Wygląd:

Jednolita masa serowa o konsystencji gęstej pasty bez określonego kształtu.

Kształt:

Masa serowa poddająca się kształtowaniu.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, zazwyczaj pakowana po około 150-250 g.

Barwa:

Kremowa.

Konsystencja:

Struktura elastyczna.

Smak:

Dość słony, ostry charakterystyczny dla bryndzy z końcowym posmakiem lekkiej goryczy.

Tradycja:

Łemkowie to grupa etniczna zamieszkująca niegdyś tereny Beskidu Niskiego. Przez naukowców klasyfikowani są jako potomkowie karpackich nomadów zwanych Wołochami. Przed wysiedleniami po II wojnie światowej żyli oni głównie z upraw polowych i hodowli zwierząt. Silnie kultywowali oni też tradycje serowarskie oparte na metodach wołoskich. Łemkowie wytwarzali m.in. bundz, bryndzę, sery twarde (łemkowskie) i twarogi. Bryndza jest serem pochodnym od bundzu. Jest to ser podpuszczkowy dojrzewający uzyskany przez zmiksowanie dojrzałego sera świeżego – bundzu z solą. „Na pastwisku nie prowadzono przeróbki mleka. Noszono je do wsi a tam za pomocą klagu (podpuszczka z cielęcego żołądka) robiono z niego „bundz”, a następnie „bryndziu”” (prof. R. Reinfuss, „Śladami Łemków”). Krowy doi się w pomieszczeniach przewiewnych i suchych. Do pozyskania skrzepu (klagania) używany jest enzym podpuszczki stosowanej obecnie w mleczarstwie. Natomiast dawniej podpuszczka pozyskiwana była z wysuszonych żołądków osesków (cieląt). Ponadto podkreślić należy, że charakterystyczny bogaty smak bryndzy łemkowskiej wynika z wypasania krów na ekstensywnie użytkowanych łąkach i pastwiskach. Latem krowy pasą się swobodnie na dużych przestrzeniach łąk o bogatym w zioła i inne gatunki traw poroście, ze stałym dostępem do wodopoju i miejsc ocienionych. Natomiast zimą żywione są paszami pochodzącymi z tych łąk, które nie służyły do bezpośredniego wypasu. Bryndzę łemkowską można spożywać bezpośrednio lub wykorzystywać do zapiekania czy przyrządzania regionalnych potraw.