Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                           

Kiełbasa w osłonce, o równomiernie pomarszczonej powierzchni, na przekroju widoczne charakterystyczne „oczko” i galaretka.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Pęta przyjmują formę zbliżoną do walca.

Wielkość

Pęta o średnicy 26-28 mm, długości około 100 cm o przeciętnej masie około 0,7 kg.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Zewnętrzna ciemnobrązowa, na przekroju mięso barwy różowej z kremowym tłuszczem i szarym „oczkiem”.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Konsystencja ścisła i jędrna – przy przełamaniu słychać charakterystyczny trzask.

Smak i zapach

Smak i zapach charakterystyczny dla wędzonej kiełbasy, wyczuwalny smak i aromat użytych przypraw.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Ważnym elementem historycznym ściśle związanym z obszarem, na którym wytwarzana jest obecnie kiełbasa swoja jest wydanie pierwszej polskiej książki kucharskiej na dworze Lubomirskich w pobliskim Wiśniczu. W zbiorze przepisów wydanych w 1682 r., Stanisław Czarnecki podaje recepturę kilku rodzajów kiełbas, które przyrządza się z lokalnych produktów. Sprawdzone od lat składniki (mięso, przyprawy), proporcje oraz sposób wytwarzania jest kultywowany i przekazywany z pokolenia na pokolenie. Receptura kiełbasy wytwarzanej od kilkudziesięciu lat na tym terenie, obejmuje: „Pieprz to tak z 30-40 dag. na 100 kg mięsa, soli tak niecałe 1,5 kg, czosnku z 0,5 kg. Jeszcze dawali z 20 dag. cukru i trochę wody”. Receptura ta jest nadal stosowana przez wielu lokalnych masarzy. Składniki wykorzystywane do wyrobu tej kiełbasy pochodzą z pogórza Wiśnickiego, z miejsca oddalonego od aglomeracji miejskich o specyficznym mikroklimacie wpływającym na jakość składników, a tym samym na produkt końcowy. Do wieszania w wędzarni kiełbasy swojej w dalszym ciągu używa się drążków z leszczyny i opala drewnem olchowym, bukowym lub drewnem z drzew owocowych. Kiełbasę wędzi się około 4 godziny, nasłuchując czy jest już charakterystyczne „skwierczenie”. Po uwędzeniu kiełbasę układa się w komórce na około 1 dzień, żeby wystygła. Idealna kiełbasa powinna być ciemna, wiśniowo-brązowa z pomarszczoną skórką.