Wygląd:

Płyn klarowny przygotowany na bazie jabłek.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Od słomkowej do jasnożółtej.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Kwaśny z posmakiem jabłek. Wyraźny zapach octu i owoców.

Tradycja:

Na terenie dawnej Galicji w XIX wieku i na początku XX, działały dwie ziemiańskie organizacje rolnicze: Galicyjskie Towarzystwo Gospodarskie z siedzibą we Lwowie oraz Krakowskie Towarzystwo Rolnicze. Ich rola polegała na szerzeniu postępu w rolnictwie, ogrodnictwie i gospodarstwach domowych na obszarze mocno zacofanej Galicji. Aby ten cel osiągnąć, wydawano liczne poradniki o tematyce rolniczej, ogrodniczej, kulinarnej, np. „Spiżarnia wiejska obywatelska” czy „Ogród warzywny w małym gospodarstwie i przechowywanie warzyw”. Literatura ta miała za zadanie przekazać czytelnikom, jak należy zajmować się i pielęgnować uprawy i w odpowiedni sposób przechowywać i przetwarzać owoce i warzywa. Miało to wpłynąć na lepsze wykorzystanie plonów z własnych gospodarstw, wyżywienie domowników oraz ograniczyć okresy tzw. przednówków. Przykładem produktu, który często opisywany był w ww. publikacjach, a jego receptura przekazywana jest kolejnym pokoleniom, jest galicyjski ocet jabłkowy. Sposób jego przygotowania jest prosty, choć długotrwały. „Ocet robiony był z kwaśnych jabłek, często tzw. spadów, albo takich mniejszych jabłek. Myło się je i kroiło, wydrążało pestki. Umieszczało się takie krojone, nieobrane jabłka w jakiś dużych pojemnikach i zalewało wodą. Dodawało się też trochę cukru. Wszystko musiało stać w dość ciepłym, ciemnym miejscu, przykryte płótnem, które przepuszczało powietrze. I to powoli fermentowało i powstał ocet” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Markowa). Ocet jabłkowy wykorzystywany jest w celach kulinarnych zazwyczaj do zup i zakwaszania sałatek czy surówek.