marne’a (ok. 1752–1829), olej, 79,2 × 97 cm, nr w bazie strat wojennych: 14405;
• Popiersie Aleksandry Krasickiej (naturalnej córki Stanisława Augusta) dłuta Pietro Staggiego, 2 poł. XVIII w., marmur biały, labrador, nr w bazie strat wojennych: 14003;
• apliki z głową Apollina z Sali Balowej przypisywane Pierre’owi Gouthière’owi lub Pierre’owi-François Feuchère’owi, brąz złocony, nr w bazie strat wojennych: 64008.

Po 1989 r. dzięki działaniom resortu kultury odzyskano:

• w 1993 r. – obraz Praczka autorstwa Gabriela Metsu;
• w 2011 r. – aplikę (świecznik) z głową Meduzy z Sali Salomona w Pałacu;
• w 2015 r. – rokokowy inkrustowany stolik do gry w karty;
• w 2015 r. – rzeźbę Diana Jean-Antoine'a Houdona.