List wicepremiera, ministra kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotra Glińskiego

Z wielkim smutkiem przyjąłem wiadomość o śmierci Elżbiety Morawiec – wybitnej znawczyni teatru, publicystki i pisarki, autorki niezliczonej liczby recenzji, która swą wiedzą przez lata wzbogacała polskie sceny dramatyczne, trwale zapisując się w pamięci polskiego środowiska artystycznego. Żegnamy dziś również patriotkę, której obywatelska postawa niejednokrotnie dała wyraz odwagi i wierności Ojczyźnie.

Elżbieta Morawiec swoje zawodowe życie poświęciła zgłębianiu wiedzy o sztuce scenicznej i literaturze. Owe pasje rozwijała najpierw jako studentka polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, zaś lata później, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskała stopień naukowy doktora teatrologii. W tym czasie spod Jej pióra wyszło wiele znakomitych tekstów poświęconych twórczości teatralnej i literackiej, publikowanych na łamach czasopism takich jak m.in.: „Teatr”, „Kultura”, „Le Théâtre en Pologne”, „Dialog” czy „Życie literackie”. W Jej dorobku odnajdujemy również istotne dla środowiska wydawnictwa, wśród których należy wymienić tytuły: „Józef Szajna”, „Jerzy Grzegorzewski. Mistrz światła i wizji” czy „Powidoki teatru”.

Szeroka wiedza, kompetencje i znacząca aktywność dopełniane były konsekwentną, codzienną pracą na stanowiskach kierownika literackiego w wielu teatrach w kraju, w tym w Teatrze Studio w Warszawie, Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu oraz w  Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, z którym Elżbieta Morawiec związana była najdłużej. To miejsce szczególnie zapisało się w Jej wspomnieniach i poświęciła mu znaczną część swego zawodowego życia, dbając ze znawstwem o wysoki poziom prezentowanego repertuaru. Zawdzięczamy Jej skrupulatne dokumentowanie czasu świetności Starego Teatru, chociażby dzięki wydanej przed kilkoma laty książce „Teatr Stary, jaki był 1945-2000”. Była również autorką adaptacji scenicznej spektaklu „Opętani” Witolda Gombrowicza w reżyserii Tadeusza Minca, m.in. we wrocławskim Teatrze Polskim.

Autorka należała też do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, zaś przez blisko dziesięć lat zasiadała w kapitule Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza.

Elżbieta Morawiec zasłużyła się w najnowszej historii nie tylko działalnością w dziedzinie sztuki. Była bezkompromisową patriotką działającą na rzecz wolności słowa, wieloletnim członkiem „Solidarności” – inwigilowana w latach 1979-1989 przez totalitarny aparat PRL. Jednakże represje nie powstrzymały Jej przed działalnością – w tym czasie publikowała na łamach niezależnej prasy podziemnej.

Jej postawa, a także wybitne dokonania w dziedzinie kultury zostały uhonorowane Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Niezłomnym w Słowie”, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.

Żegnamy dziś wybitną postać polskiej kultury, która zajmuje poczesne miejsce w panteonie wielkich osobowości teatru, a także wierną wartościom prawdy i honoru Obywatelkę, która pozostanie przykładem odwagi i oddania sprawom Ojczyzny dla wielu pokoleń.

Cześć Jej pamięci!

Rodzinie i Bliskim składam wyrazy głębokiego współczucia.

Piotr Gliński

---

Elżbieta Morawiec

Urodziła się 5 października 1940 roku w Będzinie. Ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorat z teatrologii obroniła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1982 roku.

W 1966 roku zadebiutowała na łamach dwutygodnika „Teatr”. W ciągu długich lat działalności publikowała m.in. w takich pismach jak: „Dialog”, „Kultura”, „Odra”, „Teatr”, „Théâtre en Pologne”, „Życie Literackie” czy „Nasz Dziennik”. Od 1995 roku współpracowała z pismem „Arcana”. Przez lata była także kierownikiem literackim znanych polskich teatrów: Teatru Polskiego we Wrocławiu, krakowskiego Starego Teatru, warszawskiego Teatru Studio oraz poznańskiego Teatru Ósmego Dnia. Pracowała także jako redaktorka w Wydawnictwie Literackim, a także redaktorka i publicystka „Życia Literackiego”. Do jej najbardziej znanych publikacji książkowych należą m.in. napisana wraz z Jerzym Madeyskim monografia poświęcona twórczości Jerzego Szajny (1974), a także tomy „Mitologie i przeceny” (1982), „Powidoki teatru” (1991) czy „Jerzy Grzegorzewski. Mistrz światła i wizji” (2006). Przetłumaczyła na język polski m.in. słynną pracę historyczną Jana Karskiego „Wielkie mocarstwa wobec Polski – od Wersalu do Jałty, 1919–1945”. W latach 2005–2014 była członkiem kapituły Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza.

Za swe dokonania i obywatelską postawę została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Niezłomnym w Słowie”, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.