Wygląd:

Pas wędzonego boczku wieprzowego, bez żeberek o gładkiej, suchej powierzchni, ze skórą lub bez.

Kształt:

Zbliżony do prostopadłościanu, na przekroju zbliżony do prostokąta.

Rozmiar:

Długość 20-40 cm, grubość powyżej 2 cm.

Barwa:

Od jasnobrązowej do ciemnobrązowej, na przekroju barwa mięsa różowa do ciemnoróżowej, barwa tłuszczu biała.

Konsystencja:

Zwięzła i miękka.

Smak:

Zapach charakterystyczny dla mięsa wędzonego w naturalnym dymie, lekko słony smak.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Tradycje masarskie w gminach Liszki i Czernichów były ściśle związane z prowadzoną na tym obszarze hodowlą żywca wieprzowego. Gminy te były drugim, poza Krakowem, ośrodkiem produkcji wyrobów wędliniarskich w powiecie. W okresie międzywojennym (1818-1939) wędliny z Liszek i Czernichowa sprzedawane były w wielu sklepach w Krakowie. W czasie II wojny światowej rzemiosło przeżywało kryzys. Tuż po II wojnie światowej przez kilka lat miał miejsce na nowo rozkwit wyrobu wędlin na tym obszarze. Asortyment jednak nie był duży. Produkowano głównie mięso, kiełbasy oraz wędzonki, w tym wędzony boczek. Wędzony boczek z Czernichowa swój specyficzny charakter zawdzięczał tradycyjnej metodzie produkcji, która była niezmienna od lat. Wyrób boczku zaczynał się od jego odpowiedniego zamarynowania. Marynowanie surowego boczku odbywało się w odpowiednio przygotowanej marynacie i trwało około 2 tygodni. W skład marynaty wchodziły podstawowe przyprawy, takie jak ziele angielskie, liść laurowy, woda i peklosól. Po zamarynowaniu boczek wyciągano z solanki, zawieszano na przędzy albo haczykach na kijach wędzarniczych i wędzono około 2 godziny. Wędzenie odbywało się w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem liściastym i składało się z dwóch etapów. Pierwszy – wędzenie wstępne przy uchylonych drzwiach wędzarni, następnie wędzenie zasadnicze w temperaturze przy drzwiach zamkniętych. Tak przygotowany boczek cieszył się ogromną popularnością nie tylko wśród ludności czernichowskiej, ale głównie krakowskiej.