Wygląd:

Wypieczone podłużne bochenki chleba.

Kształt:

Prostokątny.

Rozmiar:

Od 20 cm do 25 cm długości, wysokość do 15 cm.

Barwa:

Jasnobrązowa skórka, w środku widoczny jasny miąższ z porami.

Konsystencja:

Górna część skórki bochenka gładka, a spód chropowaty.

Smak:

Dobrze wypieczonego i wilgotnego chleba.

Tradycja:

Gmina Kuryłówka położona jest w północno-wschodniej części powiatu leżajskiego. Jest gminą typowo rolniczą, gdzie do dnia dzisiejszego w przygotowywaniu codziennych potraw przez mieszkańców wykorzystywane są produkty z ich własnych gospodarstw. Popularnym produktem przygotowywanym przez mieszkańców jest chleb pszenny dąbrowicki. Jego receptura powstała podczas panującej w regionie biedy i dlatego, aby zwiększyć ilość wypiekanego chleba, dodawano do ciasta chlebowego relatywnie taniego składnika, jakim były gotowane ziemniaki. Dzięki takiemu zabiegowi chleb był pulchniejszy i dłużej zachowywał świeżość. Najpierw „należy ugotować ziemniaki w całości, odcedzić (ale nie wylewać wody z gotowania), podusić bardzo dokładnie, wlać wodę, dodać trochę zimnej wody, ewentualnie zamiast niej serwatkę lub kwaśne mleko. Po rozmąceniu powstaje jednolita masa. W dzieżce rozpuszcza się zakwas pozostawiony z poprzedniego wyrobu ciasta, dodaje drożdże, masę ziemniaczaną, trochę mąki, całość miesza i pozostawia na noc w ciepłym miejscu do wyrośnięcia. Jest to rozczyn. Na drugi dzień rano dodaje się sól, olej, resztę mąki i wyrabia ręką tak długo, aż ciasto odstaje od ręki i ponownie zostawia do wyrośnięcia” (Wywiad przeprowadzony z mieszańcami Dąbrowicy). Po wyrośnięciu ciasta formowane są bochenki. „Najstarszy sposób pieczenia chleba to formowanie bochenka w rękach, położenie na liściu kapusty i na łopacie, a z łopaty bezpośrednio na trzonie. Później proporcje ciasta wkładało się do okrągłych, słomianych koszyczków i w nich ciasto rosło, a potem było przekładane na łopacie do pieca. W ostatnich latach najbardziej rozpowszechnione jest pieczenie w blaszkach. Za każdym razem, chleb przed włożeniem do pieca musi być posmarowany wodą, a ostatnio rozmąconym jajkiem (jak była bieda, nie było jajek do takich celów). Po upieczeniu chleb ma bardzo twardą skórkę, dlatego smaruje się go z wierzchu skórką słoniny i przykrywa jakąś płachtą, żeby „doszedł”. W ten sposób stygnie i robi się miękki” (Wywiad przeprowadzony z mieszańcami Dąbrowicy). Przy przygotowywaniu chleba bardzo ważne jest zachowanie odpowiednich proporcji ziemniaków, nie może być ich za dużo, żeby nie zmieniły smaku chleba. Obecnie chleb pszenny dąbrowicki w dalszym ciągu przygotowywany jest według tej samej metody produkcji i przy użyciu lokalnych dostępnych produktów.